pedofiliyi mazur gören her türden yaklaşım ve buna ses etmeyen bir yönetim.

bu konuyla alakalı bilmem kaç sayfa yazı yazılır. yıllardır aynı tartışma, bu konunun insanlari bir neden rahatsız ettiğini anlamakta güçlük çekiyorum. isteyen istediğini giyer, başörtüyü ister takar ister takmaz. kimse kimsenin özgürlüğünü kısıtlama hakkına sahip değildir diye düşünüyorum tabii bir başkasına zarar vermediği sürece. senelerdir aynı tartışmayı duymaktan hiç kimse bıkıp usanmadı mı?

sevgili miko şarkıyı direk sen söyleseydin keşke *

insanın hayatta huzur bulması için yapması gereken şeylerin başında gelendir.

demek ki ben türkiye'nin en fakir insanı bile değilim.

almancı dayı söylemiş bir de muhahaha lan şunları ülke girişinde pusuya yatıp dövelim valla yeter bizimle kafa buldukları.

çay içmeyince başım ağrıyor.

daha önce de belirttiğim gibi podcast yayınları yapmak için kendimi belli bir zamandır eğitmeye çalışıyordum, toplantıya da eğitim dışında katıldım. radyo yayınının podcast bölümünde olmak isterim. iyi bir müzik dinleyicisi olmadığımdan insanlara hoşuma giden müzikleri podcastin sonunda dinletmeyi hedefliyorum. öncelikle ekipmanlar ve kurgu yönünde kendimi geliştirmeye çalışıyorum. amatör ruh ile profesyonel işler yapmak istediğimden belli bir bölüm kayıt ettikten sonra içeriklerim uygun görülürse katılabilirim.

neler hakkında podcast yayınlamak istediğimi şöyle sıralarsam ; uzay arkeolojisi, antik dönemde tarım ve günümüzde tarımsal sürdürülebilirlik, göç, kültür varlıklarını koruma, arkeolojik mevzuat, arkeoloji 101, küresel çatışma ve geçmişten günümüze sosyal eşitsizlik konu başlıklarından aklıma gelenler. herkes için ilgi çekici olmasa da bilmemiz gereken şeyler olduğun düşünüyorum.

hepimizin yaşamını sürdürebilmesi için bir işi olduğundan ve bu işi hobi olarak yaptığımdan dolayı hızlı yürümeyecek, umarım ben bir seri podcast çıkarana kadar programda kendime bir yer edinebilirim.

bazen görebilen bir çift göz, tutabilen eller, yürüyebildiğimiz ayaklardır. bazen baktığımızda görebildiğimiz anne ve babamız; bazen eşimiz, çocuklarımızdır. eğer sağlıklıysak, eğer sevdiklerimiz yanımızdaysa, en büyük zenginlik belirtisi budur elbet.

orman
ağaç
temiz hava

bu üçlünün mutlak bir şekilde terapötik etkisi var.

10¹² yani yaklaşık 1 trilyon bayta karşılık gelen depolama kapasitesini ifade eden birim.

