2025

bol bol akciger acisi, oksuruk, burun tikanikligi veya ara sira nefes alcak kadar acilmasi esliginde surdurmeye devam ettirdigim yil.

gök cisimlerinin hareketlerinin hayatımızı etkilediğini doğru olarak varsayıyorum. şahsımın ve memleketimin üzerinden şu son 10 küsür yılın ağırlığını, uğursuzluğunu, olumsuzluğunu çek ve bizi tümden kurtar. yurdumuz ve hanemiz umut ve sevinçle dolsun. ümitlerimiz yeniden yeşersin. iyi dostlarımız olsun. sevdiklerimiz hiç üzülmesin. amin. dar yoldan geniş yollara geçip önümüzü açık görelim.

bir çok plan ve projeme ev sahipliği yapacak, umuyorum ki hareketli ve bir o kadar güzel geçecek bir yıldır. bu entryi yazdıktan sonra umarım 2024ten beter etmez bizi. ayrıntıları seneye görüşürüz.

senin hakkında kurduğum hayaller de boşa çıktı. artık nasıl hayal kuracağım? artık nasıl umut edeceğim? elim ayağım tutmuyor çaresizlikten. ben tükendim.

astrologlar ilk iki ayı atlatın süper geçecek dediler.

orada olabilirim de. olmayabilirim de.

oysa girerken ne kadar da sevinmiştim.. nereden bilebilirdim ki böyle kötü bir sene olacağını, 2024'ü aratacağını..

umutlar vadetti, gerçekleşmese de yetti.

altın dışında hiç bir şeye yaramamıştır

bi mutlu olmayı becerin ya, bi mutlu olmayı becerin; 3 yıl önce evden çıkamıyordunuz, 4 yıl önce kim ölecek diye aile içi iddia basıyordunuz...

bir sayı ve bir yıldır. 2024’ten sonra, 2026’dan önce gelir.

gecenin bir vakti kafamda ventolinler, cortairler, serumu da aralarına katmış hep birlikte dans ediyor. sağlık ne değerli şey ama kendi canından değerli olan tek şey evlat ve onun sağlığı.

hastane psikolojisi berbat bir duygu. sıtkım sıyrıldı, aklım çıkıyor yine bir atak gelecek de hastane yollarına düşeceğiz diye.

beterin beteri vardır deyip hep şükür tam şükür modundaydım ama polyanna değilim, dengemin zemini kaygan.
yoruldum!

hazır çocuk da uyuyorken düşündüm taşındım hangi başlık bana uygun bulamadım, sanki diğer geçen seneler çok mükemmelmiş gibi bu sene ne kadar yorulduğumu anladım.

oğlum bugün bana "anne ben cennete mi giderim cehenneme mi" diye sordu. zemin kaygan demiştim ya, orda pat düştüm. kalkamıyorum da ayağa çocuğa saf saf bakıyorum, bi cevap versene.

hastane psikolojisi berbat demiştim di mi? bu sene hiç olmadığı kadar deneyimledim.

yine de beterin beteri var, iyi bi doktor bulduk, 2026'dan umutluyum hem, tıpkı geçen sene bu vakitler 2025'ten umutlu olduğum gibi.
ne güzel şey şu umut. keşke oğlumun adı olsaymış umut.

başka şeyler de oldu tabii rutinin kendi hızındaki hareketlilikten yıprandığım, hareketsiz kaldığım zaman da sakatlandığım bir yıl oldu.

toz aldım, geçti gibi oldu sonra yine tozlandı.
çünkü tozun doğası buydu ama sanırım o kısmı yeterince anlamadım, o kadar tekrar yaptım ama bu sene de sınıfta kaldım. olmayınca olmuyor, tozlarla yaşamayı öğrenmek ve birikmesin diye düzenli aralıklarla tozları silmek gerekiyor.

bazı geceler çok hızlandı, geç bitti. çok zor sabah oldu ama gün ayınca hiç yaşanmamış gibi oldu.
orda mıydım, hiç emin değilim.

sonra bazı gecelerde adını koyamadığım birtakım şeyler içimden tır gibi geçti, bedenim lime lime oldu ama sonra döndüm baktım ki o bana hiç dokunmamış, ben ona hiç değmemişim kafamda kurduğum düş gibi şeylere yenilmiş kendimi yiyip bitirmişim.

bazı haberler aldım bi yerlerim acıdı ama neresi tam olarak bilmiyorum yerini. ruh olabilir bak, ruhun ağrıması da kötü bir şey. öyle arveles alınca falan geçmiyor. ama bak ne diyeceğim: iyi ki arkadaşlarım var. bazen onlar soruyor, ben yazıyorum geçiyor, etkisi hiç geçmese iyi ama geçiyor. dedim ya zemin kaygan güneş doğunca sağlam basmaya çalışırım ama şimdi, şu an dik durmakta zorlanıyorum tutunarak ayaktayım ve bildiğim tek şeye. yazmak da iyi ki var.

bu sene birhan keskin çok okudum.

