zamanla öğrenilen şeyler

her şey her an bitebilir, her şey her an başlayabilir.

seni sevmeyen herkes için dış görünüşten ibaretsindir.

aniden öğrenilen şeylere göre daha az iç acıtıcı gibi. en azından kendini belli ediyor zamanla.

herkes kendi zamanını yaşıyor.

elzemle inatlaşmamak.

her şey vaktini bekler.

bir de insan 18 yaşına kadar tüm dünyayı kurtarabileceğini falan düşünüyor ya onda da ne kadar yanıldığını zamanla anlıyor insan.

zaman da öğreticilerden biri evet.. ama zaman zaman görüyoruz ki; kelli felli, yaşlı başlı yani oldukça zamandır olduğu belli birileri, öyle şeyler söylüyor ya da yapıyorlar ki: kuşkuya da düşmüyor değiliz hani.. yoksa zaman aslında hiç bir şey mi öğretmiyor, asıl öğretmesi gerekeni mi öğretmiyor; doğrusu karışıyor kafamız..

bir şeyleri fazla zorlamak mutluluk yerine sıkıntıya sebep oluyor.

herkesin gidebileceği, kimsenin vazgeçilmez olmadığı, her şeyi herkese anlatmamamız gerektiği, zamana bırakılan hiç bir şeyin düzelmeyeceği..

zamanla ogrenmezsin, zaman sana ogretir.

zaman 1 sey ogretmez, tecrbeler ogretir demis sansar salvo!!

zamanla, zamanin 1 sey ogretmeyecegini ogrendim!! ha ve gazozun limon sıkılmadan icilmeyecegini. evet.

hayat kısa, gereksiz şeylere fazla kafa yormaya değmez. bugün üzüldüğün şey üç beş ay sonra umurunda bile olmayacak.
her şeyin bir zamanı var. zorlama, akışına bırakmak gerek.
bazı kapıları kapatmak yanlış insanları hayatında tutmaktan daha iyidir. gitmesi gerekeni tutmak sadece sana zarar verir.

kimseyi sevmeyecek, zamanla da sevmeyeceksin.
sevmesen kabahat, sövüyorlar.
sevmeye başlayacak oluyorsun, hayırdır deyip yine sövüyorlar.

kardeşim sizin derdiniz ne ya?

zamanın hiçbir şeyi düzeltmediği

ne kadar seversen sev, karşıdakinin seni görebildiği kadar sevmiş olursun. belki çok belki hiç!..

hiçbirimizin hayatı ve sahip olduğu şartlar kolay değil. bunu biliyordum ama içselleştiremiyordum.
hayat sadece siyah ya da beyaz gibi geliyordu. kesin kararlar ve peşin hükümler arasında yuvarlanıyordum. bilmiş tavırlarım vardı ve bir insan ya sadece iyi ya da katıksız kötü olmalıydı.

son zamanlarda bu düşünceleri arkama aldığımı, aslında insanların kendi deneyimlerine göre şekil aldığını fark ettim.
hoş değil üst perdeden bakmak ve peşin hükümlü olmak. ortalama bir insanın hayatta kalmaya dair çeşitli hayalleri, hataları ve başarıları var. çocuk yanları, travmaları, aileleri var.
ve aynı zamanda hepimizde bitmeyen bir sevilme arzusu, onaylanma güdüsü var. kimse hayata dair iştahını kaybetmek istemiyor. herkes kendi düzeninde enerji, neşe ve güzellikler diliyor.

bugün yolda birlikte yürünen anne, baba, kardeş, eş, çocuk, dost, kedi, köpek, kuş... tüm bunların yaşamımızda bir süresi var. fark etmek ve an'a sarılmak gerek.

her şey büyüyecek ve şimdi katlanılması elzem olan şeyler yarın olgunlaşıp meyve verecek.

benim hayatta öğrendiğim en büyük şey sanırım bu devinim.

hiçbir şey kalıcı değil. bilinmezliğe gözü kapalı atlar insan, karanlıklara düşüp çıkar, hayatı ıskalar bazen, yaşar elbet bir şekil. belki ömrünün son günü kendini öğrenir.

her şey geçer ve her şey değişir. değişim hayatın ve heyecanın kendisidir, diri tutmak gerekir.