yüksek sesle konuşan insanlar

bana sürekli sus ya da kısık sesle konuş diyorlar. arkadaşlar bakın ben farkında olsam sizin eş*k ağzınızın beni uyarmasına kalmam tamam mı? ( bağırıyorum şu anda) ayrıca bağırırım! bağırııırrrımmmmmmmm! ne var yüksek sesle konuşuyorsak uyarmayın ya uyarmayın! uyarmaaaaaaaayınnnnn.

yüksek sesle konuşan insanların genelinde, ailelerindeki herkes de yüksek sesle konuşuyor. ha bir de bu kişiler özünde bastırılmış ve susturulmuş çocukluk sonrası birilerine sesini duyurmaya çalışıyorlar. kişisel tespitim bu.

bununla ilgili geçtiğimiz günlerde bir olaya şahit oldum.
izmir metrosuna, 3 genç bindi ve kız “hangi durakta inecektik bindik ama bla bla” dedi yanındakine. metro öyle sessiz öyle sakin, herkes kendi aleminde. bir anda kızın cümleleriyle doldu etraf. yanındaki sevgilisiymiş uyardı kısık sesle ve “ daha yavaş konuşmayı deneyebilir misin” dedi. kız da yine yüksek sesle “ha benden utanıyorsan ayrıl abi, benim sesim bu napabilirim alla allaa” dedi.
çocuk da “sesin değil ama şu üslubun iğrenç”deyip sonraki durakta indi. kızlar da arkasından.
vay be niye ayrıldınız diye soranlara ses uyuşmazlığı diyecekler deyip kıkırdadım. *

bu arkadaş gibi farkında olamıyorlar aslında yüksek notada konuştuklarının. üzerinde çalışmaları lazım.

abimdir. ben bildim bileli adam bırak yüksek sesi, bağırarak konuşuyor.
valla alıştık biz.
yav abi git şu kulaklarına baktır deyince kızıyor.
ne yapalım, abimiz işte.

beni en fazla rahatsız eden insanlardır. uçurumdan aşağı atasım gelir

ticaret yaparken ben konusan insandir. para kazanacagimi hissettigim anda, ozellikle telefondaysam karsi kaldirimdan duyarsiniz beni.