"kendi uykusuzluğunda yatak oldun.
kül koy şimdi yanına korunun
seni kavuran onu da yakmasın.
aşkla besle kendini,
gül yetiştir,
sardunya çoğalt."

okudum ama ne fayda, anlamadım. kalbimi titretmesi lazımdı dizelerinin, sağır kaldım. ruhunda birhan keskin güzelliği taşıyamamak ne kötü.

iflah olmaz bir korkağım ve korkuyorum.

hastane odaları, çocuk çığlıkları eeenn en kötüsü.
hep korkmakla geçmesi ömrün, bu da baya kötü.
kaybetmeyi deneyimlemek ve kaybetmemek için totemler yapmak... tam olarak bunun için burdayım içimde kalmasın.
yazdım, aksın, geçsin 777

bit artık 2025. bunu da dedim şimdi üzerine tüy dikeyim bari.

milyonuncu kez grip olundu..
yeter be yeter.. bu seneyi grip senesi olarak anacağım..

bir an önce bitse de kurtulsak.

hayatımın en kötü yılları listesinde ilk sıraya basamakları atlaya atlaya tırmanıyor. bu yıl sağlık, iş, para vb vb hiçbir konuda iyi bir yıl olmadı benim için. önce 2 sağlık sorunu çıktı, sonra reis sağolsun ekonomik kriz şahsımı teğet geçti. bu hafta da çalıştığım şirket kapandığı için işsiz kaldım, aynı gün bir trafik kazası yaptım. dün de hasta oldum öksüreüp hapşırıp duruyorum, ıvır zıvır diğer dertlere girmedim bile. iş konusu hariç bütün problemleri çözdüm sayılır ama öyle böyle hırpalamadı bu sene beni.

hafif bir mızmızlanma gibi oldu ama neyse, yarın öbürgün silerim bu entryi zaten.

hayatımda yaşamadığım kadar çok şey yaşadığım bir yıl oldu. arka arkaya gelen olaylara şaşırmaktan yorulduğum, sürekli bir şeylerle uğraştığım bir dönemdi. bitse de kurtulsak dedirtiyor her seferinde.

geçenlerde yılbaşı ile ilgili bir başlığa denk geldim. ne kadar üzücü şeyi bir arada yaşamış olursam olayım, elimde hep mutlu olacak bir şeyim vardı ve ben hep ona sarılırdım. o başlığa denk gelince bu yıl mutlu olacak pek çok şey yaşadığımı fark ettim ama o en üzücü şeylere karşı sarıldığım tek kişiyi kaybettim. şimdi çok mutlu olmak için onlarca sebebim var ama onun olmadığı bir dünyada geçen zamanın benden bir an önce uzaklaşmasını istiyorum.

günaydın. biraz da ben söveyim diye geldim.

2025’i yaşanmamış kabul etmek istiyorum kendi adıma. ne kadar dert çile varsa hepsini çektirdi sağolsun. hayatımda yaşadığım ilklere sahne oldu. ama ne ilkler…

şimdi pollyannacılık.
şöyle başından itibaren bakıyorum da, genel olarak bana çok öğretisi oldu bu senenin. yaşadığım olumsuzluklarla baş edebildiğimi gördüm. aslında ne kadar güçlü ve cesur olduğumu anladım. bana bir iki yıl evvel şunları şunları yaşayacaksın deselerdi “neeeee, ben yapamam korkarım” diyebileceğim her şeyin üstesinden geldim. kendimle bu anlamda gurur duyuyorum.

daha kötü ne olabilir dediğimde hep daha kötüsü oldu. benim hayal dahi edemeyeceğim kötülükte sıkıntılarla boğuştum ve sene bitmediği için halen boğuşuyorum. ama, büyüyoruz sözlük. bu sene bir 10 yaş aldım. duygusal anlamda geliştim ve olgunlaştım. staminamın ne kadar güçlü olduğunu, istersem her şeyin üstesinden gelebileceğimi öğrendim.

ikinci yarısı ilkine göre kısmen daha iyiydi. bakalım 26’ da bizi neler bekliyor.

belki erken sayılır fakat aklıma gelenlerle bir değerlendirme yapacağım ve umarım şu 1 ay içerisinde de pek bi numara olmadan bu yılı sonlandırırım.
bu yıl çok şekil şukul bir şey olmadı çok şükür. bazı yıllar çok tuhaf geçer, etrafta çok hareketler olur ama bereket göremem sadece acılar.. . . . .. .
bu yıl görece sakindi. memnunum. sakinlik severim. huzur sakinliktedir.
bununla birlikte arkadaşlarıma dair düşüncelerimde dalgalanmalar oldu. adeta dizi izler gibi onların başlarına gelen şeyleri dinledim. bir de onlara kırıldım fakat haberleri yok, bunu da anlatamam. onlar anlatsam da anlamazlar mıdır bilmiyorum, anlatmam da. neysedir.
bu yılın sakinliğini sevdim. son 10 yılda epey yorulmuştum, bu bana iyi geldi gerçekten. he bazen çok sıkıldım allah var fakat sıkı can iyidir kolay çıkmaz.
her yıldan beklentim şudur ki sevdiklerim sağlıklı olsun, sevmediklerim de sevdiklerime yük olmasın ve de herkesler bir yer bulup orda dursun.
2026 selam nasılsın ben eppur bana şekil şukul yapma alırım paçanı aşağı tamam bi şey demedim gaza geldim kusura bakma al şunu bi çorba içersin al al çekinme yeni bir yılsın, toysun daha.
bi tane de şarkı bırakayım dün dinledim ilk kez

bu aralar da çok dinlediğim diğer 3 şarkıyı ss olarak bırakayım

bir tane kedi fotoğrafı da bırakayım

sonra gökyüzü bırakayım


komik ebeveyn mesajları bırakayım


hoş 1 an bırakayım

sevgili günlük bay-baydır şimdilik