schopenhauer'e olan aşkımdan sanırım, bir büyük boy metin yazmıştım. aşk değil ama ölümün metafiziği benim açımdan, nasıl olsa aşk ile ölüm aynı..
hikaye tadında, arzu edenler buyurup, okuyabilirler;
not: cc
ben bu gün öldüm, ölüler hissedemez derler. tenime dokunan demirin yakıcı soğukluğunu, gözlerimdeki kataraktı, tırnaklarımın etimden ayrılışını, sırtıma dolan kanın yarattığı morluğun tarifsiz acısını, gözlerimin kaydığını ve boyumun biraz daha uzadığını hissediyorum. üzerine yatırdıkları demir sedyeden parmaklarım taşıyor. az sonra ve bundan sonra başıma gelecekleri kestirmem ise güç....
hayatınızın en yorgun döneminde, ciğerinizden gelen adrenalini hissettiniz mi hiç? çocukluğunuzu tekrar edecek gücün hala içinizde olduğunu düşündüğünüz o anlar?..
ben adelin, bu gün 52. yaşıma basarken arizona 'nın çöllerinden birinde, seher vakti ayaz'a karşı babamın bana küçükken hediye ettiği venüsü izliyorum, bilirsiniz bazı çocukların pahalı oyuncakları, onlara büyük hediyeler veren ebeveynleri vardır. benim ailem bana daima hediye olarak hayal gücümü armağan etti..
hayat 45 den sonra başlar lafının sonsuz destekçisiyim. hayat olduğunuz andan başlar, ondan öncesi ise bir avuç sanrıyı kapsar..
bu gün 63. doğum günüm, bu gün yeniden doğdum, kars'ın şirin bir köyünde ata yadigarı, sarıkamış eteklerinde 5 çocuğa davul çalarken buldum kendimi. hayatımın her günü gibi bu gün de güzeldi..
65. doğum günüm bu gün. biricik kız kardeşimin mezarının mermerini temizlerken, cildimde çıkan kahve rengi lekelere gözlerim takıldı. 65. yaşımda en büyük servetim askeri emekli ikramiyesi ile aldığım karavan. ne arkamdan bir dua okuyacak olan dostum var, ne de beni uzun uzun yâd edecek tanıdıklarım. kendi başıma yaşamayı daima sevdim, tek başıma ölmeyi de seveceğimden bir hayli eminim. aziz nesin gibi olmalı cenaze işlerim, çocuklar mezarımın üzerinde oyun oynamalı, kimse yaşarken olduğu gibi bilmemeli ben neredeyim. yıkanmamalı cesedim ve günahlarım ile gömülmeliyim. en büyük servetim, gezip gördüklerim, yaptıklarım ve bana zararı hiç dokunmamış olan şiirlerim ve 2 okuma kitabım mezarımda arkadaşım olmaya devam etmeli benim..
epeyce gördüğüm insanların ve hastalıkların çirkin yüzleri, sevgi 'nin en karası, uçurumun son çiçeği, tekila bardağının içerisindeki limon çekirdekleri, tuzun harmanlanmış lezzeti, en sevilenlerin göçüp gitmesi, onlarca hastalık, onlarca bağ ile 65 yılın 65 saniyesini dahi boşa geçirmedim. sadece, her zaman bir kitabın olmasını isterdim, şu dünyada bir gün ne kleopatra hatırlanacak, ne aristo ne yücelttiğimiz diğerleri. einstein gibi, tesla, atatürk gibi gerçek eserler bırakmış sanatkar ve sanatçılar ise öğrettikleri için daima akıllarda kalacak ve tekrar tekrar doğacaklar elbet ki. egomu affedin, ben de onlardan biri olmak isterdim. başaramadım maalesef ki, her yazan, yazar değildir çünkü..
en azından kendim için ufak izler bırakabildim, yıllar sonra ellerindeki oyuncaklara bakınca ismimi anacak çocuklar, geçtiğim yollarda kaybolunca izleri takip edecek insanlar, anlattığım hikayeleri hatırlayınca resmimin hafızalarında canlanacağını bildiğim 5 6 kişi tahmin edebilirim. bir insanın ölümsüz olabilmesi için bunlar yeterli sebepler. bir çok şeyi kavrayabiliyorum tabii, peki ya ölümden sonrası?..
herkes bu konu için başka bir açıklama getiriyor, herkesin bir teorisi var ve bu çoğunlukla kişiden kişiye değişiyor. peki ya benim teorim?..
