anı yaşamak

an, göz açıp kapayıncaya kadar geçen zaman diye geçer sözlükte. anı yaşamak ise kanaatimce mümkünü olmayan bir şeydir. nasıl mı? bu soruyu cevaplamak için insanın önce dışarıdaki olaylara karşı tepkisini nasıl verdiğine bakalım. insan dışarıdan maruz duyuları duyu organları ile algılar daha sonra algıladığı duyuya göre tepki verir. örneğin elinizi bir cisme dokundurduğunuzda parmak uçlarınızdaki reseptörler onu algılar ilgili sinir hücresi onu omurilikten beyne aktarır. beyin de bunu işler ve algılar. bu algılama sonucu cevap oluşturur ve tekrar elinize komut yollayarak ne yapacağınıza karar verirsiniz. işte bu saydıklarımın hepsi çok küçük bir zaman aralığında gerçekleşir fakat yine de fark edilemeyecek kadar küçük bir gecikme yaşanır dış dünyaya karşı. bu da demek oluyor ki asla anı yaşayamıyoruz. sürekli anın gerisinde kalıyoruz. bir koku, bir tat, bir ses, bir dokunma ve görme sürekli küçük bir gecikmeye maruz kalarak bizlere ulaşıyor. reflekslerde bile bu gecikme oluyor. sonuçta onlar da omuriliğe giderken bir yol kat ediyor. velhasıl anı yaşamak mümkün olmuyor.

hayat, bazen öyle bir yakalar ki, kaçmak imkansız. niyesi, nedeni sorulamaz. öfke, isyan içinde olunur ama haykırışlar boşa gider. film ne geriye sarılabilir ne de ileriye. onun düğmesi de yok. anı yaşamak da, ölüme karşı tek silahımız. ya da anı yakalamak demek daha uygunu. bu da öncelikle farkında olmaktan geçiyor.

geçmişin dersleri ve geleceğin hayalleriyle o anki zamanı yaşamaya çalışmak.

gelecek kaygısı yüzünden yapamadığım şey. gelecek diye bir şey yok aslında, gelip geçiyor ben farkedemeden. bu konuda dertliyim. çok fazla hayal kurmamlada alakalı.

umursamadan, sonu düşünmeden, hep zevk alınması gerektiği sanılan bir eylemin aksine, şimdiki zamanın farkına varıp, onu hissetmek, onun tadını almaktır.
o an ne yaşanıyorsa onu doya doya yaşamaktır. araya başka bir şey, düşünce, kaygı sokmamaktır.

sevdiklerinizle güzel bir yemek yiyorsunuzdur. o anı fotoğraflayıp bir hatıraya dönüştürmek isteyebilirsiniz ama yemeklerin fotosunu çekip, sürekli özçekim alıp, paylaşıp, beğenileri takip ederseniz yaşayamazsınız anı.

bir gösteri izliyorsunuzdur. sosyal medyada paylaşmak için gösteriyi telefonun ekranından izleyerek yaşayamazsınız anı.

sevgilinizle beraber vakit geçirirsiniz, acaba ilerde aldatır mı, aklından şimdi ne geçiyor diye zorlarsanız yaşayamazsınız anı.

geçmişinizi düşünüp, canınızı sıkarsanız zaten değiştiremeyeceğiniz şeylere üzülürseniz anı yaşayamazsınız.

yemeğinizi doymak için çabucak yerseniz, yaşayamazsınız o anı. lokmaları yavaş yavaş çiğnerken aldığınız tadı, kokuyu yeterince yaşayamazsınız.

kısacası hayata doyamazsınız anın yaşayamazsanız. acısı ile tatlısı ile yorgunluğu ile sevinci ile yaşamak gerek. o an ne yaşıyorsan onun tadına varmaktır anı yaşamak. tecrübe etmektir. boşlukları doldurmaktır. doya doya yaşamaktır.

sosyal medyaya bakmayacak, elime telefonu almayacak kadar mutlu olduğum durumdur.

