yazım yanlışı ve anlatım bozukluğuna öfkelenen insan

sinirlenmeyelim sinirlenmeyelim diyoruz ama takıldığımız noktayı şöyle informal bir dille anlatmak gerekirse:

gözünüzü seveyim, “ben de çok seviyorum. ” ile “bende çok seviyorum.” aynı şey mi? yapmayın etmeyin…

tabi ki bu çok basit bir örnekti. daha ne yanlışlar yapılıyor. bu konu dile getirildikçe karşıt kesim de bir hayli öfkeleniyor. ama üzülerek söylemek zorundayım ki bir çoğumuz dilimizin kurallarını bilmiyoruz. yanlış yapmak gayet doğaldır fakat “amaaan aynı şey işte” diye geçiştirmek biraz üzücü bir durum. halkımızın %45’inin dil bilgisi kurallarını bilmediğini farz edelim. bir gün içinde yazılan onca resmi evrak gerçekten olması gerektiği gibi oluyor mu? oluyorsa, o zaman kuralları biliyoruz demektir. o zaman neden kullanmıyoruz bunu gündelik hayatta?

birçok tanımın sonunda şunu belirtmek durumunda hissediyorum: bir kişi çıkıp da “sana ne kardeşim bizim ne yazdığımızdan” diyebilir. kimseyle kavgaya tutuşacak değiliz. bu yazılanlar sadece şahsi görüşlerimiz. yoksa 10-20 kişinin buraya “hadi doğru yazalım” diye öğüt vermesiyle tabi ki bu durum düzelmez.

kendi hatalarina bakmadan millete saldiran cahil bi insandir

anlayabildiğim sürece sıkıntı yok ama muhatap olduğum kişinin ne dediğini yaptığı yazım yanlışı veya anlatım bozukluğu nedeniyle anlayamıyorsam cidden öfkeleniyorum.

normalde sinirlenmem ama pc de tarayıcıdan yada doc dosyalara yazdığın metinlerde yanlış kelimenin altı kırmızı çizgi ile belirtiliyor. bu durumdan işkillenmeyip devam edene deli oluyorum.

gayet normal insandır. orada burada "x üniversitesini bitirdim" diye hava atıp bağlaçları bile ayırmayı öğrenemeyen kişi tabii ki eleştiri alır. bunda şaşırılacak bir durum yok ki. asıl şaşırılacak şey bazı insanların hâlâ daha inatla kendi ana dilindeki basit dil bilgisi kurallarını öğrenmekte direnmesi bence. gramer kaidelerine uyan ve bu konuda çabalayan kişilere sallamak için harcadığınız zamanda dil bilgisi öğrenseniz keşke...

bazı hatalar görmezden gelinmeli, ben de yapıyorum bazen.
lakin ilk okul 1 seviyesinde de yazılmaz, ayıptır.
buna yine sinirlenmiyorum, ama aldığınız eğitime hakarettir bu.
böyle şeyleri kafaya takmayın, kanser olursunuz.

ya bu insanlara bir şey söyleyeceğim hepimiz insanız ne öfkeleniyorsun hemen öyle ulan sıkıntılı insan. söyle düzelteyim aa. bilmemek değil öğrenmemek ayıp demişler bilmez misin?

maalesef benimdir. yani böyle sorna falan yazıyorlar, meşaz yazanı gördüm şaka yapıyor zannettim gerçekten sonra konuşurken de öyle dediğini fark ettim…de da lardan hiç bahsetmiyorum bile. mesleki deformasyon galiba böyle alttan alttan sinir geliyor.

arada herkez hata yapabilir çokda takmamak lazım.

normal şartlarda, liseden mezun olmuş bir insanın o hataları yapmaması gerekir. (otomatik klavye düzeltmeleri hariç)
o kadar sene, alakalı dersleri bunları "öğrendiğin" için geçip mezun olmuş olması gerekir.

