90'lı yıllara özgü problemler

kaybolan top trumps kartları....

vergi iadesi zarfı doldurmak.

buluşma saati geçtiğinde ekildiğini düşünüp inceden kıllanmak. cep telefonsuz adrenalin dolu güzel günler.

teyzeler ve amcalar dertlerini anlatıyor başlığı.

okullarda tek sıraya üç kişi oturulurdu. ortaya kimin oturacağı çok büyük problemdi.

beyaz külotların çabucak kirlenmesi.

hastanede saatlerce sıra beklemek

lisede evden ekmek arası götürmenin, ezik bir davranış olarak görülmesi. kantindekiler çok iyiymiş gibi onlara para harcamanın havalı sayılması. kantinden en çok beslenenlerin, bugün en yaşlı, kırışmış ve selülitli olması gerçeği.

aklıma direkt bülent ortaçgil'in telefon şarkısı geldi:

eskiden telefonlar
sağda solda küçük notlar
bütün gün seni aradım
evde yoktun demeler

postaneler
kulübeler
bozuk hatlar
jetonlar
hep seni aradım
kimse yok

sega. kasetlerin pahalılanması.

basketbol ve futbol maçlarında uzun reklamlar girilmesi ve seyir zevkinin mahvolması.

jeton bitti .

kasetlerin sarması. sonra işin yoksa kalemle geri sar o kasedi. of of.

rakıda ve beyaz peynirde standart tadı yakalayamamak. aldığımız her ürünün tadı farklı olurdu

evin çocuklarına eşit derecede çikolata, kontör alınmamış olması.

bizim evde bu "ortadoğuda kartlar yeniden dağıtılıyor" tadında bir problemdi.

3 abla vs 1 ben.

solculuğumun ilk temelleri o evde atıldı.

eğlendim.

sen abdülhamit'i savundun mu sorunsalı.

kaptan tsubasinin akula vurusunun tam tamina 2 (iki) gun icinde gol olmasi.

gazoz kapağı oynarken
lazım olan taşı kaybetmek.
ya da çaldırmak.

ben bir zıtlık oluşturuyorum. başlığın aksine problem olmayan nadide bir değerden bahsetmek istiyorum. şahsen şu an bu standarda sahip olamamak üzücü.


geçmişte , günümüze göre daha özgür ve modern olduğumuz gerçeği var.

bahsettiğim tabi ki genç jenerasyon değil. aile büyüklerinin hayatı, giyimi , kültürü ve eğlence anlayışından bahsediyorum.. yeşilçam’a bile baktığınızda, şaşırıyorsunuz. 60-70-80-90’lar..

o ikon ediz hun/ cüneyt arkın/tarık akan / engin çağlar ve diğer aktörlerin filmleri nasıl yüksek bir kültür düzeyi ve eğlence hayatını vurguluyor aslında. günümüzde bir çoğumuzun ebeveyni, 50 yıl öncesinin gösterilen bu portresine denk değil. aşağılamak için söylemiyorum, sadece geçmiş yıllarda bugünden ( modern hayattan) ileri olmak türkiye için inanılmaz kötü bir gerileme/ ikilem/ /paradoks hatta büyük çaplı uzay boşluğudur bence..

hangi ülkenin geçmişi, bugününden ileride olabilir? buna insanlık tarihinde bir isim konsa, ne denirdi acaba? yıllar ileri gidiyorken, toplum geriliyor. alın size miss gibi antropolojik+ sosyolojik ve psikolojik açıdan araştırma sahası.


klasik arabaların içindeki fabrikatör dedeler/ jön gibi giyinmiş takım elbiseli babalar / klasik arabalarıyla her yere istediğini giyerek giden kız çocukları/ lady gibi her şeyine dikkat eden anneler devri..

özellikle eğitim+ adab-ı muaşeret konusunda( düzgün türkçe kullanımı, düzgün yürüme, sofra - çatal / bıcak kullanım, dans, yabancı dil , enstruman eğitimleri ve daha niceleri) klaslarmış kabul etmek gerekiyor.

corvette’e binen bir anne hayal edin? cadillac’ı olan bir dede falan.. evlerde düzenlenen davetler.. hayal değil, bunlar geçmişte gerçekti.


o aile büyükleri, o eğitimli jenerasyon bu devirde olsaydı, türkiyenin eğitim / kültür seviyesi ve siyasi parti seçimi çok farklı olurdu.

benim için liseden mezun olup üniversiteye gitmekti. bu her dönemin sorunu diyebilirsiniz ama o dönemde toplasan 7-8 hukuk fakültesi olduğu için üniversite büyük olaydı.

şimdi telefon açıp iban istesem ve parayı yatırsam haftaya üniversite diplomasını kargolayacak okullar var.