yaşarken ölümden sonrasının tıpkı doğmadan önceki yaşamımız gibi olduğuna dair bir inancım vardı. yetiştiğim müslüman aile yapısında ölümden sonrasına iman etmek dinimizin temel prensiplerindendir. fakat ben ters çıkıp yarı agnostik yarı ateist bir görüşü benimsemiştim. flu bir boşluk olduğunu ve bunu doğumdan öncesini hatırlayamadığımız, ya da daha doğru bir tabirle bilemediğimiz gibi bilemeyeceğimizi savunuyordum. tabii yaşarken her şey insana koca bir boşluktan ibaretmiş gibi geliyor..
66. yaşıma henüz yeni girdim, burada, kızımın yanında sidney'de kuzey ışıklarını izliyorum, havada bir gök gürültüsü hakim....
ölümünün bu kadar ihtimali bir sebepten olacağı hiç aklıma gelmezdi, şimdi morgun soğuk demirleri arasında vucudumdaki kırmızı damar çatlağı ve varise benzeyen morarmış izlere bakıyorum. tırın altında kalmak, denizde boğulmak ya da yılların alkol sigara birikimi sonucu oluşan kalp damar hastalıklarının sonumu getireceğini düşünürdüm. üzerime yıldırım düştüğü için öleceğim aklıma gelmezdi. çok acıdığını söyleyemem, tıpkı diğer yanık vakalarında olduğu gibi 3 saniyelik tarifsiz acı sonrası sinir hücreleri ve köklerinin yanması sonucu derin bir hissizlik, bundan sonrası koca bir karanlık. gözlerimi açtığım düşünmem fakat duygusal olarak yaptığımın farkında varıp, bu durumu kabullenmem 6 saatimi aldı. hala durumumu benimseyebilmiş değilim, yaşadığım ülkeden uzaklarda tabiri caizse gurbette ölmek kelimenin tam anlamıyla bir vehamet,ağır bir yük. yılmaz güney, ahmet kaya, nazım hikmet ve daha nicelerin din dil ırk ayırmaksın bu durumu yaşamış olması çok acı verici...
24 saatin sonunda biricik kızımın yaşlı gözlerle beni teşhis etmeye gelmesi, bir babanın yaşayabileceği en kötü anlardan. bu günleri yaşayacağımı tahmin edemezdim. kızımın ağzımdan çıkan 2 söz beni çok etkiledi; 'bir zamanlar ismimin yazılı olduğu dövmesi şimdi koca bir lekeyi andırıyor, sırtındaki bu izleri ise daha önce hiç görmemiştim,babam işkence gördüğünden hiç söz etmemişti.'
film şeridi tabirini bilir misiniz? ben çok merak ederdim. ölen bir çok kişinin yaşadığı gibi bu durumu ben de yaşadım, lakin ortada bir sorun var. film şeridi yani hayatımızın bazı anları gözümüzün önünden geçiyor, bunlar genelde en acı verici olanlar. gençliğimde gördüğüm işkenceler, ailemi kaybettiğim gün dostlarımın ve aile büyüklerimin destek verişi, kaza yaptığımda direksiyonu sağa sola kırışım, kızımın doğumunda hastaneye yetiştirmediğim eşimin kan kaybını kesmeye çalışmam, kızımın ikizini mezara bıraktığım anlar ve daha niceleri..
bu ölüm büyük kıyamet, herkesin 2 kıyameti var, biri yaşadığı acı dolu anlar, diğeri ise kendi ölümü. anılarım bana yol göstermeye çalışıyorlardı, o anlarda ne yaptığımı zihnim bir oyun ile gözümün önüne getirip beni ölümden korumaya çalışıyordu, tabii nafile. işkence gördüğümü biricik kızımın bilmesini istemezdim...
her şeyi duyuyor, görüyor, hissediyor ve anlıyorum. her anı yaşıyorum, fakat bedenime yapılanların bana acı veriyor olması daimi acı olduğundan ve bunun ne kadar süreceğini bilmediğimden dolayı korkutucu. diğer ruhlar ile konuşabiliyor, bedenimden çok uzaklaşamıyorum.
bir yan kapsülde olan dostum çok acı çekiyor. sebebi, denizde boğulması ve tuzlu deniz suyunu ciğerlerinden atamayışı imiş. henüz genç, çok genç. ailesi ile gittikleri bir tatil köyünde bilinçsizce denizde yüzerken girdaba kapılmış, kuzenleri bunu oyun sanıp karışmamış, öldüğünü anlayınca ise boynuna bir ip geçirip sahile çekmişler. tabii çabalar sonuç vermemiş. ebeveynlerinin sahilde onu kontrol etmeyişi ve ve alkol kullanıyor olmaları bu duruma zemin hazırlamış, ufak bir kız kardeşi varmış, en çok onu özleyeceğini söylüyor. ve böyle daha nice cesetler tanıdım, yaşarken sosyalleşemediğim kadar...

