ara ara açıp kendi yazdıklarını okuyan yazar

ben bazen okuyorum ve bazılarında "bunları ben hangi kafayla yazmışım" diyip utancımdan buzdolabını sırtlıyorum.

mümkün mertebe açtığım başlığa tekrar dönüp bakamam. yazdığımı dönüp okuyamam. kim oylamış bakamam. kendi nikaltıma giremem. başkasının nikaltına da giremem.

karşıma çıkmıyor mu yahut denk gelmiyor muyum? evet. ama onda da çok tuhaf oluyorum.

yaz çık unut. oh.
zaten ekseriyetle unutuyorum.

utanırım lan.

ara ara mı? her gün okurum kendimi. herr günnn. çünkü benden komiği var mı? yok. beni benden iyi anlayan var mı? yok. benden bir tane daha var mı? yok. yav ben de olmasam. halim ne olurmuş. canım kendim

''lan bu benim kalemimden mi çıktı'' dersiniz bazen. ama faydalı bir aktivitedir. düşünsenize, bu eylemle birlikte kaleminize daha fazla kalem katıyorsunuz. çok var öyle kendi yazılarımdan kendimi geliştirdiğim.

tavsiye ederim.

(bkz: entari her artı aldığında ne güzel yazmışım lan diye açıp tekrar okumak)

napalım, quality content...

egom tavan yaptığında ara ara açıp kendi yazdıklarımı okur ve "ne kadar salakmışım lan" der kapatırım. böyle de kendini bilen bireyim.

bunu bende yaparım,bazen de geriye dönük tanımlardan sildiğim de olmuştur.

normaldir.* hatta olması gerekendir.

insanın fikirleri değişir. dün yazdığınız şey bugün size yanlış gelebilir. geriye dönüp insanın kendiyle mukayese eylemesi* gayet makul bir eylemdir. kendini bilmek, geliştirmek önemlidir.

belki de hala haklısınızdır, kendinizle gurur duyarsınız, he?

iyi hatırlattınız ben bir okuyup geliyim hemen.

(bkz: ara ara içip kendi yazdıklarını okuyan yazar)

ahanda ben*

gölette kendi yüzüne bakakalan ve hareket edemeyen narcissus gibi, ben de kendi yazdıklarıma bakmayı bırakamıyorum. dakikalar geçiyor, kalkmam lazım iş güç var diyorum, kalkamıyorum. sonumuz benzemesin inş.

ınsanin kendini, bildiklerini ve tecrubelerini gozden gecirmesi acisindan faydali bir aktivitedir. zaman icinde yasanan degisim ve donusum, bazi insanlar icin hayatin kacinilmaz gerceklerindendir.

genelde utanç yaşattırır.

ara ara gerilerde kalmış tanımlarımı oylayanlar oluyor; genellikle başlık sol yana düştüğü zamanlarda en çok zamansız kelebek, poetika ve mezzo morto oyluyor *. işte o zamanlarda dönüp bakıyorum ne yazmışım diye.
hiç utanmadım tanımlarımdan ama bazılarını yazmamış olmayı isterken * bazen de iyi yazmışım yahu diyorum.

okuyom, üflüyom, kapatıyom.

nazar değmesin diye değil ha, hayat bu biz gideriz yazdıklarımız kalır ondan.

eski tanımlarıma bildirim gelirse okuyorum çok değişik hissettirdiği zamanlar oluyor. bazen kendi kendime yeniden dışarıdan biriymişim gibi öğüt oluyor o tanımlar. tam ihtiyacım olan zamanlarda geliyor tesadüf.

yaptığım şeydir, hatta ilk tanımlarıma bile bakıyorum.

bir başlığa yazmaya karar verince başlıkta tanım sayfalarca değilse hızlıca daha önce yazıp yazmadığıma yazmışsam ne yazdığıma bakıyorum.

aynı ya da çok benzer bir tanımı aylar belki yıllar sonra olsa da yeniden girmek istemem.

tanımları okumanın iki güzelliği var. ilki gelen zamanı anlayınca bu durum sizi düşünmeye sevk ediyor. dün olmuş gibi gelen bir şeyin 8 ay önce olduğunu fark edince tuhaf hissediyorsunuz.

diğeri de aslında ne kadar basit bir insan olduğunuzu fark etmeniz. 5 yıl önce de aynı şeyi düşünüp aynı şakayı yapmanız aslında bir açıdan ne kadar sığ olduğunuzu da gösteriyor.

herkes kendini farklı görüyor ama insanın aslında düz biri ya da sıradan biri olduğunu anlayıp sindirmesi de önemli. gelişim açısından önce kendini kabullenmek en önemlisi belki de.