aniden gelen sebepsizce uzaklara gitme isteği

aynen öyle uzaklara gitmek istiyorum. kimse bulmasın beni. görmesin..

aniden gelen sebeplice uzaklara gitme isteği olabilen birisi olarak bu versiyonunu bana merak ettirmiş durumdur.

hiçbir sözcüğüne katılmadığım başlıktır.

aniden değildir o. birikmiştir. bazen farkında olmadan, bazen bile isteye. yaşanan her şey sinsi sinsi doldurmuştur insanın içini. yaşadığı bir çok olaya aslında katlandığını anlamıştır. nefessiz kalmasının nedeninin sigara olmadığını anlamıştır. kaybetmekten korktuğu şeylerin zaten kayıp olduğunu fark etmiştir.

gelmemiştir o. zaten hep oradadır ancak insan farkına varmak istememiştir. yerleşik hayat rahat gelmiştir. aman düzeni bozulmasındır. ağzımızın tadı kaçmasındır. hep içinde olan bir şey hoşgeldin demez insan. her misafir çekingen değildir. ev sahibini bastırır bazı yavuz hırsızlar.

sebepsiz değildir o. bilinmeyen bir sebepi vardır. hiçbir şey o kadar sebepsiz olamaz. bir yerlerde gizlenmiş bir neden her cevaba soru olmak için beklemektedir. elma dersek çıkar armut dersek çıkmaz.

uzak değildir o. insan nereye giderse gitsin o kadar uzak değildir. kendinden ne kadar uzaklaşabilir ki insan. kendi kuyruğunu kovalayan bir köpekten hallicedir olsa olsa. seyirlik bir şaklabanlık içinde ruhunun sirk gürültüsünü bastırmaya çalışır.

gitmek değildir o. gitmek için bir yol gerekir. gitmek için bir neden yoksa, akla yatmıyorsa hiçbir gerekçe yol bulmak da zorlaşır. yol yoksa gitmek sadece bir düşüncedir. ve hiçbir düşünece adımlanacak kadar somut değildir.

istek değildir. istek bir tercihtir. insan ölçüp biçer isterken. olsa olsa dürtüdür. söz geçirilemeyen bir dürtü. insanın içinde öfkeli öfkeli dolaşan sarışın bir kaplan gibidir. korku verir, anlamsızca güçlüdür.

aniden gelen sebepsizce uzaklara gitme isteği yanlıştır. tıpkı bu tanımda yazdığım her şey gibi tutarsızdır.

uzaklara gidersem mutluluklarımı falan bırakırım ama bütün kötü anılarım, yasım ve acılarım onları yine unutamayacağım.

evet aniden gelen bir his ama asla sebepsizce olmuyor. uzaklara gitmek değilde kaçmak istememin ardında hep bir sebep hep bir sebep...

çünkü bizim olmadığımız yer güzel ve huzurludur.
ulaşamadığımız yer, gidemediğimiz bilmediğimiz yer ufuk çizgisi ve ardı sırdır.
kötü hayali yoktur insanın ve hayali kadar kusursuz yaşamı yoktur. bu nedenledir ki sır olana ulaşamadığımız yere ve şeye bağlanırız.

ben =tavuk

en az haftada bir gelen istek. genelde akşam saatlerinde bastırır. arabanın dikiz aynasından ya da uçağın penceresinden şehri geride bıraktığımı hayal ederim.

aniden mi?

birde cepte iyi biri para varsa neden olmasındir.

sebepsiz değildir. birikmiş ve bastırılmış sebeplerin sonucudur. keşke yapabilsek.

bilinçaltının mutsuzluktan kaçmak için yarattığı savunma mekanizmasıdır. bende de sık sık rüyalarıma girmekle birlikte hasıl olur.
çok sık geliyor bana bu his. mutluluklar anlamsız geliyor. anlık hevesler, sanki benden çıkmıyormuş gibi. bu kadar hayalkırıklığından sonra nasıl gerçekten mutlu olunur onu da bilmiyorum ki. dengesizlik, karmaşa, güvensizlik ve bıkkınlık dolu içim. insanlar kırdılar beni ve ben de kırıldım bir daha güvenemez bir şekilde.

uzaklara gitmek değilde uzun uzun yollar gitmek, yolda olmak benim için hep huzur demek olmuştur. o yollar yolculuklar kendi içime doğru seyahat etmek demek. yaşam telaşı koşturmacasında ıskaladığım beni, ruhumu yanıma alıp hayatı yeniden keşfetmek uyanmak tazelenmek demek. herşeye rağmen hayatın halen çok güzel, yaşanılabilir ve muhteşem olduğunu hatırlamak için uzun yollar uzak şehirler çok güzeller...

bak şuradan sektir git

patadanak yani. bir deniz kenarı dalgaların sesini dinlemek ne iyi olurdu... insanın isteme sebebi o an gelen olumsuz geçmişidir. silemeyiz...

sebepli sebepsiz mutlaka arada kaçmak lazım. uzaklaşmak lazım.
neresi olduğunun önemi yok.

duygu birikimi boşluğuna düştüğünüz zaman olur. gidebiliyorsanız gidin.

muhakkak bir sebep/sebepler vardır. varolan yük artık taşınamıyordur ama düşünceler kişi ile birlikte olduğu sürece mekan değiştirmenin pek bi' faydası yoktur.

anlam veremediğim istek.
benim için "ev" figürü çok önemli. biraz romantize edecek olursak "yuva" bile diyebiliriz kendisine. ne olursa olsun alıp başımı uzaklara gitme fikri yerine eve gitme fikri gelir hemen aklıma. evdeyken bir sorun yaşadığımda bile "keşke dışarda olsam da eve gelebilsem" diye düşünürüm. o kadar ki severim.

alışkanlıkların ve kedi/köpek gibi bölgemi işaretlemenin* hastasıyım. ailemle yaşarken odama yüklüyordum aynı değeri. ille de orada olacağım işte. kaldı ki bir de her şeyi geride bırakıp uzaklara gideceğim? giderim, gitmek zorunda olursam paşa paşa giderim de bunu istemem yani anlatabiliyor muyum? aklıma gelmez. aklımın ucundan geçmez. yaşadığım yerin nasıl bir yer olduğu falan da umrumda değil. kısacası; kurulu düzenimiz var yeğenim.