keşke biraz daha ömrüm olsaydı, bir şeyler yapabilseydim bu dünya için, vatanım için, bayrağım için.biraz daha geçmişte yaşayabilseydim. dünyayı bu kadar çok gezip insanların ve kültürlerin birbirlerine nasıl sahip çıkıp, asimile olmamak için direnişlerine biraz daha gözüm kapalı bakabilseydim. yıllarca gezdim, mükemmeliği vaad edip sokaklarda açbil aç yatan insanların olduğu şehirlerde. teksas'da varlığını ikiye katlamak isterken tüm parasını kaybeden, somali 'de ekmek verdiği çocuk ile resim çekilip, sonrasında arkasına bakmadan giden, suriye' de savaşı resimleyip korumaları ile vip araca binen midesi beyninden büyük, karnı zihninden tok dev cüsseli insancıklar gördüm..

yıllarca gezdim, bir yerlerde bir şeyler öğrenip kendi ülkemde bunları yansıtmak istemenin hayali ile. insanların pisliklerini gördüm, yapılan adaletsizlikler, kahraman dedikleri insanlara bir süre sonra terörist yaftası yapıştıran zihni zeytinyağından hallice uğursuz yürekliler gördüm. suriye vatandaşına sorulduğunda olası bir harp durumunda sizi ağırlardık diyip, ufacık bir geçmiş olayda bizleri sınırlarından dahi geçirmiyor oluşlarına şahit oldum. belki izin verilmezdi yaşadıklarımı, gördüklerimi, düşündüklerimi bile yazmama hatta mizahını yapmama. bir toplumun en yüksek güçlerinden biri mizahı ve mizaçı'dır oysa. ben bu aralar öldüm yalnız, yaşarken ölünecek pek çok vakâ gördüm. bu gün beni bir metre toprağın altına koyacak olmaları değil korktuğum,fikirleri ve duruşunu yazacak başkalarının korkup susacağıdır asıl olay. elbet bir gün bir yerlerde zihni gökte parlayan güneş'den açık, gece tavanda asılı olan ay' dan yansıtıcı genç bireyler olacaktır. umarım, hala onları izlediğimizi ve döktükleri kanlar ile aldıkları bu kutsal misak-ı milli'ler içinde onlarla gurur duymaya devam ettiğimizi biliyorlardır. ben ki vatanımdan uzakta bir cesedim, ama umarım bir gün, hissettiğimiz ve onurunu taşıdığımız her alanın vatan parçası olduğunu anlayacaklardır...

kızım bu gün cesedimi bir cenaze arabası ile almaya geliyor. vasiyetimi yerine getirmesini temenni ediyorum, çocuklar üzerimde oyun oynamalılar, fakat bu durumu hoş karşılayacağını çok hissetmiyorum....
bir şairin eseri geldi aklıma ;

'günüm gelmiş, saatim çalmıştı nihayet.

ölmüştüm, kabrinde unutulmuştu ceset;

zulmette böcekler eczasını yiyordu.'..


en korktuğum şey bedenimdeki böcekleri hissetmekti, fakat toprak kılıfının ruhu koruyor oluşu manidar, sadece ruhum zaman zaman hissediyor bedenine olanları.kızım beni bir mezara gömdü. fakat hala üzerimden onlarca insanlar geçiyor. yere bir taş sabitlenmiş, o taş benim ismimi taşıyor..
henüz okuyacak çok kitabım ve gezecek çok yerim var, kızım bazen geliyor, kemiklerim dahi eriyor lakin bu coğrafyada havâların seyrine doyum olmuyor.
belki bir gün, tecrübeli bir ruh olduğumda özlem duyduğum vatanımda semalara yelken açarım...

