yazarların garip takıntıları

küçüklüğümden beri saçımı yıkarken şampuanı vücuduma değdirmemeye çalışırım. şampuan saçımı beslediği gibi vücudümdaki kılları da beslediğini düşünürdüm.

ellerimi yıkamak konusunda biraz takıntılı olduğum için yapacağım işleri “ellerin en temiz olması gerekenler”den, “en çok el kirletecekler”e göre kafamda hızlıca dizerim, sıraya uyarım ve sonunda elimi yıkarım.

kapıyı kilitlerken anahtarı 3 kez çevirmek. 1 yetersiz hissettiriyor, 2 tereddütte bırakıyor sadece 3 kez kilitlemek içimi rahat ettiriyor.

derste hızlı hızlı not alırken bir yeri kötü yazarsam -ve yamuk- silip tekrar tekrar güzel olana kadar aynı yeri yazıyorum ve bu yüzden dersi kaçırdığım çok oldu.

yolda giderken muhakkak kulaklığın dışarı ses verip vermediğini kontrol etmek. ya kulaklık sesi hem dışarı hem içeri veriyor da insanlar dışarıdaki tipimle içerideki müziğin uyumsuzluğuna şahit oluyorsa?

kırıntısı alınmamış yüzeylere bezi, fırçayla kabası alınmamış bulaşığa süngeri asla değdirmemek. masa, tezgah silmeden önce mutlaka üstündeki pütürleri nemli elimle alırım. bulaşıkları mutlaka fırça ve az miktarda suyla ön yıkamadan geçiririm. parçacıkların bez ve süngerlerde kalması düşüncesi midemi bulandırıyor.

çamaşır asarken aynı renk mandalları bir araya getirmek, gelmiyorlarsa da asla mavi/lacivert ve sarı rengi bir araya getirmemek. acaba neden? * deli miyim ne? *

çamaşırları yaz kış fark etmeksizin yarı çıplak bir vaziyette asarım, eğer öyle yapmazsam günümün uğursuz geçeceğine inanırım.

sigarayı 7 nefeste bitiririm, eğer öyle yapmazsam günümün uğursuz geçeceğine inanırım.

markete gitmeden önce 12 rekat namaz kılar, 4 ilahi dinlerim, eğer öyle yapmazsam günümün uğursuz geçeceğine inanırım.

biriyle konuşurken 13 cümle kurduktan sonra sohbeti keserim, devam etmek için ertesi günü beklerim, eğer öyle yapmazsam günümün uğursuz geçeceğine inanırım.

yemekten sonra masayı toplarken ilk elime aldığım tabağı yere atar, üstünde yürürüm, eğer öyle yapmazsam günümün uğursuz geçeceğine inanırım.

masayı temizlerken önce üstüne çıkıp 9 kere zıplarım, eğer öyle yapmazsam günümün uğursuz geçeceğine inanırım.

bir işe başlamak için saatin tam olmasını beklemek.

kaldırımda yürürken renkli olan kilit taşlarına basmayacak şekilde adımlarımı ayarlarım. ayarlayamazsam üstünden atlarım

yatağamın ucunda ya da başında sandalye bulundurmam,nedense küçüklükten beri gece birisi gelip oraya oturacak gibi ,bir hisse bürünür çekinirim .

yürürken adımlarımı saymak. gerçi bir yönden iyi oluyor. yürüdüğüm mesafeyi ölçmüş oluyorum aşağı yukarı.
misal;
ev ile market arası 258 adım.
ev ile cami arası 443 adım.
ev ile iş arası 3794 adım.

merdiven inerken birinin elini ya da bir yerden tutunmam lazım yoksa atak geçirebilirim.

tükenmez kalem kapakları her yazışta açılacak yazma işi bitince kapatılacak

biriyle veya birileriyle vedalaştıktan sonra hemen uzaklaşırım. vedalaştığım kişilerle aradan uzun süre geçmeden bir münasebetim olursa çok geriliyorum. vedalaşmaya ihanet etmişim gibi geliyor. bu sebeple yeni vedalaştığım biriyle kısa süre içinde tekrar karşılaşırsam onu görmezden gelirim.

gözümün içine fazla uzun süre bakıldığında agresiflesiyorum bu yüzden göz teması uzun süre kuramiyorum. takıntı mı yoksa manyaklik mi orasını bilemiyorum.

neden bile bilmediğim iki takıntımı fırlatıvereyim buraya.
insanları arkamdan yürütmem
sırtıma dokundurtmam

dersleri gece yapmak.
hava aydınlıkken kafam basmıyor yahu

evden çıkarken ocağa ve musluklara mutlaka iki defa bakıp kapalı olduğundan emin olup öyle çıkıyorum.

media player, televizyon gibi elektronik aletlerin ses düzeyini mutlaka 33, 55, 77 gibi rakamlarda tutmak.