ağlamak

ağlasam sesimi duyar mısınız, mısralarımda; dokunabilir misiniz, gözyaşlarıma, ellerinizle?*

bir kaçış şekli.

en insani duygulardan biridir, normalleşse keşke rahat rahat ağlayamaz olduk.

küçük emrah gibi ağladığım için alnımın kırıştığını fark ettim. bundan dolayı ağlamama kararı aldım. ileride kim uğraşacak botoksla.

kendim için hiç yapmadığım bir eylemdir. en son kendim için ne zaman ağladım hatırlamıyorum ama evvelsi gün, dün birileri için ağladığımı hatırlıyorum. mesela ağzıma s.ç.. afedersiniz, gık demiyorum. “salla, s…. et.” diyip geçiyorum ama başkalarının başına gelen olaylar, onların üzüntüleri, çaresizlikleri veya talihsizlikleri, hayat mücadeleleri veya başkalarına yapılan haksızlıklar, kötülükler beni derinden yaralıyor. bunlara asla sesiz kalamıyorum ki kalmam. kendim için birkaç kez tırnağım kırıldığında veya ojem bozulduğu için birkaç kez çıkarıp tekrar sürmek zorunda kaldığımda ağlamıştım ama tam sebebi o muydu? emin değilim.

gozden su akmasi.

dr.clarissa pinkola estes, “vahşi kadın arketipine dair mit ve öyküler” alt başlığında ele aldığı kurtlarla koşan kadınlar kitabında savaş yaraları: yara izi klanına üyelik bölümünde şöyle tanımlıyor,


s.410