yerde yanan izmariti söndürüp kınayıcı bakışlarla uzaklaşmak

sokaklarda gezerken ara sıra yaptığım ve sonucunda kahramanlık hissinden doğan bir gurur elde ettiğim güzel hareket. efendim şimdi biliyorsunuz ki türkiye'de sigara içme oranı ve içilen sigaranın izmaritini çöpe değil de yere atma oranı bir hayli fazladır. gittiğiniz her yerde, bastığınız her kara parçasında mutlaka denk gelmişsinizdir izmaritlere. işte yazının asıl öznesi bu izmaritler değil aslında, bu izmaritleri hiçbir mantığa dayanmaksızın sırf keyfi istiyor diye yanar hâlde sokağa atanlar. abi hadi sağlıksız olduğunu bilmene rağmen içtin sigarayı, tercihtir yani keyfine karışamayız; o yetmezmiş gibi çöpe atmak yerine yerde herhangi bir bölgeye attın; ulan bari attığın izmariti kendin söndür muhterem!

de ki yangın çıktı o sönmeyen izmaritten, o yangın da alevlenip büyük bir bölgeyi tehdit altına soktu, ne olacak? üşengeçliğin de bu kadarı, bu denlisi. çöpünü çöpe atmama üşengeçliği zaten yeterince şaşırtıcıyken bir de sadece ayağını hafif sağa sola hareket ettirerek iki saniyede yapabileceğin izmarit söndürme işine erinmek hiç sağlıklı bir psikolojinin ürünü değil bence. ama sorun yok, böyle olaylarda devreye ben giriyorum :) bakıyorum adamın biri içtiği sigara bitmeden atıyor izmariti yere, ben de olay mahalline gidiyorum ve ayağımla söndürüveriyorum yanan sigarayı. bu olayı gerçekleştirirken yüzümde bir hırçınlık, zihnimde kötülükleri bitirme hırsı, iç sesimde de ''sallandıracaksın şunların ikisini üçünü saat kulesi'nde. bak bakayım bir daha atıyorlar mı yere? ahlaksızlar, vicdansızlar!'' serzenişi beliriyor. tam bir isyan hâkim anlayacağın benim bu sigara izmariti söndürüşüme.

bu isyan haklılık payı barındırıyor mu, asiliğimin özü iyilik diye gözüküyor mu yoksa don kişotluk mu benimkisi hiç bilmiyorum. bunu sizler kararlaştırabilirsiniz ancak kendi kafanızda. ben eylemi yapar, gerisini düşünmem. ayağımla o lanet izmariti söndürdükten sonra etrafa attığım kınayıcı ve öldürücü bakış, sonra insanlar bakıyor mu diye kafamı insanlara çevirişim... insanların bakmayışı... bütün bunlar kendi kendime başlatıp uzun yıllar sürebilecekken birkaç saniye içinde bitirdiğim bir devrimi çağrıştırıyor bende. yanan izmariti söndürme devrimi. sonuç? sonuç bakış açıma bağlı. ya kimse bakmıyor diye ortamı üzüntüyle terk edip kederimi sessizliğime gömerim ya da bir yangın ihtimali daha ortadan kalktı diye mutlu olup zihnimde mezdeke müziği açar ve gülümserim. tercih benim. iyi akşamlar efendim.