aşırı mutluluğun huzursuz edici bir yanı olması

"bu mutluluk normal değil,acaba başıma kötü birşey mi gelecek?"düşüncesine sebep olan durumdur.

o çok güzel duygunun geçici olduğunu bilmenin sonucudur.

hiç o kadar mutlu olmadım ki dediğim sorunsal. (bkz: swh)

bana dün polyanna dediler. oysa aşırı da mutlu değildim. sadece eskisi gibi olaylara en kötü tarafından bakmayıp daha iyi nasıl olunabilir diye hareket ediyordum. o yüzden kesin bana da bu tanımı yaptılar hehe ama boşverin, insanlar istediği gibi davransın. niye rahatsız oluyorsunuz ki?

obsesif kompulsif bozukluğun nedenleri hakkındaki güncel yaklaşımlardan birisidir. mutluluk anılarının, okb'nin ortaya çıkmasında etkili olabileceği düşünülmektedir.

katıldığım önermedir, o mutluluğun böyle sürmesinin mümkün olmayacağını alttan alta bilmenin verdiği bir iç sıkıntısıdır.

ardından kötü birşey olacak hissinin gelmesi ve kötü birşey olmasıyla sonlanan ve rahatlanılan duygu durumudur.

freud'un hayatının son dönemlerinde kuramını yeniden ele almasına neden olan durumlardan biri. bir mutluluk ancak biraz da acıyla kabul edilebilir olabiliyor. bunun en uç örneği mazoşistik bireylerde görülür. ya da suç işleyen biri ceza alınca rahatlayabilir. insanın acıdan da zevk alan bir yanı vardır. çünkü çok mutluluk süperego tarafından cezalandırılma tehlikesini barındırır.

ulan mutluyum ama bunun altından da bir şey çıkabilir diye düşünürseniz tabii huzursuz olursunuz.

hep şey olur ya çok gülersin ve sonrasında kendini suçlu hisseder ve bu kadar gülmenin çok ağlamana sebep olabileceği düşünürsün. sanırım mutlu olmayı yakıştıramıyoruz kendimize ya da alışkın olunan bir şey olmadığından korku salıyor içe, anı kaybetme korkusu.

mutluluğun yerini daha sonra mutsuzluğun alacağı ve bu mutluluk süresinin tersine dönmesi endişesidir. rahat ve huzurlu yaşamanın da bir gün bedeli olacağını düşünmektir.

alışkanlık olmayınca donun duramamasi durumudur.

aşırısını geçtim, şöyle bir kaç dakikalığına olanına da razıyım. bedelini öderim elbette.

ne yazıkkı; yetiştirilişlerimizi doldurdukları hurafelerden hepsi. biliçaltımıza oya gibi işlemişler. kafasına kuş şıçımca şans sayan bir milletten fazlasını beklememek gerekir.

bugün çok mutlu oldum yarın kesin kafama taş yağacak hissidir.

kaygıları bol bir insansanız bunu aşırı olmayan mutluluklarda da yaşarsınız. beyninizin bir yanı yaşanan olayı kutlarken diğer yanı bu mutluluğun kaç çeşit ihtimalle bozulabileceğini hesaplamaya çalışır, hesaba da sürekli yeni ihtimaller eklediği için asla bitmez bu hesaplama. bir bakmışsınız mutluluğunuz yok artık, muhtemel mutsuzluklarınız var.

bize belki de yeşilçam filmlerinden kalan his. o filmlerde mutlaka iyi giden ilişkiler, evlilikler olmadık dış etkenler sebebiyle bozulurdu. hatta bazı filmlerde doğrudan "çok mutluyum ekrem. korkuyorum; seni kaybetmekten korkuyorum." gibi cümlelerle bunu söyleyen ve sonra da başına gelen herhangi bir kötü olay nedeniyle söz konusu ekrem'i kaybeden birini görürdük. doğal olarak hepimiz ekrem'imizi kaybetmekten korkar hale geldik.

kimisi için ekrem ailesi, kimisi için sevgilisi/eşi, kimisi için işi, kimisi için de doğrudan ekrem...

mutluluklar, hüzünler kadar bol girmiyor hayatımıza ve girdiklerinde de uzun süreli olmuyorlar genellikle. o yüzden fazla mutluluk, bizi mutlu eden şeyi kaybetme tedirginliği yaşatır çoğumuza.

gerçekten mutlu olduğum zamanlarda ben de huzursuz oluyorum. çünkü bu mutluluğun bir getirisi olduğunu ve bunun da kötü bir şey yaşayarak sonlanacağını düşünüyorum.
mutlu olunca, gergin bir şekilde kötü bir şey yaşamayı bekliyorum hep. en mutlu olduğum günlerin sonunda çok üzülmüşümdür. bu yüzden mutlu olunca "acaba bu sefer ne olacak?" diye sorgulamakla geçiyor, mutluluğumu da yaşayamıyorum doyasıya. böyle bir kısır döngü işte.
bu anlattıklarım da mutluluk fobisi (çerofobi)idir aslında. mutlu olmaya korkar olduk.

aşırı mutlu olmadığımız için sıkıntı yok.*

alismadik gtte don durmaz misali alismamislimiza verin .