yazarların yastığa kafasını koyduğunda düşündükleri

hakikat

annemle babamin arasi ne olucak? benimle hayatin arasi ne olucak? benle insanlarin arasi peki.. kendimle kendimin arasi? cok yoruldum..

dünya dönüyor sen ne dersen de
yıllar geçiyor fark etmesen de..

(bkz: enver paşa ve kafkasya cephesi)

yarın ne yapıcam bu allah'ın cezası karşıma cikicak mi ?

genç osmanın 17 yaşında vefat etmesi.

düşünmemeyi tercih ediyorum, düşünmek bir halta yaramadığı gibi bir de uykumdan oluyorum. küllüm zarar.

ben düşünmem zaten gün boyu düşünüp duruyorum kafamızı da rahat koyalım canım insaf biraz..

hiçbir şey. çünkü sonrasında laf lafı açıyor derken, 20 yıl önce yaptığım aptallığa kadar geliyor konu.

ya 3000 yılında doğsaydım, ne olurdu?

türkiye'deki üniversiteleri alfabetik sırayla saymaya çalışırım.
bir tür koyun sayma eylemi diyebilirim. çok üniversite olduğu için bazen sadece istanbul, ankara ve izmir'deki üniversitelerin adlarını sayarken uyuyakalıyorum.
çankırı'daki üniversitenin adı karatekin mesela onu ç harfinde mi sayacağım yoksa k harfinde mi karar veremediğim zamanlarda il il saymayı daha akıllıca buluyorum. üç büyük şehiri sayıca gerisine ihtiyaç kalmıyor zaten.

gün boyunca düşünmekten kaçtığım her şey.

ayın sonunu nasıl getireceğiz ve yılbaşı için alınacak içkiler 500 liraya patlar mı son 1 aydır bunları düşünüyorum.

5 dakika arayla ayarlanmış tüm alarmlar aktif mi?
ve telefonu fırlattığım yatak altındaki noktaya elim yetişiyor mu?
ılkinin cevabı evet ıkincisi hayırsa huzurla uyuyorum.

yarın ekonomi nasıl olacak acaba yarın ülkede savaş çıkacak mı....kısacası turkiyede yaşayan herkesin aklında olan sorular.

şimdi yattım, sabaha kadar kaç saat uyurum. tek düşündüğüm bu, küçük hesapların insanı olduk. bu uykusuzluk beni bitirdi be. mafettin beni, mafettin. *

başlık aklıma şu şiiri getirdi;

bir düşünce kurcalar kafamı

bir düşünce kurcalar kafamı:
yatakta, başım yumuşak yastıkta mı ölmeli?
yoksa bir karanfil gibi mi solmalı yavaşça,
gizli bir kurdun içten içe kemirdiği?
sessiz sedasız eriyip gitmeli mi yoksa
boş bir odaya bırakılmış mum gibi?
istemem, tanrım, böyle bir ölüm istemem!
ölmeyi dilerim ben, ölmeyi birdenbire:
ayakta, yıldırımla parçalanan bir ağaç gibi,
kasırgayla devrilen bir ağaç gibi ölmeyi,
uçuruma yuvarlanan bir kaya gibi,
tepeden tırnağa titrete sarsa yeri göğü.
uyanacak bir gün kölelikten usanan halklar,
koşacaklar savaş alanına doğru.
yüzler yalım yalım, bayraklar altında duracaklar.
dört bir yanda pırıl pırıl şu onurlu parola:
herkese özgürlük! her yerde özgürlük, her yerde!
yayınca halklar bağıra bağıra
bu sözcükleri dört bucağa, doğudan batıya,
ve başlayınca saldırılar zorbalığa karşı,
isterim ölmek en ön sıralarda,
isterim sulasın yüreğim o şeref tarlasını
gençliğimin fışkıran al kanatlarıyla.
ağzımdan çıkan mutlu son sözüm
bastırılsın isterim çelik gürültüsüyle,
borazan sesiyle, top gümbürtüsüyle.
kazanılan zaferle atlar kişnesinler,
var hızlarıyla çiğneyip geçsinler cesedimi,
bıraksınlar paramparça gövdemi savaş alanında.
başlayınca sonra cenaze töreni,
getirilsin bir araya bütün kemiklerim,
matem marşları çalsın durmadan
kara tüllü bayraklar altında.
bir mezara gömülsün kahramanların hepsi,
senin uğrunda can verenlerin hepsi,
ey özgürlük, ey dünyanın özgürlüğü!

sevdiceğim.

uyumak

acaba sabaha çıkar mıyım?