yemekten kıl çıkması

direkt olarak mide bulantısı yaratan olaydır. en güzel yemeği bile en kötüye çevirecek derecede kötü bir görüntüdür.

saç çıktığı oldu ya, bildiğim tutam saç.

çok mide bulandırıcı bir hadisedir. o an yediğim başka şeylerden dahi tiksinirim. böğ.

kılın veya saçın kime ait olduğunun oldukça önemli olduğu sürpriz.

vedat milor'a direkt bir yıldız verdirtecek hadise

kılın yemeklenmesi olarak da bakılabilir.

(bkz: point of view)

o kıl, sofradaki en kıl insanı bulur her zaman.
ne zaman böyle bir şey yaşansa hep babamda çıkar, murphy gibi bir şey bu.

tanım girerkek en çalışkan yazarlar başlığını gördüm birebir aynı his sıfır şaka..

büyük bir tutam devasa bir parça falan değilse atıp yemeye devam edeceğim durum.

uber eat üzerinden aldığım yemekte kıl çıktı. şikayet ettim. normalde parayı iade etmesi gerekiyor. ama o da ne. böyle şeyler olur dediler. kahrolası fedareller.

beynime format atıp bütün hayat hikayemi silsem, o ana kadar ki her şeyi sıfırlayıp yeniden doğmuş gibi olsam bile, o kıl gözümün önünden gitmiyor. bütün açlık hissim , iştahım kayboluyor , sözün bittiği yerdeyiz deyip masadan kalkıyorum.

bugün aç kalacağım belli oldu. karpuzu bile kıllı gördüm yiyemiyorum. yemek şirketine birden fazla fotoğraf gönderdi. kılı görmeye bile tahammül edemezken yemekte görmek çok can sıkıcı. kilo almıştım diye mi bütün bunlar..

genelde benim payıma düşendir. bir tencere dolusu yemekte tek kıl varsa o kıl mutlaka benim tabağıma denk gelecektir. hayattan soğutur mide bulandırır.. bu durumu yaşadığın zamanlarda da "hep sana denk geliyo, böyle şeyleri bir sen buluyosun" tepkisi almak da mümkün. ben naptım lan?!

(bkz: hoşlanılan kılın yemekten çıkması)

kendi saçım bile olsa çok midemi bulandıran kötü bir şey halbuki rüzgarda saçım ağzıma girebiliyor bir şey olmuyor yine azcık midem bulanıyor ama yemekteki çok zor...

hiç kedileri, yaladıkları tüylerini topak topak kusarlarken gördünüz mü!?
işte ben yemekte kıl görünce, yutağıma bir topak kıl birikmiş gibi hissediyorum.

hemen her insanda hisler, düşünceler ve tepkiler benzerdir.
durumu biimsel açıdan da araştırmak gerekir. açıklaması vardır mutlaka.
bunca insanda aynı kırılma noktası nasıl oluşmuş??

kıl kendi kılımsa aldırmam!
adam sen de derim!
kıl yerim, tüy yerim
yine de o tabağı dökemem.

ünlü siyasetçimizin sevdiği şiirdir ayrıca..
hülololog hülologg..
bu şiiri okusa ağlayacak milyonlar var.

obur ve tonton annemle yaşadığım kısa bir olay anlatayım.
annemin çok sevdiği kuzeni olan ayşe(fikşınıl) teyzelere misafirliğe gitmiştik. gayet güzel şeyler hazırlamış kısırından böreğine.. tabağımı aldım keyifli keyifli yiyorum. baktım ağzımda olmaması gereken bir şey var. aşırı da tiksinirim kıl olayından. midem bulandı gözlerim yaşardı ve peçeteye uzandım. bu tür durumlarda ev sahibini kötü hissettirmemek için elimden gelen özeni gösteririm. peçeteyle ağzımdakileri aldım. saç teli vardı uzunca. neyse o detaya çok girmeyeyim. haliyle midem bulandığı için yemeye devam edemedim ve tabağımı alıp mutfağa götürmek üzere kalktım. ama annem durur mu tüm bu özenin içine çok tatlı bir şekilde etti. “yavrum, niye götürüyorsun dolu tabağı, bırak ben yerim” dedi. “innicim içindi siç vir” diyeceğim diyemiyorum. “bırak yiycem ben” diye tutturdu. kem küm ediyorum ama yok tuttu tabağı çekti elimden.
ayşe teyze durumu anladı neyseki “saç mı çıktı?” dedi. ya saçı düşen onlar yemin ediyorum ben utandım salak salak. “evet teyze” dedim sessizce. annem hala yeme niyetindeyken tabağı usulca uzattı “al bunu mutfağa götür” dedi.
“aynısını yapacaktım anam ama bi izin vermedin” dedim içimden.
ben mutfağa giderken ayşe teyze anneme açıklama yapıp özür diliyordu falan.
ne gerek vardı anne, ne?
yemeği bitirmeyince arkandan ağlar kültürü çok geride kalmadı mı be yavrucuğum?
ah.