2025

bol bol akciger acisi, oksuruk, burun tikanikligi veya ara sira nefes alcak kadar acilmasi esliginde surdurmeye devam ettirdigim yil.

gök cisimlerinin hareketlerinin hayatımızı etkilediğini doğru olarak varsayıyorum. şahsımın ve memleketimin üzerinden şu son 10 küsür yılın ağırlığını, uğursuzluğunu, olumsuzluğunu çek ve bizi tümden kurtar. yurdumuz ve hanemiz umut ve sevinçle dolsun. ümitlerimiz yeniden yeşersin. iyi dostlarımız olsun. sevdiklerimiz hiç üzülmesin. amin. dar yoldan geniş yollara geçip önümüzü açık görelim.

bir çok plan ve projeme ev sahipliği yapacak, umuyorum ki hareketli ve bir o kadar güzel geçecek bir yıldır. bu entryi yazdıktan sonra umarım 2024ten beter etmez bizi. ayrıntıları seneye görüşürüz.

senin hakkında kurduğum hayaller de boşa çıktı. artık nasıl hayal kuracağım? artık nasıl umut edeceğim? elim ayağım tutmuyor çaresizlikten. ben tükendim.

astrologlar ilk iki ayı atlatın süper geçecek dediler.

orada olabilirim de. olmayabilirim de.

oysa girerken ne kadar da sevinmiştim.. nereden bilebilirdim ki böyle kötü bir sene olacağını, 2024'ü aratacağını..

umutlar vadetti, gerçekleşmese de yetti.

altın dışında hiç bir şeye yaramamıştır

bi mutlu olmayı becerin ya, bi mutlu olmayı becerin; 3 yıl önce evden çıkamıyordunuz, 4 yıl önce kim ölecek diye aile içi iddia basıyordunuz...

bir sayı ve bir yıldır. 2024’ten sonra, 2026’dan önce gelir.

gecenin bir vakti kafamda ventolinler, cortairler, serumu da aralarına katmış hep birlikte dans ediyor. sağlık ne değerli şey ama kendi canından değerli olan tek şey evlat ve onun sağlığı.

hastane psikolojisi berbat bir duygu. sıtkım sıyrıldı, aklım çıkıyor yine bir atak gelecek de hastane yollarına düşeceğiz diye.

beterin beteri vardır deyip hep şükür tam şükür modundaydım ama polyanna değilim, dengemin zemini kaygan.
yoruldum!

hazır çocuk da uyuyorken düşündüm taşındım hangi başlık bana uygun bulamadım, sanki diğer geçen seneler çok mükemmelmiş gibi bu sene ne kadar yorulduğumu anladım.

oğlum bugün bana "anne ben cennete mi giderim cehenneme mi" diye sordu. zemin kaygan demiştim ya, orda pat düştüm. kalkamıyorum da ayağa çocuğa saf saf bakıyorum, bi cevap versene.

hastane psikolojisi berbat demiştim di mi? bu sene hiç olmadığı kadar deneyimledim.

yine de beterin beteri var, iyi bi doktor bulduk, 2026'dan umutluyum hem, tıpkı geçen sene bu vakitler 2025'ten umutlu olduğum gibi.
ne güzel şey şu umut. keşke oğlumun adı olsaymış umut.

başka şeyler de oldu tabii rutinin kendi hızındaki hareketlilikten yıprandığım, hareketsiz kaldığım zaman da sakatlandığım bir yıl oldu.

toz aldım, geçti gibi oldu sonra yine tozlandı.
çünkü tozun doğası buydu ama sanırım o kısmı yeterince anlamadım, o kadar tekrar yaptım ama bu sene de sınıfta kaldım. olmayınca olmuyor, tozlarla yaşamayı öğrenmek ve birikmesin diye düzenli aralıklarla tozları silmek gerekiyor.

bazı geceler çok hızlandı, geç bitti. çok zor sabah oldu ama gün ayınca hiç yaşanmamış gibi oldu.
orda mıydım, hiç emin değilim.

sonra bazı gecelerde adını koyamadığım birtakım şeyler içimden tır gibi geçti, bedenim lime lime oldu ama sonra döndüm baktım ki o bana hiç dokunmamış, ben ona hiç değmemişim kafamda kurduğum düş gibi şeylere yenilmiş kendimi yiyip bitirmişim.

bazı haberler aldım bi yerlerim acıdı ama neresi tam olarak bilmiyorum yerini. ruh olabilir bak, ruhun ağrıması da kötü bir şey. öyle arveles alınca falan geçmiyor. ama bak ne diyeceğim: iyi ki arkadaşlarım var. bazen onlar soruyor, ben yazıyorum geçiyor, etkisi hiç geçmese iyi ama geçiyor. dedim ya zemin kaygan güneş doğunca sağlam basmaya çalışırım ama şimdi, şu an dik durmakta zorlanıyorum tutunarak ayaktayım ve bildiğim tek şeye. yazmak da iyi ki var.

bu sene birhan keskin çok okudum.

"kendi uykusuzluğunda yatak oldun.
kül koy şimdi yanına korunun
seni kavuran onu da yakmasın.
aşkla besle kendini,
gül yetiştir,
sardunya çoğalt."

okudum ama ne fayda, anlamadım. kalbimi titretmesi lazımdı dizelerinin, sağır kaldım. ruhunda birhan keskin güzelliği taşıyamamak ne kötü.

iflah olmaz bir korkağım ve korkuyorum.

hastane odaları, çocuk çığlıkları eeenn en kötüsü.
hep korkmakla geçmesi ömrün, bu da baya kötü.
kaybetmeyi deneyimlemek ve kaybetmemek için totemler yapmak... tam olarak bunun için burdayım içimde kalmasın.
yazdım, aksın, geçsin 777

bit artık 2025. bunu da dedim şimdi üzerine tüy dikeyim bari.