annen yok kimsen yok

yazmayın lan şöyle şeyler insanın içi kötü oluyor.

başlık imha edilmeli.

boşa dememişler ağlarsa anam ağlar gerisi ninja kaplumbağalar diye. o misal.

annem var, her seyim var. evet.

(bkz: annen mi var derdin var)*

bunu iliklerine kadar yaşamış biri olarak doğruluğunu teyit edebileceğim cümle. insan annesi öldükten sonra hayatında aslında hiç kimsenin (babası dahil) gerçekten var olmadığını fark ediyor.

bu zamanda ise -iyi anneleri tenzih ederek söylüyorum- annen de yok. önceden bir anne ne pahasına olursa olsun evladını bırakmaz, türlü ezalara göğüs gererdi. şimdi ise duyuyoruz çocuklarını bırakıp ipsiz sapsız şeref yoksunlarıyla şerefsizlik yapıp kaçıyorlar.
olan da çocuklara oluyor tabii.

yaş ilerledikçe bunu daha iyi anlıyor insan.

bazen yaşarken de olmama durumu da vardır. kaç yaşında olursa olsun kişi hep evine dönmek ister ve bir ev anne olmadan tam olarak yuva olamaz. eksikliğini hissetmemizin sebebi de budur.

dertlendiren başlıklarda bugün, rahmetli doğan cüceloğlu'nun o videosunu ne zaman izlesem ağlarım. anne gibisi yok.

oğlum küçükken hep göğsümün üstünde uyurdu. kalbimin sesini duyuyormuş, o yüzden öyle uyuyormuş. beş, altı yaşlarında gene yattı göğsümün üstüne, anne sen ölürsen beni de senin üstüne gömsünler. çok kötü olmuştum, bu yaşta bu kadar kaygı duymasına. ta ki ergen olana kadar, bu bağ çok sıkıydı. üniversiteye gideyim bir daha bu eve gelmeyeceğime döndü. dün aradı anne çok özledim dedi. iki hafta önce yanımdaydı oysa ki*…

gece gece niye üzüyorsunuz ya bizi?
valideyi uyandırıp sarılasım geldi, gözlerim doldu hayın yazarlar

gece gece ponçik kalbimizi neden üzdünüz ki