askerde silahı kaybetmek

disco'ya gitmekle sonuçlanacak durum. bulunana kadar enseden yağmur gibi ter boşalmasına da sebebiyet verir.

kaza ile kaybolmuşsa ve komutan anlayışlı biriyse bir şekilde halledilir. bir asker mülteci kovalarken bixi'sini nehire düşürmüş ve hepimiz asker şimdi yandı demiştik. sonradan baktık askere kimse birşey demiyor ve bir zaman sonra bixi taşıyor. sonradan duyduğumuza göre meğer bazıları zaho'ya gitmiş ve oradan bir bixi almışlar.

askerde hiçbir şey kaybolmaz, sadece yer değiştirir.

bir askerin başına gelebilecek en vahim olaydır. ceza olarak uygulanan yaptırımı tam olarak bilmiyorum fakat bu durumun bir benzerini yaşadığımdan, başımdan geçen hikayeyi anlatmak isterim;

askerlik yaptığım bölge, kış aylarında inanılmaz kar yağışı alan bir bölgeydi. dağın başına konumlanmış bir jandarma karakolu idi.
yine kar yağışının etkili olduğu gece saatlerinde, göz gözü görmeyecek şekilde bir tipi hakimdi. tabii şans bu ya, tam da benim nöbete gideceğim saatler...
sonrasında nöbet vakti geldi. doldur-boşalt istasyonuna gittik, nöbetçi astsubay gözetiminde silahlarımıza şarjörlerimizi taktık, başladık nöbet yerlerimize doğru gitmeye. üç nöbetçiyiz, üçümüz de ayrı mevzilere, ayrı yönlere doğru yürüyoruz. kar yerde bir metreye varan yükseklikte, haliyle penguen gibi yamuk yumuk zor bela yürüyorum. eninde sonunda nöbeti devralacağım mevziye geldiğimde, omzuma astığım 1972'lik g3'ümü çıkarıp, elime almamla birlikte ne göreyim? şarjör yok!
kar fırtınası esnasında, soğuktan elim ayağım tutmuyor ve haliyle silahı doldururken şarjörü yuvasına tam oturtamamışım. şarjör büyük olasılıkla mevziye doğru yürürken yere düşüvermiş. hücum yeleğimden başka bir şarjör takarak nöbeti bitirdim. nöbet biter bitmez o kar fırtınasında, yürüdüğüm rotayı resmen karış karış taradım, karı ellerimle yoklayarak... ama yok! yer yarıldı içine girdi sanki.
sonrasında durumu nöbetçi astsubaya bildirdim. tabii bildirir bildirmez tutanak tutuldu. imzamızı attık. ertesi günü karakol komutanı çağırdı yanına. bir hafta içinde şarjörü bulamadığım takdirde askeri mahkemeye tutanağın yollanacağını söyledi. tutanak, askeri mahkemeye ulaşırsa altı aylık bir hapis cezası alabileceğimi söyledi. sonuçta dolu şarjör, boru değil...
doğuda bir karakolda askerlik yaptığımdan mütevellit, batıda olduğu gibi silahlığa teslim etme falan yok. yani silahı sana zimmetledikleri gün, hücum yeleği ile birlikte askerliğin bitene kadar yanından ayırmıyorsun. yatarken yattığın ranzaya asıyorsun. devamlı yanında, yörende oluyor. tabii böyle olmasının avantajı şu ki kaybolan şarjörümün yerine bir başkasının şarjörünü alabilirim. ama almadım. bir arkadaşımın güzelliği ile onun şarjörünü sanki benimkiymiş gibi karakol komutanına gösterdik. karakol komutanı böyle bir tezgah çevireceğimizi düşünmediğinden olsa gerek hemen inandı ve şarjörü boşaltıp mermileri kurutmamı istedi.
bu olaydan tam iki ay sonra, mart ayı geldi, kar eridi. benimse askerliğimin bitimine tam iki gün kala şarjör ortaya çıktı...
tabii benim artık askerliğim neredeyse bittiğinden, artık nöbete çıkmıyor, zaman geçsin diye devamlı uyuyorum. şarjörü bulan alt devreden bir çocuk, bulur bulmaz gitmiş karakol komutanının yanına. tabii hemen ben de çağırıldım. sonrası küfür kıyamet...
sonra karakol komutanı baktı gariban bir askerim, kalmış şunun şurasında iki günüm, şarjörde de fiziki bir hasar yok, çalışmayacak durumda da değil. sadece paslanmış vaziyette. adam baktı bana şöyle, dedi ki "al bu şarjörü, pasını kirini iyice temizle, pırıl pırıl et, sonra da s.git" emredesiniz komutanım dedim çıktım odasından. iki gün sonra da koşa koşa çıktım nizamiye kapısından...