şimdi 67. yılımda mezarımın üzerine oturmuş gelen geçeni izliyorum, kabrinde bir ceset, zamanda bir yolcu, şiirde bir kıta, alemde bir rûya, hayalde bir baba olarak..

anladım ki fiziki olarak var olmamız bir anlama gelmiyor, insan asıl yaşamaya, öldükten sonra başlıyor..
hakları saklıdır.

ben buraya bir dizi yazıyorum ve bulan mutlaka izlesin. british yapımı, black mirror tarzı distopik. (bkz: years and years)

göztepe dışında başka bir yere kolay kolay bakmadığım futbol arenasında ayrı bir sempati duyduğum güzel takım.

umarım bu sene süper lige çıkarlar da seneye şöyle şeyleri uzun adam yerine bol bol görürüz.

tanzimat - i -tanzimatın yüzüncü yıldönümü münasebetiyle; maarif matbaası, istanbul, 1940.

arabamı muayaneye götürürken hasır şapkamı ve tatlı gülümsememi yanımda götürmem gerektiğini öğrendiğim başlık.
sakallarımı kesmesem sorun olmaz sanırım.

gazze- israil çatışması zamanları yani 2009'da israilde düzenlenen jerusalem prize'a (kudüs ödülleri) davet ediliyor yazarımız. çevresi tarafından ''eğer gidersen eleştirilerin odağı olursun, gitme'' önerilerine daha doğrusu uyarılarına maruz kalıyor fakat o gitmeyi seçiyor. ödül konuşması sırasında ise yumurta-duvar metaforunu israillilerin gözlerinin içine baka baka kullanıyor, mükemmel bir konuşma yapıyor.

--- alıntı ---

yüksek taş bir duvar ile o duvara çarpıp kırılan bir yumurta varsa, ben her zaman yumurtadan yanayım. evet, duvar ne kadar doğru, yumurta ne kadar yanlış olursa olsun ben yumurtanın yanındayım. çünkü her birimiz bir yumurtayız. her birimiz kırılgan kabuğumuzun içinde nadide birer ruhuz... ve hepimizin karşısında bir duvar var. bu duvarın adı sistemdir. duvarın bizi koruduğunu zannederiz ama o bazen kendi bildiğini okur ve bizi öldürmeye, bize başkalarını öldürtmeye başlar, soğuk, etkin ve sistematik biçimde. duvar çok yüksek, çok güçlü ve çok soğuk. bir gün barışa kavuşacağımızı umuyorsak, bu zafer nadide ruhlarımızın birlikteliğiyle elde edeceğimiz sıcaklık sayesinde mümkün olacak. duvarın, yani sistemin, ruhu yok. onun bizi kullanmasına, bildiğini okumasına izin vermemeliyiz. bizi sistem meydana getirmedi: onu biz meydana getirdik. işte size söyleyeceklerim bu kadar.

--- alıntı ---

bildiri yayınlayan 103 emekli amiralin evine polis baskın yaptı. kadir sağdıç, cem gürdeniz, atilla kezek ve ergun mengi gözaltına alındı.

üzerine yoruma gerek yok, çünkü hala cevaplanması gereken, üstü bu yolla örtülmeye çalışılan sorular ve gerçekler var:

sorular:
(bkz: para nerede),
(bkz: 450 milyon doları kime sattınız),
(bkz: bu değirmenin suyu nereden geliyor).

gerçek:
(bkz: 128 milyar doların buhar olması).



haber müyesser yıldız’a dayandırılıyor.

müyesser yıldız tweet seli.

buradan
alttaki yorumlardan biri bomba 'topu topu 7 tane nota var kaç beste yapılabilir ki, serdar ortaç'*
(bkz: vatandaşı olmasan komik ülke) demiştik.

kurtuluş savaşından bugüne ülkenin yüz akı.

"a101 harca harca bitmez."

(bkz: fakir avuntusu)