aptallar mı yoksa akıllılar mı daha mutlu sorunsalı

mutluluk biyokimyasal bir durumdur. hücre boyutunda biyokimamızın iyi oluşu ile hissedilir. beyin faaliyetleri ile ilgisi akıllı avuntusudur.

tabii ki akıllılar.

pessoa'ya göre cevaplarsak en mutlu kişiler köylüler, roman okurları ve dünya nimetlerine sırt çevirmiş çilecilerdir.

kesin olan bir şey var...
zekiler mutsuzdur....

parası olanlar.

aptallar. kendimden biliyorum. evet.

bilgi arttıkça keder artar. bu hiç şaşmaz.

zeki olanın şansı yok. aptallığımla mutluyum ben. öneririm.

seçim grafiklerine bakarsan bölge bölge aslında analitik var elimizde

aptalın mutluluk algısı da aptalca ise, versuslar yarışır.. adam sokakta aç, dileniyor ve "eyi ki başımızda böyüklerimiz var, ya olmasalar nolurduk" diye sana bana akıl veriyor..
what akıl, what mutluluk.. kavramlar toz duman..

safa yatanlar diyeceğim de o da bilincinde her şeyin o da mutsuz elbet.

ben aklını başından atanlar diyorum.
son kararım.

ben mutluyum. malım. gazoz icerim. entari girerim. yatarim. evet.

(bkz: herkes mutsuz)
bu ne saçma bi genelleme, ne saçma bi kümeleme ya. bizim apartmanda ben lisedeyken bir komşumuz vardı, kızı biraz özel bir çocuktu. özel çocuk diyorlar ya şimdi. zekâsı toplum ortalamasından daha düşüktü, çok fazla konuşamıyordu falan. bunu anlatabilmek için söylüyorum, küçümsemek ya da toştoş geçmek için değil. zaten ben her türlü muhabbet ediyodum onla. özel insanlarla sohbet kendini akıllı sanan insanlarla sohbetten daha verimli. bi tane demansı olan kankam vardı, bi gün oturduk bana 2,5 saat parmaklarının isimlerini söyletmiş kadın defaatle, bu işaret parmak, bu serçe parmak diye. yemin ediyorum, asla kinaye yapmıyorum, hayatımın en verimli 2,5 saatlerinden biri idi. aklı olan kimseyle muhatap olmak da istemiyorum daha fazla mümkünse.

neyse, o kız da mutsuz oluyodu, demansı olan teyzem de mutsuz oluyodu. bunlar hep perspektif meselesi. ben hiç mutsuz falan olmuyorum mesela. chandler bing gibi bi karakterim. mutsuzluklarımdan toştoş çıkarıyorum, gül gibi yaşayıp gidiyorum.
herkese de bunu tavsiye ediyorum.

sizi mutluluk düşmanları, 1 tane keyifli insan görünce ben mutsuzum, akıllıyım çünkü zekiyim. hem de bilgiliyim. diyebilmek için kabız kabız dolaşıyorsunuz ortalıkta, biliyorum.

bi kısmınızın mutluyken bile aman mutlu sanmasınlar diye takındığı bir midemi üşüttüm ya memnuniyetsizliğinde yüz ifadesi var, onu da biliyorum.

hakiki aptallar direkt olarak mutludur. "aptallar mutlu ama ben akıllı olduğum için mutlu değilim" diye hayıflanan biri ise akıllı değildir. zira yalnızca bir aptal mutluluğu yakalamaya çalışır.

akılılar daha mutlu, çünkü her zaman saygın bir konumda oluyorlar bulundukları toplumda,insanlar onlara gıpta ile bakıyor.

sarhoşlar diye cevap vereceğim versus.