anneni mi çok seviyorsun babanı mı sorunsalı

ebeler daha çok sevilir .

25 yaşında bile maruz kaldığım soru.

birkaç hafta önce eve tadilat için gelen usta muhabbet arasında " okulu ne yaptın yeğenim bitirdin mi?" deyince bittiğini söyledim. daha sonra sana çok önemli bir şey soracağım ama dürüst ol dedi. "anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı?" dedi. tez araştırma konusunu ciddiyetle yürüten öğrenci gibi. ulaa ne alaka dedim içimden, bunun için okulumun bitip bitmediğini sormana gerek var mıydı bey amca? şok oldum tabi. aklıma o an sadakatsiz dizisinin volkan'ı geldi. ne demişti karısı asya ve sevgilisi derin için. " ikisini aynı anda seviyorum bu mümkün olamaz mı? demişti. ben de tıpkı böyle dedim ve bu soruyu yönelttim ustama. soruyu yönelten kendisi değilmiş gibi "tamam yeğenim şimdi oradan şu matkabın ucunu ver hele iş öyle oyalanmaya gelmez" dedi. sadakatsiz volkan'ın sokrates savunması karşısında dilini yutan derya gibi kalakaldım ortada.

çocuğuna sevgilerini eşit şekilde hissettirebilmiş ebeveynler varsa ne güzel. diğer türlü her çocuğun bir cevabı mutlaka vardır, yine de ikisi de derler. çünkü gör(e)mediği şeyi müthiş bir olgunlukla kendi tamamlar. annem demekte bir problem görmüyorum.

annem yada babama sorulmalı bu soru ama birazcık değiştirilmiş şekilde mesela "çocugunuzu seviyormusunuz?" etrafındaki insanlar duyulacak cevaptan korkar elleri titrer, terlemeye başlar ama bu travma cocukta bıraktığı travmadan daha mı büyüktür ? hani bazen annene yada babana çok sinirlenirsin bağırır çağırırsın sonra bir pişmanlık gelir çünkü annenin/ babanın geçmişte yaşadıklarını biliyorsundur belkide geçmişi yüzünden sana böyle davranıyordur ama gercekten öyle değil aklı olan her insan "sana kendi yaşdıklarımı yaşatmayacagım evladım" der çünkü cocugu buyudugunde kendi cocugu için "benim yaşadıklarımı sen yaşama diye elimden geleni yapacagım evladım" desin istemez bu gercek deliliktir eger aileniz size eziyet ediyorsa onlar için hemen engelli raporu cıkarabilirsiniz çünkü geçmiş olsun bir avuç deliyle aynı evde yaşıyorsunuz size delirmeden kaçmanın yoluna bakın.

-iyi şanslar.

yapımda ikisinin de emeği geçtiğine göre, ikisini de eşit.

tabii anne 280 gün karnında taşıdığı için ömür boyu ödenmez bir minnet borcu daha ağır basıyor..

hep "babam" oldu...cevap.

boşandılar...
hiç abartmadan sindrellavari bir üvey annem oldu.

sonrası...
ne annemi herkesin annesini sevip özleyebildiği gibi sevebildim
ne de ilk başta idolüm olan babamı.

ulan en tuhafı, birinden sevgi göremedim diğerinden sevgi görmedim... eylem olarak...
birisi canını verirdi
diğeri benim için adam vururdu!

nasıl bir hayat ve aile ise ortasını bulamamışız.

babam 9 ay taşımadı.

benim yapımımda -annemin ve babamın- ikisinin de büyük emeği var fakat annemi daha çok seviyorum.
sonuçta beni binbir zorluklarla 9 ay karnında taşıyan canım annemdi.

ebeni şeklinde cevap da verilebilen sorunsal.

evlatlarınıza bunu sormayın bir seçim yapması gerektiğini düşündürmeyin. annenın de babanın da yerı ayrıdır. ev içinde sorumlulukları farklıdır dahası bu sorumluluklarına bağlı olaylara tavırları da farklı olur.
, kucukken bana bunu sorduklarında hep babam derdim. cocuk aklı onu cok sevdıgıme cok ınanmıstım. gecelerı uzulur babama bırsey olursa ben dayanamam illaha bırı ölecekse önce annem ölsün diye düşünürdüm. çocukluk işte. aynen de öyle oldu. annemi kaybettim ve babamla asla konusmuyorum. zamanı geriye alabılseydim keşke böyle şeyler düşünmeseydi dıye cok üzüldüm uzun geceler

şu şekil cevap vermek istediğim sorudur.

ek tanım: zamanında, ben küçükken bana siz kaç kardeşsiniz? diye soran bir teyzeye tek çocuk olmama rağmen sinirli bir tavırla beş demiştim. * yani oldum olası salak salak soruları sevmem, sana ne yahu ne yapacaksın bu bilgiyle?

annemi sevdiğimden çok babamı annemden çok..

ikisini de.

anneni

çocuklara niye sürekli bu sorular soruluyor halen anlayamıyorum.
babam benim yüzümü en fazla beş kere görmüştür ha.
hatta unutmuştur bile...
tabii ki annem.
çünkü bana hem anne hem baba oldu.
bazen şanslı mıyım değil miyim anlayamıyorum ama olsun.

annemi daha çok seviyorum. hâlâ da böyle, çocukken de böyle söylemiştim bana bu klasik soruyu sorduklarında.

dikkatimi çeken şey; bu soru, önceki kuşaklara sorulduğunda çocuk, direkt kendini cevap vermek zorunda hissediyor ve illa ki onun için çok zor olsa da* ikisinden birini daha çok sevdiğini belirtiyordu ama yeni neslin çocukları öyle değil. "bana niye böyle bir soru soruyorsunuz? ikisinden birini tercih etmek zorunda değilim. ikisini de çok seviyorum." diye cevap veriyorlar. akıllı bıdıklar, manipülasyona kapılmıyorlar, aferin onlara!

(bkz: cevabı belli olan sorular)

"babamı" diye cevap verdim hep.

(bkz: 7 yaş çocuğa sorulacak sorular)

sözlük bu kadar da olamaz.

olmasın lütfen çünkü..