sadece öğrenme stilini bilmiyordur. okuyarak ya da dinleyerek başarılı olabilir.

birkaç yazar eleştirdi,nickaltına iyi şeyler yazmadı diye sözlüğü bırakmasına çok şaşırdığım ve üzüldüğüm yazar. pire için yorgan yakmaya değmez. bundan sonra sözlüğün girişine “nickaltınıza övgü gelebildiği gibi eleştiri de gelebilir hazırlıklı olunuz” tabelası koymamız lazım sanırım. olmuyor böyle.

*;

kişide tuhaf hisler uyandıran komik bir eylemdir. benzer isimlerin başarısı ile karşılaşıyorsanız insanda bir parça burukluk yaratabilir.

üzülme! bir şey olmuyorsa ya daha iyisi olacağı için ya da gerçekten de olmaması gerektiği için olmuyordur.

içten bir tebessüme sahipse aksesuara ihtiyacı yoktur.

osmanlıdaki deliler adlı seçme askerlerden oluşan ön akıncı birliklerinin, ferman üzerine, kazıklı voyvodanın hükümdarlığına son vermek amacıyla giriştikleri mücadeleyi anlatan cem uçan, erkan petekkaya , yetkin dikinciler, nur fettahoğlu,ismail filiz gibi oyuncuların oynadığı, 2018 yapımı kurgusal tarih,aksiyon(savaş) filmi.

abartı tarafları olsa da benim hoşuma gitti. özellikle kostüm tasarımları,her savaşçının kendi hikayesine yer verilmeye çalışılması, acı kaybımız eren bülbül' e gönderme yapıp onu anmaları güzeldi.

türk sinemasının tarih,aksiyon türü filmlerde kendini daha da geliştirmesi için destekliyorum.

"gözlerinle dilin arasında gerili uçurumu seviyorum
kekeme özgürlüğünü seviyorum
susuşundaki hıncı seviyorum
kalbinde ürperen kışı seviyorum

ellerindeki bilge zamanı
denizi yağmurdan korumaya çalışan
çocukluğunu seviyorum

alnın masamızda dört mevsime ufuk
dudaklarında titreyen zamanı seviyorum

yürüyorsun ya
kalabalık bir daha dönüp bakıyor kendine
boyunda çiçeklenen yedi rengi seviyorum

her damlası ayrı bir hayat;ne bilsin gözüne düşmeyen
gözlerindeki yaşı seviyorum"

(bkz: şükrü erbaş)

buradan kızın tepkisi.

gerçekten de ömrünü vermiş gibi duran akademisyen.

(bkz: tabii lan manyak mısın)

günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları derler ya yeşilçam filmlerinde, ben de ömrü kovalıyorum sanki. sanki normalden daha çabuk bitsin diye elimden geleni yapıyorum gibi geliyor. kader bu kadar mı sevmez bir insanı, bu kadar mı acımasız davranır ?
keşke cevaplarını bulabileceğim sorularım olsaydı ama maalesef vaziyet bunu gösteriyor.

ben insanlarla yakın olmaya çalıştıkça sanki bir güç yalnızlığımı olanca gücüyle besliyor, büyütüyor. ben bunları hak edecek ne yaptım diye sorduğumda ise cevap verecek bir nefes bile yok etrafımda.

çok şey istiyorum demek ki. bir el olsa da saçımı okşasa, bir çift göz gözlerime baksa, bir omuz, bir diz olsa. ama sadece boş hayaller ile hiç bir şey düzelmiyor maalesef. ne kadar hayal, ne kadar rüya, o kadar acı olarak geri dönüyor bana.
bu dünyada gülmeyi sadece ağzımla yapabildiğim bir durumdayım. ne mutlu gönülleri gülenlere...

bir regular show rigby rozeti getirtemedik arkadaş. napsın bu çocuk gidip cimere bimer’e mi yazsın rozet istiyoz diye daha ne yapsın yani.

haksızlık, adaletsizlik... bu liste uzar gider.

ve doğa alâ yaratır..*

kesinlikle buğra gülsoy ve özge özpirinççi dediğim başlık.


favori çiftlerim diyebilirim.

hastayım dedim dedim inanmadınız, ee noldu şimdi?

karşılaştığım durumdur.