yazarların yaşadığı en utanç verici anı

yıllar önce işten çıkmış eve dönerken otobüste uyuya kalmış o mahmurlukla alelacele duraktan inip önümdeki camdan durağa suratimla girdim. duraktakiler ve civar duraktakilerin bakışları anlatilmaz yaşanır cinstendi.

ortaokulda tum ildeki ogrencilerle ortak yapilan bi projede bizim okulun temsilcisi ben secilmistim vali ile kahvaltiya gidecekti temsilciler, ogretmende bizi valinin masasina oturttu. ben bicakla domates salatalik dilimlemeye calisirken heyecandan bicak elimden kaydi valinin ayaginin dibine dustu alsan alamazsin butun kahvaltida hicbirsey yiyemedim utanctan ac kalmistim.

kimsenin gerçekten "en utandığı"anı yazmadığına adım gibi eminim. ulan o anları kendimize bile itiraf edemiyoruz. gelip buraya mı yazacağız? vicdanınızı bir yoklayın bakalım. "ilkokulda sümüğüm akmıştı"dan daha utanç verici neler var.

okula gidiyordum otobüse bindim acayip dolu karışıklıklı olan koltukların yanında durdum anca bir yere tutundum o koltuklarda oturan bir kız kalktı inicem elini çek dedi bende tamam ama otobüs dursun da öyle elimi tuttuğum yerden çekeyim yoksa düşerim dedim kızda tutturdu yok çekeceksin diye mecburen tuttuğum yeri bıraktım ve otobüsün sarsılmasıyla yaşlı bir amcanın kucağına düştüm kalkmaya çalışırken amcanın yanında oturan karısı beni döverek kaldırmaya başladı tüm otobüs de gülüyordu utancımdan ilk durakta inip okula yürüyerek gittim ya aklıma geldikçe utanıyorum

en utandığım değil de bu aklıma geldi. bir arkadaş ısrarla konuşmak istiyordu ama çoğunlukla boş yapıyorduk sıkılıyordum ayıp olmasın diye bir şey diyemiyordum, uçak moduna aldım wpden yazıyor ulaşan mesajlar iki tik görünüyor yani telefonumun kapalı olmadığı belli. şebeke çekmiyor, internet de kötü ve zor çekiyor dedim wpden aramaya kalmasın diye. modemi kapatıp açınca wifi simgesinin yanında 10 saniyeliğine ünlem işareti çıkıyor, o anda ss alıp atacağım kanıt olacak wifi nin kötü olduğu. neyse attım ama uçak modu da göründü mesajı geri alma özelliği gelmemişti o zamanlar, fark ettiğim gibi panikledim ellerim arogtaki kaleciye döndü ve utançtan engelleyiverdim. daha fazla yanlış hareket yapamazdım herhalde.

okula pantolonsuz gittiğim gün utanmıştım. sonra annem pantolonumu getirmişti.

edit: evet bunu nasıl başardım hiçbir fikrim yok. ama oldu işte.

bundan 1,2 yıl önce yaptığım hataları hatırlamak ve ne kadar saçma,basit,utanılacak şeylermiş dediğim anlardı iyi ki de olmuş iyi ki de yaşamışım o saçmalıkları.

her kadının bir regl anısı muhakkak vardır.

lise birdeyim o zamanlar. bizim buralarında kışları çetin geçer malum. pazartesi günüydü indim servisten gidiyorum bahçedeki istiklal marşı törenine. hava -10 falan her yer buz tabii. tam bahçenin ortasına geldim ayağım kaydı totomun üstüne çok sert bir iniş yaptım. törendeki bütün kafalar bana döndü. sonra gözlerim doldu utançtan herkes aaaa falan dedi. kalkmaya çalıştım hemen ne yazık ki tekrar totomun üstüne çok sert düştüm. bu sefer herkes kahkaha atmaya başladı. o an her şeyden vazgeçtim kalkmayada çalışmadım ben düşerken hocalar aman aman dikkat yavrum diye bağırarak yanıma gelmişti kaldırdılar beni kollarıma girerek. bunu hatırlarken yine çok utandım aynı yerde art arda 2 kez düşmezsin...

