ağlamak

belli bir yaşın altında iken insanların içinde hiç çekinmeden salya sümük gerçekleştirilen eylem.
bir de belli bir yaş eşiğini geçtikten sonra aynı umursamazlığa dönülüyormuş onu deneyimledim geçenlerde.
iş yerinde gerçekleşen pek çok can sıkıcı durumun sonunda kendimi başarıyla saatlerce tutabildim ancak evime yaklaşık 5 dakikalık mesafedeki avmden geçerken (metrobüs çıkışında en kestirme yol orası oluyor) birden yürüyen merdivenlerde ağlamaya başladım. hemen tuvalete koştum. kabine kapanıp ağlamaya devam ettim. uzunca bir süre sonunda tuvalette oturmaktan sıkılıp ağlamam da bir türlü durmayınca çıkayım bari dedim. english home'un önünden geçerken %70 indirim olduğunu fark ettim ve ağlayarak mevresimlere baktım. daha sonra media marktta ağlayarak çizim tabletlerini kurcaladım. lenovo yoga'da bir süre çizim yaptım. sonra o kadar uzun süre ağlamaktan olacak karnım acıktı. migrosa gidip market alışverişimi yaptım, ağlayarak marul seçtim.

sonuç olarak: ağlamak, gülmek kadar doğaldır. lütfen alışveriş merkezinde ağlayarak gezen insanlara dik dik bakmayalım.

rahatlatıyor gerçekten.

sonrasındaki yorgunluk ve tatlı bir uykuya dalma kısmı olmasa çekilecek şey değil açıkcası.

ağlamak nasıl olmalıdır sizce
içine, içinden
haline, halsizce..?
bağlanmak mıdır nedensizce,
sevmek kalpsizce ve gitmek haince?
bu kadar kargaşa neden sizce?
- ozgur ruhlu mahkum

bir türlü aglayamiyorum çok doluyorum nasıl başarabilirim arabesk demeyin içimi bayiyor kapatıyorum

genellikle göz altı kremi sürdüğüm gecesinde yaptığım eylem. kreme de yazık oldu diye düşündürür.

bir hediye,
bana verilmemiş ordan biliyorum.
ve bazen çok ama çok dolduğumda gidip soğan doğruyorum, biraz işe yarıyor gibi.

yatıştırıcı etkisi olan doğal sakinleştirici. acınızı unutturmadan sakinleştiriyor. yağmur sonrası topraktaki ferah koku gibi acı orada ama hiçbir şey az önceki gibi değil. gözyaşları bazen tek iyileştirici olabilir.

maniple tekniğidir.

buradan hemcinslerime sesleniyorum: bu tür algılara kanmayınız. şu dünyada ağlanacak şeylerin sayısı inanın ki üçü geçmez.. diğer tüm ağlamalar fasa fisodur.

şu sıralar çok fazla yaptığım eylem. belli bir rutine girdi artık ağlamazsam eğer içime bi sızı giriyor kalbim acıyor kafayı mı yiyorum anlayamıyorum ama şu aralar hiç iyi değilim tek bildiğim bu.

aşırı normal bir şey için 1 saattir deli gibi ağlıyorum. konuşabileceğim biri olsa keşke ama yok. ben çok sosyal biri değilim, çok az arkadaşım vardır. anlatsam dinleyecek biri yok mu, e vaar. ama anlatamıyorum işte. kimse kimseyi tam olarak anlayamaz diye düşünüyorum çünkü. e tam olarak anlamalarına gerek var mı? bilmiyorum. yine de anlatsam ne değişecek? rahatlayacak mıyım yoksa pişman mı olacağım? kafam çok karışık, bedenim çok yorgun, psikolojim yerinde mi tartışılır... ağlamak rahatlatmıyor. keşke rahatlatsa. keşke içimdeki kocaman karanlığa biraz ışık getirebilse ama yok. o karanlık beni içine çekiyor sürekli. kafamı koparıp fırlatmak istiyorum şöyle taaa uzaklara.

ağlak insan tutumudur.

başın öne eğilmesin,
aldırma gönül aldırma.
ağladığın duyulmasın,
aldırma gönül aldırma.
aldırma gönül aldırma.
gönül aldırma...
'edip akbayram

ben başaramıyorum.
ancak keşke yerime ağlayabilseniz.
rahatlatır diyorlar.

ağlamak güzeldir. mutluluktan ağlamak daha güzeldir.

zorlamakla akmaz, saf göz yaşı.

bendenizde 15-20 saniyelik sağanak yağmur şeklinde tezahür eden ve ardından devamı gelmeyen duygu boşalımı.

insanlığın (timsah gözyaşları hariç) en doğal halidir. sonuçta doğduğumuz zaman ilk dilimiz büyüdükçe ikinci dilimiz haline gelir. illa bir sebep aramak gerekmez öyle bir an, bir boşlukta içten gelir. belki bir rüya, kabus ya da gün içinde yaşanan sonradan saçma gelecek bir neden için ağlayıverir insan. bazılarına da saçma gelir tabi. öncesinden beri ağlamamak güçlü olmayı yansıtmıştır onlara. ama eminim ki yalnız kaldıklarında, boşlukta hissettiklerinde ilk yaptıkları ağlamak olacaktır. ağlayın arkadaşlar, bundan daha öte doğal bir şey yoktur.

ağlayamadığım geceler de hep eksildim.