anadolu irfanı

eskiden 1 gecerliligi olan kavram. suan kalmadi ki.

at,eşşek, bidon, dana, ağaç kovuğu , kulak deliği, burun deliği , vd. daha daha nereleri doldurur bu irfan. yabana atmayin. bir sürü yorumu ve varyasyonu da vardir.

at, eşek, bidon, komşu, gelin, kaynana...

bidon nalaka lan o canlı değil ki. hep bir damacanaya tecavüz haberi dönüp duruyor yıllardır da damacanayla mastürbasyon olması lazım yani onun. ahlaksız bi şey değil ki bu en fazla aşırı bir kink denebilir. metin kaçan ağır roman'da vitrin mankeni üreten gençlerin onlarla kendini tatmin etmesini anlatır mesela onun gibi.

herkes tabi isveç krallığından geldiği için osmanlı sarayı gibi anadoludan nefret etme çabası içinde.

hööyt
ferman padişan dağlar bizimdir!
(bunu derken odamı da çok sevdiğimi belirteyim)

en son ben yazmışım.
olsun bir daha yazacağım. zira anadolu kültürünün yok olmaması için o yüce komutan canını, sağlığını, hayatını hiçe saymış.
şimdi televizyon, sosyal medya ile itin totoşuna sokma çabası var.

sanki tüm anadolu halkı ensest, sapkın, üç kağıtçı, adi...
tabi ki böyle olanlar yok değil belki sayısı çok fazla.

tarikat sapıklığına, eğitimsizliğe, fakirliğe rağmen halen anadolu tamamen kaybedilmiş değil.
o yüce komutanın fotoğrafını paylaşmakla, anmakla yetmez.
anadoluyu kurtarmak lazım.
anadolu kültürünü kurtarmak lazım.

topraktan da daha önemli olan dil ve kültürdür.

ödüllü yönetmen nuri bilge ceylan'ın ödüllü bir zamanlar anadolu'da filminde de bu konu açıkça kendini belli ettiriyor. anadolu irfanı denilen kavram buğulu bir camın arkasında lastikçi dükkanında başlayıp otopsiye kadar uzanan süre içinde kendini afişe ediyor.