yazarların yastığa kafasını koyduğunda düşündükleri

o kadar basitleşmiş ve yıpranmışız ki.
sadece yeme, içme, uyku, aptalca lüks, pahalı kıyafetler ve eğlence peşindeyiz.
hiç kimsenin maneviyata ilgisi yok.
idealizm kaybolmuş. herkes sadece daha fazlasını nasıl kazanacağını düşünüyor. şarlatanlık, hırsızlık diz boyu.
insanlar har vurup harman savuruyor.
bir yandan ülke yangın yeri, diğer yandan herkes vur patlasın çal oynasın...

varoluşsal sancılar içindeyim. inanç, aile, arkadaşlık, meslek, aşk, gelecekten beklentiler her şeyi sorgular oldum özellikle geceleri uyumadan hemen önce. hepsinin içi bomboş geliyor bazen. meraktan yaşıyorum.

şu sıralar yastığa başımı koyduğumda tek düşündüğüm artık sonbahar gelsin düşüncesi. en sevdiğim mevsim ama o kadar kısa sürüyor ve geç geliyor ki (evet derdim bu). sonbaharda kışlık elbiseler, uzun çoraplar ve topuklu çizmeler giymek, saç rengimin sonbahar ile uyumu ve daha birçok güzelliğini sayabilirim. sanki eski bir aşkı bekliyor gibi sonbaharın gelmesini bekliyorum.

acaba yarin kac entry gircem. evet.

şimdi çok güzel uyuycam.
en güzel uykumu uyuycam.
en çok ben uyuycam.

gecenin kalitesini belirleyen düşünceler. süreç bende iki türlü işliyor, eğer o gün kötü, kaoslu bir gün geçirdiysem bana geçmiş olsun. çünkü yattığım an bu olayları düşünmekten, şunu da söyleseydim, bunu da söyleseydim diye kendimi yemekten uykum kaçar.
fakat normal standart bir gün geçirdiysem güzel anların hayalini kurarım, öylece bir noktada uykuya dalarım. huyumu iyi bildiğim için çok uykum varsa asla başka bir şey düşünmemek, sadece hayal kurmak için ekstra çabalarım ki hemen uyuyabileyim. yani her insanın istese de istemese de yaptığı uyuma eylemi için bile ekstra çaba harcamak beni bir miktar üzse de bu yaştan sonra uyku eğitimi alacak halim olmadığı için, mecbur durumu kabullendim.