yazarların en çok özlemini duyduğu şey

dertsiz tasasız bir sabaha uyanmak.

çizgi film için uyanılan hafta sonu sabahları benim için.. beyblade, pokemon, tom ve jerry, ninja kaplumbağalar, çakal ve şerefsiz road runner. ve redkit. gün batımına doğru usulca gidiyor.

sadece ama sadece anne sevgisi. hiç tatmadım bu duyguyu, yanlış anlaşılmasın annem hâlâ yaşıyor. fakat bir kere bile sarılmadı bana, koklamadı ve öpmedi. ilk çocuğuyum, fazlasıyla güzel ve akıllı bir çocuktum. beni hiç sevmemesine bir türlü anlam veremiyorum. yani insan çocuğunu neden sevmez ki? 28 yıllık hayatımda bir kere bile ona sarılmak nasıl bir duygudur tadamadım. kimse anne yerini tutmuyor. kime sarılırsanız sarılın, bence o sevgiyi kimsede bulamayacaksınız. ömrüm boyunca da hep buna hasret kalacağım. bu yüzden ben kendi çocuğuma öyle bir sarılır öperim ki sevgisizliği benim yüzümden deneyimlemesin. sizden de ricam var lütfen çocuklarınıza çok çok sarılın, kırmayın, üzmeyin, çok iyi davranın onlara. bir çocuğun gözyaşlarının arkasında neler neler geçiyor inanın tahmin edemezsiniz. gözyaşlarının sebepleri, ömrü boyunca hayalet gibi peşinden koşacak.

ben bu hayatta en çok kendimi özlüyorum.

sevgi ve şefkat.

sevmeyi çok özlüyorum

ailemi özledim ben, ama en çok babamı...

bir şeylerden zevk almayı özlüyorum.

dostlar meclisi ama maskesiz, mesafesiz, bol sarılmalı, temaslı olanından.

yalnız yaşamayı ve kendi kurduğum düzeni çok özledim. çok ihtiyacım var buna, umarım tekrar o yaşantıya dönebilirim.

rahat bir kafayla, bilgi içerikli tanım girmek.
hep sıkıntı hep bunalım. iğrenç bir insan oldum.

seks yapmayı cidden özledim bak, şimdi tekrar sordum kendime; evet, özlemişim.

kanoyla denize açılmayı da çok özledim.

ona karşı hiç tatmadığım daha hiç somut olarak hissedemediğim duyguları özlüyorum. garip, hayalini kurduğum ama henüz yaşayamadığım belki de hiç yaşamayacağım bu güzel duyguların şefkatin özlemini barındırıyorum.

çocukluğumdan da uzak sevdaya hasretliğim..

babamın sarılışı.

huzur

anne karnı

sadece bana ait bir dostumun olması.

kar yağmış. dışarının o buz gibi soğukluğuna rağmen kartopu savaşı yapmışım. eve girdiğimde sıcacık soba yanıyor ve ellerim çok üşüdüğü için karıncanmalar başlıyor. annem üstüme bir battaniye örtüyor sobanın üstünde bulunan ibrikten su hafif hafif sobanın üstüne düşüp ses çıkarıyor ve ben o huzurla kendime uykuya teslim ediyorum. ne o günler geri geliyor ne de o günlere olan özlemim geçiyor. küçüktük ama huzurluyduk. dert nedir bilmezdik. şimdi iş derdi, aile derdi, özel hayatında yaşadığın sıkıntılar bazen hepsi dertten dağ olup da üzerine yıkılıyor..

kesinlikle heyecan. insan heyecana özlem duyar mı hiç? duyuyor işte. emeği geçenlere teşekkürlerimi sunuyorum.