aileden soğuma sebepleri

keşke seni yetimhaneye verseydik cümlesi kurmaları.

en acı kavgalardan sonra bile barisip o sırada psikolojisine s*çtığı çocuklarının yaralarını sarmayı becerememesi.

fazla yakınlık

büyüdüköe ailedekilerin düşüncelerini daha iyi anlıyoruz. onlardan soğuyoruz. umarım onlara benzememeye çalışırkan onların kopyası olmayız. insanlığın geleceği bunu kaldıramaz.

aile candır, insanoğlunun küçük ülkesidir.

aile doğuştan sahip olduğumuz ve değiştiremiyeceğimiz yegane kişilerdir. sevgiyi, acıyı, nefreti , mutluluğu ve beraberinde bir çok duyguyu onlarla tadarız. ailelerimiz bizim onlardan kopamıycağımızın bilinciyle ve her ne hikmetse onların bir malıymışızcasına sahiplenmelerinden dolayı bazen fark etmeden soğuturlar kendilerinden.

psikolojini etkileyen her seye aslinda onların sebep oldugunu fark etmek

20 yaşına kadar soğuyorsanız sorun büyük ihtimalle sizdedir.
25 yaşından sonra halen aileye ısınamadıysanız sorun ailede olabilir.

hayırsızların başlığıdır, cami avlusuna birakilsaydilar eğer, yetimhanede gözleri yaşlı, bir ailenin hayaliyle zirlayacak adamlar, ailemden soğudum qanq diyecek kadar noob'sunuz, kıymetini bilmeniz gereken şeylerden şikayet etmek tuhaf.

allahın bir kulu olduğumuzu unutuyorlar ve kendilerince bizi korumaya çalışıyorlar. yahu zaten yaratan kaderi çizmiş , sen istediğin kadar koru olacak olursa illa ki olur. senden ötürü değil yani. ama gel de anlat efendim. gel gel , git git devam...

anlayış eksikliği onlarda ailelerinden bunu görmemişler bari bizden sonra bu düzen değişsin

hiçbir işe yaramamaları

şu an bu durumda olmamın baş müsebbibi olmaları

sevgisizlik

duygularımı ciddiye almamaları

zaten yapacağım bir işi defalarca yapmamı söylemeleri

*

edit: yaşım 24, ergen falan da değilim.

yarardan çok zarar vermeleri, bencil olmaları, kafa yapılarımızın farklı oluşu.

erkek kardeşime daha çok öncelik vermeleri.

evlat ayrımı yapmaları.
onlara sorsan evlat ayrımı yapmıyorlardır. bir türlü kabul etmezler. ama bu çocuk için bir psikolojik yıkımdır. iş kardeş nefretine, anne - baba nefretine kadar gidebilir. evlat ayrımı yaptığınızı inkar edip duracağınıza azıcık kendinizi sorgulayın acaba öyle mi yapıyorum diye, çünkü evlat ayrımı yapıyorsun diyen bir çocuk asla yalan söylemez, ona öyle hissettirmişsiniz ki bunu söylemiştir.

yaptığım her şeye bir yorumları olması ve sen konuşunca seni dinlememeleri.

yatırım konusunda yıllarca bana "çocuk" muamelesi yapıp dinlemediler.
sonra her seferinde pişman oldular.
4 kere ellerine fırsat geçti, "şöyle yaparsanız böyle kazanırsınız" dedim dinlemediler.
sonra ben büyüdüm, kendi paramı kazandım.
onu doğru şekilde yönlendirdim.
geçen yaz beni aradılar, "şöyle bir şey var ne yapalım?" dediler.
"canınız ne istiyorsa onu yapın" diyerek telefonu kapattım.
onu zamanında söylediğimde dinleyecektiniz tatlım, şimdi sizin paranızla ilgilenmiyorum.

ailem hiçbir zaman beni önceliği yapmıyor. onlar için dışarıdaki insanlar daha önemli. daha kıymetli. ne hissettiğim bir önemi yok. bir tartışmanın sonucu hep aynı. suçlu olan benim, problemli olan benim, hatalı olan benim. ötesi ve farklı bir ihtimal yok. olamaz. en ufak bir düşüncemi açsam eninde sonunda konu hep şu cümlelere bağlanıyor. "biz iyi ana baba olamadık, sen ol."
"biz bi bok beceremedik, sen becer."
"biz berbattık, sen iyi ol."
"biz düzgün evlat yetiştirememişiz, sen yetiştir."

ben artık soğumaktan öte, bıktım ve usandım yani. ben artık yoruldum ve onlarla aynı ortamda bulunmayı geçtim, aynı sofrayı bile paylaşmak istemez bir hale geldim. ben artık diyorum ki keşke yok olsam da kurtulsak, kurtulsalar. buna soğumak denir mi?

saygısızlık..
aslında biz büyürken yaptıkları baskıların hepsi saygısızlık. özel alana saygısızlık, alınan kararlara saygısızlık.oğlum bu kızla görüşme ,kızım bu çocukla oraya gitme, hayır o mesleği seçme bize yakışmaz...

babanın alkolü ve sorumsuzluğu, annenin sürekli depresif ve negatif ruh hâli.