koca tüfeği kaybediyorsanız zaten bi zahmet askerlik yapmayın dediğim olay.

abartıdan çok uzak bir şekilde, o silah bulunana kadar, 70 yaşına gelseniz dahi, hayatınızın s.kilmesi anlamına gelir.
hatta şöyle söyleyeyim, tek boş şarjör bile kaybolsa, bölük lockdown'a alınır. en rütbelisi dahil o şarjör bulunmadan kimse hiçbir yere gidemez.
silah kaybetmek?
yaşamayın daha iyi.

askerde bırakın silahı kaybetmeyi, komutanın emanet ettiği herhangi bir şeyi bile kaybederseniz ceza alırsınız diye biliyorum.

silah ki en önemli emanetlerden biridir bir asker için.

dikkatli olmanızı tavsiye ederim.

bırak silahı, silahın bir pimini kaybetsen hayatın kayar.

silahla çekilmiş selfiniz varsa sorun olmayan durum.

gerçek anlamda o askerlik bitmez.

ne zaman hayal etsem gülüyorum askerde kesin başıma gelecek olan olaydır.

komutan bir abim şöyle derdi, sivil hayatta penisin ne ise kardeşim.. askerde de tüfeğin odur.
sen penisini bir yerde unutan erkeğe erkek der miydin ?

başka yerleri bilmem de bizde mermi de şarjör de çalarlardı. ben bir defa bile birine al şunu götür teslim diye mp5'i vermedim. sarılıp uyuduğum çok olmuştur zira silahlık nöbetçisini bulacaksın da anahtarla açacak silahı verecek ölme eşeğim ölme. nöbetten nöbete olsa eyvallah da ben sürekli yanımda taşıdığımı hatırlıyorum.

silahı değil de alev gizleyeni kaybeden biri vardı. sabaha karşı gidip alev gizleyen aramıştık.

kokain masasında hapşırmak gibi birşey galiba.

koca g3‘ü kaybetmeyi nasıl başardıklarını düşündüğüm olaydır.

sanırım silahı değersiz görmekten, saygı duymamaktan kaynaklanır. o silaha saygı duyun, sevin, benimseyin ve biz uzvunuz haline getirin. o silah can aldı, can kurtardı. ihtiyaç halinde gene can alacak, can kurtaracaktır da...

büyük sıkıntıya sokacak durumdur.

kendini de kaybet karşiim.

(bkz: hapı yutmak) veya bakınız şapı tutmak

"ay noluyor , noluyor aaaaaaa" diye bir replik vardı ya, bu olaya tam uyuyor

önündeki aleti kesip silah niyetine tuttururacakları için, düşüncesi bile korkutan eylem.
kep gitti g.. gitti söyleminden yola çıkın ne olacağını bulursunuz.
ben kırıkkale yapımı eğitim silahını siper al komutu duyup yere atlayınca elimden silahı düş0rmüştüm de, 2 gün boyunca ve güneşin alnında silahımı seviyorum diye bas bas bağırmıştım. aç ve susuz 2 gün lan. ha bayıldım ha bayılacağım derken albay'ın in lan aşağı düdük makarnası demesiyle kendimi o uçurumdan aşağı bırakmıştım. o tepeden yuvarlana yuvarlana indim. sedirle revire götürüp pansuman yaptılar. öyle bir yanmıştım ki susuzluğumu dahi hissedemez hale gelmiştim. sonraki süreçte silahımı hiç bırakmadım. bana öyle bir ders olmuştu..