ulan bu dediklerini sonradan yüzüne vururum diyerek snapchatten -ss alınca bildirim gidiyor diye- ekran kaydı alayım dedim. ekran kaydında da kocaman bildirim gidiyormuş meğer.

ergenken, arkadaşla yürüyorduk bir gün. bu bir arkadaşını gördü yolda. ben tanımıyordum. "merhaba, 5 milyon var mı?" demiştim. çok fırlamaydım.

lisede bir gün, bahçede tören olduğu sırada herkesin görebileceği bir yerde yarı açık mazgalın içine ayağımın girmesi ile olan tatsız hadisedir. bir anda vücudumun yarısı mazgalın içine girmekle beraber dışarıda kalan kısmı da yere kapaklanmıştı. bir iki arkadaşım yardımıma koşsa da yaklaşık bin kişinin bana hunharca gülmesi ile sonuçlanmıştır. birkaç gün alaycı bakışlara maruz kaldım sonra unutuldu neyse ki.

sık sık arkadaşlarım hatırlatır,sağ olsunlar. *

arkadaşlarımla bir program kapsamında aldığımız görevde ingilizce hocalarına yardım etmek bana düşmüştü ve tek başıma kalmıştım. arkadaşlarım da tek başıma kalmayayım,sıkılmayayım diye sürekli yanıma geliyorlardı. öylesine otururken elimdeki telefonu aramaya başladım. işin komik yanı arkadaşlarımdan biriyle de telefonlarımızın modeli aynıydı. onun telefonunu kendi telefonum sanıp elinden çekmiştim. çocuğun yaşadığı şoku asla aklımdan silemiyorum. *

lise 1 de bizi törene indirmeye çalışan hoca gitti sanıp taklidini yapmıştım.. tabiki aslında gitmemiş ve görmüş. dersimize girmediği için tanımıyordu beni, sınıfımı sorunca da uydurdum bir şeyler, bulamadı daha sonrasında da

lisedeyim ingilizce hocasına soru götürdüm anlattı anlattı bir şeyler benim kafama tam oturmadı dedim hocam gram anlamadım hal böyle olunca canım hocam telefondan konuyu aratıp bana özet şeklinde anlatmaya başladı bende dinliyorum bu sırada tam telefondan örnekleri açtııı üstten bildirim kocasından cinsel içerikli ama baya ayıpça bir mesaj gelmez mi hoca dondu kaldı bir bana bakıyor bir telefona yerin dibine girdiğim bir andı hala saniyesi saniyesine aklımda bir daha ne hocanın yüzüne ciddi bakabildim ne de soru sorabildim

şuan tam aklıma gelmiyor ama arkadaşımla dedikodusunu yaptığımız kişi arkamızda çıkmıştı...

amcanın bi tanesi kara lastik arıyomuş, yanlış anlayıp araba lastikçisine götürmüştüm.

3 ayı yurtdışında tatildeyiz denize girdik, 2 si önümde duruyor ben geri geri yüzüyorum o ara cok da su yutmuşum. "gaaaaaaaaaaark" diye bir geğirdim ki muhtemelen karşı kıyıdan "kim o ayı" diye merak etmişlerdir.

bizim elemanlar basladı gülmeye tabi akabinde "birisi mi var lan" diye arkamı bir döndüm, 1 metre ardımda bir adet devran-ı afet hanım abla. kıs kıs gülüyor.

hangi birini yazayım ki dediğim başlık.

yirmi üç nisanda siirin ikinci kitasini unutmustum o an yerin dibine girmek istemiştim.aglayarak sahneyi terk edisim ahh ah anılar..