yorgunluk

uzun süredir ruhumun tümünde hissettiğim duygu ya da durum. bir bitse de kurtulsam dedirtir.

hiçbir şey yapmadan da yorulabiliyor insan;düşünceleri ağır geliyor. mesela
octavio paz

üniversite öğrencisi için rutin olan durumdur. yeterince yorulursanız eğer mor göz altlarına ve su toplamış ayaklara sahip olabilirsiniz.*
beni iktisat fakültesinde derse sokan üniversitemin de tanrı tez zamanda güzel dileklerini versin*, yorgunluktan ölüyorum lan.

hem libido düşürüyor hem de mizah seviyesini.

tamam eskiden de yataktan başka şey düşünemezdim ama bu şekilde değil. şimdi hoşlandığım bir erkek olsa sırtıma nasıl masaj yaparsın fantezileri kurarız birlikte anca.

çiftçi toplumlardan sanayi toplumuna, şimdi de teknoloji toplumuna geçtik. bu kadar durarak çalışılan bir çağda herkesin bu kadar yorgun olmasının sebebi nedir?

çünkü durmak ruhu, bedeni, düşünceyi çürütür. yavaş giden arabada çevreyi daha net görüp idrağımıza daha kolay yerleştirirken hızlı giden arabada çevrenin dikkatimizi daha az çekmesi gibi yavaş gitmek bizi her şeyi görüp ince düşünmeye itiyor. gerektiği kadar hızlanmamız gerek. buradaki 'gerektiği kadar' kısmı çok önemli. çünkü gerektiğinden fazla hızlanmak da ruhu, bedeni, düşünceyi sıradanlaştırır, tepkisizleştirir.

bedenen ruhen herşey ini vermene rağmen hiçbir şeye yemtmeme duygusu.

ilginç de bi hazzı var bu hissin.

önceki gün 3-4 saat uyudum, bu saate kadar da harıl hurul uğraştım durdum. bir şeyleri tamamlamış olmak işin yorgunluğunu acayip tatlı bir hale sokuyor. of şimdi ne uyurum ben, deliksiz, nefaset bir uyku çekerim. uykuyu düşündükçe mutlu oluyorum.

gülüp eğleniyorum ama çok yorgunum. kafam çok dolu , sürekli en büyük sorumluluklar yükleniyor üzerime. bazen başımı alıp gidesim geliyor fakat gidecek bir yerimin olmadığı aklıma gelince oturup kalıyorum. günler hızlı hayat yavaş geçiyor. yorgun biraz da üzgünüm sanırım.

beden yorgunluğunu ruh yorgunluğuna değişmek için her şeyden vazgeçerdim. bedenimden bile.

ziyadesinden hallicedir. ama öyle böyle değil.

yogunluğun bile yorulduğu hali için:
"çok yorgunum,
beni bekleme kaptan.
seyir defterini başkası yazsın.
kubbeli, çınarlı mavi bir liman,
beni o limana çıkaramazsın..."*

şu içimdeki yorgunluk son bulmalı...

insanı mala çevirendir. sarhoş gibi ne yaptığınızı unutursunuz. çomarıyla işiyle aptalca gelenekleriyle bu ülke cidden yoruyor insanı.

yeni şiir, yine şiir.

vücudumu asla terk etmeyen kadim tost

zaten yürek küskün…

çok yorgunum. ruhen ve bedenen. günde 13 saat kadar aktif hareketli bir iş be zihinsel yorgunluk. her an ölebilirim sanırım.

uzun bir seyahatten dönen kişinin hissettiği.

artık vücudumun alarm vererek bana göstermeye çalıştığı hal.

bunun kronik olanı iğrenç bi şeydir. resmen sel suları arasında savrulan bir odun parçasıymış gibi hissettirir insana. kirpiklerimin bir kısmı dökülmüş bugün fark ettim mesela. en son eylül ayıydı “bi ara eczaneye gideyim” demiştim. bugün gözlerimin halini görünce kendime geldim biraz olsun.

sürekli bir yerlere yetişmeye çalışıyorum ama kendime geç kalıyorum o ara. uyumak istiyorum ama artık onu da yapamıyorum uykularım kaçıyor sözlük. daha şimdiden yeni yaşımdan 2 ay yedim. ne yapıyorum ben? sürekli bir şeylerin yanına tik işareti atıp kendimden eksiltiyorum. bıktım yetişememekten. bıktım her şeyi 5 kala kaçırmaktan.

şu an hissettiğim durum. bugün biraz erken yatsam iyi olacak.