kolay değildir. ancak sosyal medya 'carpe diem'cilerle doludur. gerçekten yapabilenlere saygı duyuyor insan. ancak sırf hava olsun. laf olsun torba dolsun. ya da kız düşüreyim. kızlara yürüyeyim mantığı ile anı yaşadığını iddia edenler de bir garip duran kelime ikilisi.

garibanın yüzü gülür mü?

bungee jumping mi yapıyoruz, paraşütten mi atlıyoruz, yaşayacak bir ânımız mı var? en aksiyonlu hayalimiz keyif çayı... nerede an?

tek harfle direkten dönmüş.

bunu başarmanın yolu nefes, meditasyon ve farkındalıktan geçiyor.

fotoğrafçının, balıkların, turistlerin yapamadığıdır.
kim yaşıyor bu ânı?
yalancı fotoğrafçı mı?

cem yılmaz’ın bugün netflixte yayınlanan gösterisinde çok güzel anlattığı olaydır.

hem düşünerek hem gülerek dinledim.

carpe diem'

ekstra çabaya gerek yok zaten istemesekte yaşıyoruz.

anın tadını çıkartmak gerek bazen... doya doya yaşamak gerek... içine sindire sindire,tadına vara vara yaşamak... o gün son günmüşcesine bağıra çağıra o anın dibine vurmak gerek. asla geri gelmeyecek milyonlarca dün var hayatımızda. dün yapmadıklarımız için bugün pişman olmak... yaşa o günü sonuna kadar. içinden geldiğince sömüre sömüre... anılar biriksin yaşantında. iyi veya kötü ama biriktir o anıları. herşey gidecek,bitecek.... geriye sen ve anıların kalacak... sonraya erteleme hayatı. kaç yılın,kaç günün,kaç saatin,kaç dakikan,kaç saniyen veya kaç salisen olduğunu asla bilemeyeceksin... pişmanlıklar içinde dönme geldiğin toprağa... her anını doyasıya yaşa. toprakla buluşunca bedenin anlamı kalmıyor hiçbir kelimenin... zaman aslında zamanın katilidir. kendi kendinin infazını verir. kendi kendini yok eder... zaman değil sensin herşeyin ilacı! zaman bir bahane... aç gözünü insan! zaman senin katilin! onun ellerine bırakma kaderini... doyasıya yaşa mutluluğunu,kederini... hayatı çek içine doldursun tüm bedenini. gözlerinle bak bu dünyaya uzun uzun... insanların yüzlerini kazı hafızana... hadi şimdi kalkmanın tam vakti! hiç gitmediğin sokakları solu usulca.denizin kıyısından bak boğaza,. bırak güneş vursun saçlarına. bırak dolsun ciğerlerine emirgan korusu'ndaki çiçekler...geç yıldız park'ının dolambaçlı köprülerinden.koş rumeli hisarı'na balık ısmarla kendine. taksim meydanındaki eski tramvaya atla sessizce...bu arada yolun düşerse eğer benim içinde bir demli çay iç dolmabahçe'de.... (bkz: sessiz_harfli_bayan ın kaleminden)

bence dibine kadar herşeyi yaşamaktır. iyisiyle kötüsüyle herşeyi hissedip, yaşadığın olayın seni sürüklemesine izin vermektir.

zaman olgusunu iyi kavrayarak bakmak lazım bence.

ben ona bakmaya kıyamazdım diyenlerden direkt kaçın mesela.

ben onu öpmeye kıyamazdım diyenlerin de ağzına terlikle vurun.

banane lan öpseydin baksaydın sarılsaydın alla alla !

bayılıyorum şunu yapmaya

market'te peynir dolabının önünde yarım saat düşünüp alamadıktan sonra çıkıp, karşıdan karşıya geçmeye çalışırken üstümden kamyon geçti ama sorun yok carpe diem.

çok hayalperest bir yaklaşım bence. bazı şeyleri akışına bırakma imkanımız olmuyor ki nasıl anı yaşayalım?