yazarların itiraf edemediği şeyler

sanirim cok hayaperestim ve melenkoliğim.

çok sevdiğim, fena aşık olduğum bir adamla bir ilişkiye başlama halindeyiz. ama sürekli sıçıp batırıyorum durumu. çünkü onu unutamayacağımı bildiğim için terk edilmekten ve sonrasında yaşayacağım kesin olan sürüneceğim uzun yıllardan çok korkuyorum. bu korkum en tatlı anımızın dahi içine ediyor. her an beni terk edecekmiş gibi hissediyorum ve en ufak şeyde acaba gerçekten gitti mi korkusuyla canını sıkacak sözler ediyorum. çünkü giderse eğer, bu sefer tillahı gelse kurtaramaz beni, bunu çok net biliyorum. gece gece ağlayıp sabaha sırıtıyorum. gören de beni, tiye alıyor sanıyor her şeyi. bilseler oysa nasıl sürünüyorum, bilmeleri mümkün olmasa da..

bu da ikinci itirafım olsun: beni unutmasından deli gibi korkuyorum. çok seviyorum adam seni! bak iddia ediyorum kimse böyle sevilmemiştir. kıyamıyorum ya sana, kıyamıyorum. içim çıkıyor ağlamaktan sana. gözlerinde bir damla yaş görsem kendimi kesecek duruma geliyorum.. yüreği sürmelim.. bil ki, ben hayatta bir tek seni sevdim. korkularımı mazur gör lütfen. hepsi kalbimdeki beni yiyip bitiren sevdandan!..

geçmişte yaşadığım toxic ilişkilerden dolayı kimseye tamamen güvenemiyorum ve kendi kendimi yiyip bitiriyorum.

kaç yaşına gelirsem geleyim içimdeki sevgi açlığı bitmeyecek, bi' sevin beni allah aşkına ya.

zaten itiraf edemedikleri için buraya da tam olarak yazmayacakları şeylerdir.

bazen kim olduğumu çözemiyorum, neden bu hayatta olduğumu çözemiyorum. belki gelecek kaygısı çekiyorum bu yaşımda bilemiyorum bu geçirdiğimiz dönem insanların psikolojisini bozuyor, herkes gergin ve ben de bunu hat safhada hissedenlerden biriyim. bıkıyorum sözlük kaygıdan kalbimdeki o sızıdan bıkıyorum.

çok var ama yazarsam itiraf etmiş olurum.

yarın yeni bir sabaha uyanmak istemiyorum.

sandığım kadar iyi birisi değilim sanırım

bir kadın olarak erkeklere kadınlardan daha fazla güveniyorum çünkü hayattaki tüm kazıklarımı kadınlardan yedim.yanlış ve cinsiyetçi bir davranış olduğunun farkındayım ama deneyimler sonucu istemsizce elde ettiğim bir düşünce biçimi.

zamanında hayatımdan çıkarmadığım insanların hayal kırıklıklarını içimde yaşamaktan yoruldum.

yalnız kalmaktan aşırı derecede korkuyorum. bunu atlatamadığım için de kafam sürekli meşgul durumda.

edemiyorum işte.

dolap kapağı açık olduğunda yatamıyorum.

aslında çok paranoyak bir insanım ama duygusal olarak. herkese kendimi sevdirmek zorunda gibi hissediyorum ve nerdeyse insanların her hareketinden alınıyorum buna tabiki alıştım ama üst üste gelince gerçekten yorucu oluyor, kendimi boşlukta hissediyorum; biliyorum gerçekten çok saçma ama isteyerek yaptığım bir durum değil.

benden hoşlanan birkaç kıza tam bir hayvan gibi davrandim,sevilmek ayarlarımı bozuyor sanirim.

kindar olamamaktan nefret ediyorum. birazcık kin tutabilseydim her şey çok farklı olurdu.

abi nolacak benim bu işkolikliğim,bıktım artık varsa yoksa iş başka bi amacım yok gibi nefret ediyorum bu özelliğimden

yalnızlık. öyle yalnızım ki bu durum midemi bulandırıyor. kendi kendime bile söyleyemiyorum.

kıroyum galiba. bmw ile makas atmayı veya arabayı hızlı kullanmayı, yüksek sesle r&b dinlemeyi çok seviyorum. kural tanımaz bir kıro yapıyor bu beni, itiraf edemediğimi şimdi itiraf ediyorum.