"bilmemek" diye bir şey söz konusu olmamalı.
ya öğretmeni yetersiz, ya da çocuk.

en çok karşılaşılanlar;
süpriz (sürpriz)
antreman (antrenman)
saatler olsun (sıhhıatler olsun)
malesef (maalesef)
tabi ki (tabii ki)
ve ülkemiz gençliğinin bir türlü öğrenemediği, o güzel beynine sokamadığı klasik olan direk (direkt)

bu insanlar konuşurlarken, yapcam, etcem, aşko, kuşko diye konuşurlar ama yazarken hepsi ingiliz lordu ve düşesi gibi takılırlar. *

öfkeleniyorsa anlamadığım, içten içe sinir oluyorsa anladığım insandır. şey gibi düşünün; bir pizzayı orantısız dilimlemek ya da şarj aletini ilk denemede takamamak gibi. büyük bir öfke doğurmuyor fakat iç gıcıklıyor. "bilmemek mutluluktur" geyiğine ilk kez bu konuya uyarlayarak katılıyorum. doğru yazım hakkında yeterince bilgi sahibi olmasaydık bu hataları da göremezdik. kısacası dostlarım; özür dileriz. evet, özür. evet, dileriz. evet, yazım yanlışı yapanlardan.

olmadığım insan türü.

anlayabildiğim, anlamlandırabildiğim, rahatça cevaplayabildiğim şekilde ilerlediği sürece gözümde ne anlatım bozukluğu olur ne de yazım yanlışı.

anlayamadığım an anlatım bozukluğuna da dönüşür dil katliamına da.

dilin kusursuz yetkinliğini; roman, makale, tez vb. yazım türlerinde aranmasını mantıklı bulur, sadece o zaman öfkelenirim.

imla konusuna obsesyon geliştirmiştir.

kendini ifade etme konusunda yetersiz olmak büyük sorun. böyle durumları gördükçe öfke basıyor bana. ama hatayı yapana öfkelenmiyorum. bilse yapmaz zaten. altı yaşında girip 18 yaşında çıktığı eğitim sisteminin şuncacık şeyi öğretmeyi becerememiş olmasına delleniyorum.
bir de son zamanlarda dikkatimi çeken bir şey var. arapça kökenli kelimeler anlamını bilmeden kullanılıyor. bir yerlerden kulak aşinalığı var ama anlamını bilmiyor. demek istediği sözcüğün yerine aynı vezinde, aynı vokallerle söylenen ama tamamen farklı anlam içeren sözcükler görüyorum. anlatımı süslemek için yapıyorlar ama olmayınca yeni kürküyle plaja gitmiş bülent ersoy etkisi oluyor.

öfkelenirim ama kimseye bir şey demem. sonuçta ben de farkında olmadan yanlış bir şeyler yazabilirim. sonra insanlar demezler mi "ahahahha enayiye bak, millete laf ediyor daha kendi düzgün yazamıyor". hep içimde yaşarım öfkemi. sevecen kişilik görüntüme zeval gelmesin. aman.

hiçbir zaman olamadığım insan bok gibi gramer bilgim ile dikkat ettiğim tek şeyin yazdığım şeyin anlaşılması olması nedeniyle imla'yı dağa taşa sürtüp yiyorum

mevzubahis profesyonel bir yazar/editör vb. değilse hiç kale almam.

profesyonelse bile genelde umursamam. çok rezil bir şeyler varsa ortada durum değişebilir. gülüp eğlenirim yani. niye öfkeleneyim ki? çok spesifik durumlarda öfkelenebilirim ama. *

turkologdur o insan:)
kendi icimizde ofkelenir yanlisi yapana sakince dogrusunu ogretiriz:))

konustugum kisi surekli yazim yanlisi yapiyorsa bir iki kez duzeltirim gicik gozukmemek icin fazla mudahale etmem ama mudahale edemedikce de sinirim bozulur. boyle bir dongu.