yazarların itiraf edemediği şeyler

itiraf edemediğin şeyleri neden burada itiraf ediyorsun ey cemaati sözlükin.buradakiler senin neyin oluyor da itiraf ediyorsun.
bırak sende kalsın yahu.

requiem for a dreami bir türlü izleyemedim. tutunamayanları okuyamadım. leyla erbil’imin ahmet arifiydim. sonra umay umay’a döndüm.

sözlük reklamları yüzünden toplu taşımada sözlüğe girmeye utanır oldum. reklama bak, "melike 32 yaşında boşanmış" bana ne bilader melikeden medeni durumundan.

siz benim neler çektiğimi nereden bileceksiniz!

ne diyonuz ne anlatıyonuz lenn*

twetterda herkes siyaset uzmanı olmuş, acayip küfredesim geliyor herkese.

söylesem inanmazlar

itiraf edemediğim şeydir.

biri var …

yoo ediyorum. boktan hayatımdan kurtulmak için 9 kişiyi hapise 1 kişiyi de tımarhaneye attırdım. gram pişmanlık yok ve sinsice yapmadım bunu. yapacaklarımı söyledim ve yaptım! kuruyun gidin iceride 30 sene boyunca şerefsizin evlatları!

burada yazmak kolay olsa da etrafımdaki bir kişiye bile bunları söyleyebileceğimi sanmıyorum. gerçekten çok zorlanıyorum. sizin düşündüğünüz gibi her şeyi bir şekilde yoluna koyacak gücüm yok. bu hayattan vaz geçmeyi devam etmemeyi çok fazla düşündüm hala da düşünüyorum ama ona bile gücüm cesaretim yok. herkesin çok kolay sahip olduğu şeylere ulaşmak için benim bu kadar uğraşmak zorunda kalmam zoruma gidiyor. çok yoruluyorum çok yıpranıyorum tükenmiş hissediyorum. bütün bunları hissederken yanımda dayanacak beni anlayacak birini göremiyorum. değecek mi bilmiyorum bir şekilde devam ediyorum ama sonunu göremiyorum..

şey, sanırım psikolojik bir sıkıntım var ama öyle ilaçlık değil. konuşmalı. ve bunun tam olarak gerçek olup olmadığını psikolog geri dönüş yapıp beni arayana kadar bilemeyeceğim.

edit: imla

seviyorum ama kimi
en tatlı birisini
nasıl söylesem sana
ilk harflerine baksana

*

bazı insanları, durumları, olayları asla ama asla affetmicem. bana aşamayacağım duygular bırakanları, uğruna savaşacağım şeyleri elimden alanları asla affetmicem.

galiba yenildim

tarık akan ve gülşen bubikoğlu'nun filmlerindeki gibi aşk arıyorum.

ben yaşlanmaktan çok korkuyorum. cildimin kırışmasından, lekelenmekten, göz altlarımın çökmesinden ve artık hayatımın belli bir kısmını geride bıraktığımı zamanı geldiğinde aynada bana söyleyecek olan yer çekimine yenik düşmüş olacak olan yüzümden. her gün deli gibi yüzümü temizliyorum, serumlar kullanıyorum ve evde olsam bile tazelyerek güneş kremi kullanıyorum. belki geciktirebilirim bir nebze de olsa yaşlanmayı ama geciktirmek istediğim şey fiziksel olarak yaşlanmak değil de hayata geç kalmışlık hissini bastırmak ve mümkün olduğunca görmezden gelmek aslında. bunu da kendime o kadar zor itiraf ettim ki buraya bile çekinerek yazıyorum. çok mutlu bir insan olmadım hiç hayatımda. mutsuzluğa sürüklenmeye ve kendimi insanlarla kıyaslamaya çok meyilliyim, çoğu zaman da mecalim olmuyor kendim için bir şeyler yapmaya. yaşıtlarıma bakıyorum o kadar ama o kadar mutlu gözüküyorlar ki. tamam belki onların da dört dörtlük değil hayatları ama inançları var. bir şeyler için çabalıyorlar, istedikleri uğruna kendilerinden fedakarlık yapıyorlar ve bundan hiç mi hiç gocunmuyorlar. güzel dostlukları var :) fotoğraf çekiliyorlar, kahve içmeye çıkıyorlar. beraber zaman geçiriyorlar ve ve hayatın bir dönemlerini paylaşıyorlar belki de ileriki yıllara da bu iletişimlerini de birbirlerine olan güzel katkılarını da taşımak için. bense oturmuş mutsuzluğumu kendimden çıkarmaya devam ediyorum. çoğu zaman da etrafımdakileri suçluyorum, kendimle yüzleşmek o kadar zor geliyor ki. hepsi hayatlarını ya eline aldı ya da kurma aşamasındalar. bazılarının güzel bir işi ve kazançları olacak. kimileri kendilerini maddi olarak yükseltme aşamasında. ilişkileri olanlar var ve nişanlanmayı, evlenmeyi düşünüyorlar. kimi yüzük bile taktı. onlara bakıp da başarmak için çok geç kaldığım şeyleri ve kendim için çaba göstermeyişimi bedensel sağlığımı mümkün olduğunca korumaya çabalayarak, kendime iyi bakarak telafi etmeye çalışıyorum ama artık patlak vermeye başladı bu durum. 5-6 yıl sonra bedensel olarak belki iyi görünsem bile mutlu olmayacağım. hiç olmayacağım hem de. dışım ne kadar parlak gözükürse gözüksün içimdeki çürük kokusu dışarı taşacak çünkü biliyorum. gençlik takıntımın altında kendime hala geç kaldığımı düşündüğüm şeyler için zaman yaratmak istemem ve “bu yaşına gelmiş ama hiçbir şey başaramamış.” demelerinden korkmam yatıyor. kaçırdığım fırsatları, zamanında yapmadıklarımı, hatalı davranışlarımı, problematik biri olduğumu ve mutsuzluğumu gizleyemiyor işin ironik tarafı asla bu bakım ve fiziksel olarak bedenimi koruma hali. napacağımı hiç bilmiyorum. aklımdaki düşünceler o kadar olumsuz ve çirkin ki bu çirkinlik bedenime de yansıyacak diye ödüm kopuyor, insanlar anlayacak dışımdan da içimin ne kadar pis olduğunu artık diye. ben kendimi sevmek istiyorum, gülmek eğlenmek, yaşıtlarımın yaptıkları gibi kendim için; geleceğim ve hayatım için çabalamak istiyorum ama yapamıyorum bunu. saçmalıyorum ama olmuyor ya. bir yığın şey yazdım buraya da ama kafayı yemek istemiyorum. kendimi güzel bulmak istiyorum başkaları gibi. güzel olduğuma inanmak ve sevilmeye değer olduğumu gerçekten görmek istiyorum.

canım çok acıyor sözlük. çok acıyor. ben ölecek gibi hissediyorum. allah’ım eğer duyuyorsan bu içimdeki konuşmayı, okuyorsan aklımdakileri lütfen yardım et bana. çıkar beni aydınlığa. götür başkaları gibi mutluluğa, yardım et bana ne olursun ben kafayı yemeden; hayatı boyunca mutsuzluğa mahkum bir insan olmadan.

çok yorgunum.

her şey çok güzel her şey çok tatlı her şey belki istediğim gibi ama gerçekten çok yorgunum.

hiç bir zaman doğru düzgün bir ilişkim olmayacak
yalnız ölücem
hmmm edebiliyormuşum aslında.

yaşlanmaktan değil, yaşamaya başlayamamaktan kork. - latin atasözü