555 gündür karımın mezarını arıyorum

umarım birileri görür ve duyar.

depremin olduğu ilk gece sonra ertesi günü tüm şiddetiyle yaşamış, deprem gerçeğinin içinde olan biri olarak yazıyorum.yaşadığımız korkunun endişenin acının tarifi yok. hala gece çarpıntı yaşamama , sürekli sallanıyor muyuz acaba diye avizelere lambalara gözümüzü dikmemize sebep olan sadece kendimi değil herkesi düşünmekten beynimin yandığı deprem gecesini, kayıp olan tüm yakınlarını arayanlar için yazmaya utanıyorum.bizim çektiğimiz ne ki siz orada ne haldeydiniz demeye. arabayla hatay'a doğru giderken o yardım tırlarını görüp ağlamaktan helak oldum demeye utanıyorum.umarım yaşam savaşını kaybetmiş o güzel insanlar bir mezarın taşında sonsuza dek yaşayabilirler. dileğim budur.yazacak çok şey hissedilen ise sadece acı...

umarım bulur. bir kişiyi değil mezarını armak oldukça korkutucu.

hak yerini hakkı olduğu zaman değil, insanlar duyduğu zaman buluyor ülkemizde.

kim bilir böyle kaç bin kişi var?

sabreden kimselere allah yardımcı olsun. abiye de buradan sabır diliyorum.

umarım en kısa zamanda bulunur (bkz: up)

çok acı bir durum. insan yazıyı bile okuyamıyorken ,insanlar bu hayatları yasıyor. kendi vatandaşına devlet bu kadar acımasız olmamalı. inşallah en kısa zamanda sevdiğinin kabrine ulaşır,acıları bir nebze hafifler.

inanın ne yazacağımı bilemiyorum. gerçekten çok zor insan kalabilmek bu yangın yerinde. bir kez daha insanlığımdan utandım..(sosyal medya kullanmıyorum.) umuyor ve diliyorum ki, hiç olmazsa bu son çabasında başarılı olur.

bu ülke kendi evlatlarına sahip çıkmaz.
bu ülke kendi evlatlarına üveydir.

gerçekte 100.000'e varan canımızı kaybettik ne acı ki unutmamızda 100 gün sürdü.
1.5 yıl geçti halen yaralar sarılamadı bırakın yaşayanları kaybettiğimiz insanların akıbeti, mezarları bilinmiyor.
ne ölüsü ne dirisi bulunamayan çocuklar
anneler, babalar, kardeşler, dostlar, eşler, koca aileler var.
kabul edelim biz ahlak satan, acıları sömüren, işi bitince anında unutup arkasını dönen bir güruhuz. *

umarım eşinin mezarı bulunur da en azından bir kişi daha yasını acısını insanca yaşayabilir.

icim gitti, bu nasil bi' aci...

yazilanlari okurken bile unutmak icin binbir takla attigim, lutfen bi' kabus olsun diye dualar ettiğim, ardindan daha hala toparlanamadigim depremi yeniden yasadim. olay icinde olay, asla sonuca ulasmayan cabalar ve resmen yasarken olmek zorunda birakilan biri. insallah en kisa zamanda meral'in mezari bulunur.

ya her seyi gectim guc bela elde edilen tek delili nasil kaybedersiniz ya?? allah kahretsin sizi. oyle bi' devlet ki her zaman caresiz, kimsesiz ve yapayalniz oldugumuzu iliklerimize kadar hissettiriyor.

çok ama çok büyük acı

destek için mesaj yazıldı, başka bir ortamdan destek olma durumum yok, burada da tek yapabileceğim sanırım buraya bir şeyler yazmak. deprem zamanı yaşananlar, yanlışlıklar hakkında birçok şey yazabilirim ama buradaki olaya saygımdan dolayı yapmak istemiyorum.

umarım bir an önce bulunur meral'in mezarı ve bu acıyı yaşayanlara da bir nebze teselli olur.

çok üzücü bir durum. beyefendiye sabır diliyorum.
dilerim eşinin mezarına ulaşılır. acısı da bir nebze hafifler.

umarım en kısa sürede bulur .
acısını az da olsa hafifletmesi adına umarım mezar bulunur.

evliyim. bazen tartışırız eşimle, belki kırarız birbirimizi. o an öfken ağır basıyor, canının yanacağını bile bile yakıyorsun intikam duygusuyla, belki evlendiğine bile pişman oluyorsun zaman zaman. hiç düşünmüyorsun o an, bir an için yokluğunu. belki de düşünebilsen, olsaydı da varsın şu sebeple kavga etseydik diyeceksin, hatta ne boş şeyler için kavga ediyoruz diyeceksin.

neden yazdım bunu. adam eşini kaybetmiş, yaklaşık 2 sene olmuş. ama hayat devam etmemiş, hatta bence hâlâ hergün o günü yaşıyor. alışamamış yokluğuna, belli ki çok sevmiş.

kimbilir ne hayallerle kurduğu evi başına yıkılmış bir anda. kendisi enkaz altında kalmış, esas evi olanı o depremde yitirmiş. bari diyor nerde olduğunu bileyim, yeni evim mezarlığı olsun, orada beraber olalım. onu elinden almışlar. eşinden geriye bir tutam saçı kalmış. normalde ne saçma gelir dimi insana ama belki o onunla hayata tutunacak, eşinden kalan son parçayı kaybetmişler. kimin umrunda ki. sorumlusuna söylesen bir avuç kıl ne bu tantana diye görecek muhtemelen. anlamayacak. anlasa bu ihmal olmayacak.

çok hassas kalpli biri değilim belki ama anlayamıyorum gerçekten. şu yazıyı diğer haberleri okuduğum sıradanlıkla okuyamadım mesela. empati kurmaya çalışıyorum ağlayasım geliyor. avuç dolu öfke, bir o kadar çaresizlik. muhtemelen hiç bulamayacak. çok gündem olursa bulduk ayağına bir yolunu bulup başka ceset bile teslim edebilirler. ne acı ülkede kimseye güvenimiz de kalmadı.

gerçekten çok zor. bir dine inanmıyorum ama imtihanı çok zor demekten başkası gelmiyor aklıma. o hâlâ umudunu koruyor belli ki, belki de elinde sadece o umut kalmış, umarım en azından o umudu elinden almazlar.

şimdi yazarsam bir şeyler, çok üzülürüm, sabah sabah ağlarım dükkanda. yüreğim götürmüyor böyle şeyleri. başlığın görünmesi maksadım.

bu olay ntv'de haber olmuş.

up!

x.com/ntv/status/1824443296...

allah yaşatmasın gerçekten.

karını kaybetmenin acısını mı yaşayacaksın, bir mezar taşı bile olamayacağına mı kahrolacaksın.

bu ülkede yaşanabilecek her kötü olay yaşanıyor.

bir insan bunları yaşayıp, normal hayatına nasıl devam eder. hiç bilemiyorum.