adalet

adı alet

nerede?

maalesef ülkemizde bir kadın isminden ibaret hale gelmiştir,,,,,,,,

sadece yeterince zengin ve güçlü olanlar için geçerlidir. alt ve orta sınıf için geçerli değildir.

bir tanrı var mı yok mu bilmiyorum, ki bu dediğimin de sonu "izm"le biten bir adı vardır heralde, hiç araştırmadım. ilgi alanım değil. olsun ya da olmasın ilgilenmiyorum. ki adalet inanci ille tanrısal bir şey olmak zorunda değil. kimisi evrendeki her bir atomun haberleşme halinde olduğunu ve adaleti sağlamak için o atomların çilgin şeyler yapabileceğini düşünebilir.

kimisi yatira gidip betonu öper, kimisi bitebilecekken ne hikmetse bitmeyen bir terör olayında gözünü yuman masum bir delikanlının cansız bedeni için şehitler toprakta çürümez silahini vermez der.

neyse. adalete inanmıyorum. olsaydı ben şu anda sağlıksız bir hayat yaşayıp başımı bu yastığa böyle sarhoş koymazdim. beni boşver, ülkedeki her adaletsizlikler bak. onu geç dunyaya bak. ne görüyorsun? yumruklarini sikmaktan başka bir şey gelmez elinden.

psikolog ve psikiyatrist tayfası bu işi iyi biliyor. yani evrensel bir adalet anlayışınin olmadigini. ve elinden de bir şey gelmeyecegini. en fazla şu olur: bir travma yaşarsın. kabul ettirebilirse ne âlâ. ettiremezse sen yoluna o yoluna.

tanrinin olmadigi 1 evrende yoktur ve olmayacaktir.

"medeniyet, suçlularımıza onların kurbanlarına davrandığından daha iyi davranmamız, yani onların seviyesine düşmememiz ilkesine dayanır. ama sen ve ben aykırıyız. aslında medeniyetin bir parçası değiliz. biz daha eski bir şeyiz. bu da tabii ki medeni insanların yapamadığı şeyleri yapabileceğimiz anlamına geliyor. dedektif carter'a birçok kez seni öldürmeyi teklif ettim. ama o her zaman hayır dedi. sonuna kadar medeniydi. sanırım benden hoşlanmıyordu. ama ben onu çok severdim. sen onu öldürdün. bu yüzden şimdi, malum sorunu, yani seni, memur simmons, çözmeyi benim sorumluluğum olarak görüyorum."ilgili sahne

(bkz: person of interest) dizisinde elias karakterinin bu sözlerini çok beğeniyorum. türkiye'yle ilişkilendirdiğimde, bir yerlerde, iyi insanların hayatlarını mahvedip devlet gözetiminde bizim vergilerimizle domuz gibi semiren suçluları anladıkları dilden adalete teslim eden birileri olduğunu umuyorum. mesela teröristlerin, katillerin, tecavüzcülerin, mafyaların, çetelerin, yolsuz siyasetçilerin, iğrenç zenginlerin topluma kanser gibi çöken eylemlerinin cezasının hak ettikleri şekilde verilmesi gerektiğini düşünüyorum. kanun dışı adalet savaşçılığı bizimki gibi gotham'a dönüşmüş yerlerde maalesef şart, zira diğer türlü iyi insanlar ellerini kirletip medeniyetten uzaklaşıp adaleti sağlaması gerekiyor.

burada devletin halk için adaleti sağlamak adına medeniyetsizce işler yapması gerektiğini istediğimi düşünebilirsiniz. yada belki de devlet ve medeniyet sözcüklerinin tanımlarını değiştirmemiz gerekiyordur. ama adaletin ne olduğu herkesin, kötülerin bile, vicdanlarında belli, buna rağmen ondan kaçmak ve kurtulmak için her şeyi yapabiliyorlar, ceza almadıklarında sevinebiliyorlar, sistemleri yozlaştırıp, terimlerin anlamlarını boşaltabiliyorlar. örneğin, suçlular, eylem tok'un yaptığı gibi, adaleti fahişesi yapabiliyorlar. benzer şekilde ahmet minguzzi'nin katilleri "arsızca ve özgürce" kurbanın ailesini tehdit edip mezarını tahrip etme cesaretini gösterebiliyorlar. üstelik pkk'lı teröristlerin kölesi haline gelmiş koskoca istanbul barosu hala kurbanın karşısında, bariz olan suçlunun ise yanında yer alıyor. bu örneklere gelene kadar devletin en yüksek yetkilisinin bile ne kepazelikleri oldu.

yani türkiye, sokaktaki serseriden en tepeye kadar kanunsuz bir yer haline gelmişken suçlular tarafından belirlenen ve/veya uygulatılmayan kanunları yok sayıp adaleti sağlayacak aykırı karakterlere ihtiyacımız var. oyunu kurallarına göre oynamayan kişileri ancak biz de kuralların dışına çıkarak alt edebilir ve düzeni sağlayabiliriz.

bazen küserek sağlanır
bazen trip atarak
bazen affetmeyerek
bazen insanları silip atarak
bazen nefret ederek
bazen kabullenerek
bazen vazgeçerek..

hayatın koşulları kişileri zorladığında, adalet de kişisel yollar ile sağlanır.

bir mahkum canlandırın gözlerinizin önünde, haketmediği kadar ceza ile hapishanede yatıyor olsun. çırpınıyor çırpınıyor çırpınıyor olsun..
o mahkum, kendisi hakkındaki kanaati ne olursa olsun, mahkumiyetini kabullendiğinde yakınları ile görüşmeyi bırakır ya da isteksizce ve mecburen görüşür. mahkumun zihni adaleti sağlamak adına son bir karar alır. adalet kişinin kendi zihninin meselesidir artık..
isteyen buna suçlama (herkesi ve her şeyi) adını verir, isteyen savunma adını. bence bu sıradan (normal) insanların psikolojik (kompleks) sorunudur.