yazarları en umutsuz anda umutlandıran sözler

bitmedi, sürüyor o kavga ve sürecek..!
yer yüzü aşkın yüzü oluncaya dek..

saraylar saltanatlar çöker, kan susar bir gün, zulüm biter. menekşeler de açılır üstümüzde, leylaklar da güler.

diyelim ki hapisteyiz,
yaşımız da elliye yakın,
daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının.
yine de dışarıyla birlikte yaşayacağız,
insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgarıyla
yani, duvarın ardındaki dışarıyla.
yani, nasıl ve nerede olursak olalım
hiç ölünmeyecek-miş gibi yaşanacak...
(bkz: erdalkalınpoe)

öyle büyük büyük konuşmayayım ağzımdan çıkanla sınanırım genelde ama umutsuzluk hakikaten nadiren düştüğüm bir duygu. beni mutsuz görmek kuzey ışıklarını görmek kadar zor. mahallenin delisi gibi heyecanlı heyecanlı dolanırım etrafta. bir güzel cümle duyarım örneğin, ona söylerim, buna gider anlatırım, yazarken; "şöyle bi şey duydum bugün" diye anlatırım, heyecanlı biriyimdir hep. neye inandığımı bilmiyorum ama çocukluğumdan beri bir kısa dönem haricinde saçma bir enerji ve inançla doluyum. işlerim iyiye gider hep, aksaklıklar çok çok azdır, bir şey olmadıysa daha iyisi olur vs vs. asla bıkmam, çok zor yorulurum, çok zor vazgeçerim vs. gerçekten umutsuzluk o yüzden çok tecrübe ettiğim bir duygu değildir. her şeyin geçiciliğini çok derinden kabullendim sanırım. zor ciddiye alıyorum.

o yüzden umutsuzluğa kapıldığımda değil ama olağan durumumu daha da yükseltmek ya da onu kutsamak için yaptığım çok fazla şey var. dev şımardığım, büyük bir işin üstesinden geldiğim zamanlar; "yapıyorum, e çünkü yapabiliyorum" falan derim. bazen, tanrım lütfen garipsemeyin ama kendimi öperim, oramı buramı mıncırırım, "afferim lan sana" derim. narsizm çok iyi kafa yapıyor. şunu da itiraf edeyim; bir şey yaparken temel motivasyonum şey oluyor; "bunu benden başka hiçbir insan yapamaz." eğer yapabilecekler varsa keyfim kaçar. o işten soğurum. o yüzden; "daha fazlasını yap, daha fazlası ol" cümleciği beni azdırır.

o mal yapıyorsa ben de yaparım

bu dünya soğuyacak
yıldızların arasında bir yıldız
hem de en ufacıklarından
mavi kadifede bir yaldız zerresi yani
bu koskocaman dünyamız.

narsizm dünyada sudan daha önemli bı yaşam kaynağı bence biliyomusun! yani sana öz benligini unutturan bu sistemde, yine kendini sana hatırlatan narsizmden başka ne olabilir ?
(bkz: bencedemiyav)

klişeden ölen var. vizyon fisyon önemlidir muazzez. bu klişe akıllara olası istanbul depremini getirir mi? bu deprem gelecek nesilleri umutlandırır mı?
lütfen bak..!
(bkz: piedpiper)

depremin alacalısı olmaz. hem vardır her vahşi çiçekte gurur. sonra bir adam bi' öykü yazar, şeytan yemini etmiş leylekler kızıl nehirlere bulaşır. vallahi yazmasaydım deli olacaktım!

delilikte umudu dürter. bazen yazmayip deli olmayı beklemek gerekir. hem şeytanda bı delinin yazdığı umut kıran bir öykü degilmidir?

özgür olur derler insan, kaybettiğinde küçük beynini. başın' dik tutmak zordur içerin ölüyken. hem umut da bir şeytanın yazdığı delice bir öykü değil midir?

bu yüzden mi tutsak yaşamaya alıştık. yoksa beyinlerimizi mi arıyoruz beynelmilel mübadele araçlarında.
bitmedi yazacağım daha..

atarlı giderli lafların saçmalık olduğunu bir gün onlar da anlayacak

ne yiyelim?

dünya için umutsuzluğa kapıldığım bir anda duyduğum bu söz içimi aydınlatmıştı:

(bkz: malcolm x)

"ulan dert sen mi büyüksün ben mi?"

bir çok cümle vardır ama aklımda olan 2 tane var.
sen hüzünlüsün diye dünya durup sana yol vermeyecek. -doğan cüceloğlu 'nun bir konuşmasından alıntıdır.-
"kahverengi dallardan pembe çiçekler açtığına göre ümitsizliğe gerek yok". -miraç çağrı aktaş'ın kendine hoş geldin adlı kitabının kapağında yazan söz.-

duvarı yıkmaya gücüm yetmiyorsa, kendimi parçalayacak değilim elbette. ama önümde duvar var diye boyun eğmeyi de kabullenemem.
-dostoyevski

çalıkuşu romanında geçen şu sözdür; '' en uzun, en çaresiz geceni düşün…sabah olmadı mı? '' evet hayat devam edecek bir şekilde sabah olabilecek sen elinden geleni yapmaya çalış unutma üzülmekte hayatın içinde olan bir şey.