ayrılık

veda ederek ayrılmak can yakar, veda etmeden ayrılmak öldürür.

ölerek ayrılmak en doğrusudur.

yapbozunuzun bir parçasının eksilmesi olayıdır.

yapboz sizsiniz.

kayıp zamanın izinde'de proust "her insan, kendisini artık görmediğimiz zaman yok olur; sonra bir daha göründüğünde, yeni bir yaratıdır artık; bir öncekinden, belki de öncekilerin hepsinden farklıdır" der.

ayrılık ayrılınan birey ya da nesnenin artık yeni bir yaratı olduğunu görememek ama bilmektir.

aşk sahiplenmeyi beraberinde getirir, sahip olduklarımızı kaybetmekse acı verir. aşık olduğumuzda sevdiğimiz kişiye o kadar sahip çıkarız ki, ayrılığı ölüm sayarız. aşk bir tür sigaraya benzetilebilir: bütün bağımlılık yapan maddeler gibi, yokluğunda seven kişiye eziyet eder. her ayrılık acı verici bir zamandır. ilişkimizi sürdürme çabalarımızın ve geleceğe dair hayallerimizin bir anda sona ermesi bizi derin bir boşluğa sürükler. hayattaki en değerli varlığımızı kaybetmiş gibi hissederiz. sahip olduğumuz tek değerli şeyin bu olduğunu ve ona bir daha asla sahip olamayacağımızı düşünmeye başlarız. ayrılığın ardından duyulan derin boşluk o kadar rahatsız edicidir ki, ayrılık acısını hafifletmek, sakinleşmek, aşk acısından kaçmak için her şeyi yapmaya çalışırız. çoğu insan bu acının hiç bitmeyeceğini düşünerek bu durumda kendini çok güçsüz ve çaresiz hisseder. bazen onu geri kazanmak isteriz ama yapamayacağımızı fark ederiz.

"ayrılık diye bir şey yok.
bu bizim yalanımız.
sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
şimdi neredesin? ne yapıyorsun?

güneş çoktan doğdu.
uyanmış olmalısın.
saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?
öyleyse ayrılmadık.
sadece özlemliyiz ve bekliyoruz."


ümit yaşar oğuzcan -
beşinci mektup

hemşehrimden gelsin o halde

"insan sevdiğini bırakmaz, sevmek bırakır insanı."

*

bu gece buradayız, bakmayın çoğul konuştuğuma tekim, tekil birinci şahıs olarak kelimelerle ve hissettiklerimle oynuyorum işte.
bugün "o kadın rüzgârdı" * diyen bir şarkı tarafından hırpalandım, bildim bileli rüzgâr olan ben eksiğini hissetti, sen. benim gibi rüzgâr olan sen.

hatırlamak bazen çok saçma, keşke bunun bir düğmesi olsa, isteyince kapatsak.

bak, şarkın çıktı yine ;

"o kadın rüzgârdı...."

ayrılık sevdaya dahil

açılmış sarmaşık gülleri kokularıyla baygın
en görkemli saatinde yıldız alacasının
gizli bir yılan gibi yuvarlanmış içimde kader
uzak bir telefonda ağlayan yağmurlu genç kadın
rüzgar uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
mor kıvılcımlar geçiyor dağınık yalnızlığımdan
onu çok arıyorum onu çok arıyorum
heryerimde vücudumun ağır yanık sızıları
bir yerlere yıldırım düşüyorum
ayrılığımızı hisettiğim an demirler eriyor hırsımdan
ay ışığına batmış karabiber ağaçları gümüş tozu
gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar yaseminler unutulmuş
tedirgin gülümser
çünkü ayrılık da sevdaya dahil çünkü ayrılanlar hala sevgili
hiç bir anı tek başına yaşayamazlar
her an ötekisiyle birlikte herşey onunla ilgili
telaşlı karanlıkta yumuşak yarasalar
gittikçe genişliyen yakılmış ot kokusu
yıldızlar inanılmıyacak bir irilikte
yansımalar tutmuş bütün sahili
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil
çünkü ayrılıklar da sevdaya dahil
çünkü ayrılanlar hala sevgili
yanlızlık hızla alçalan bulutlar karanlık bir ağırlık
hava ağır toprak ağır yaprak ağır
su tozları yağıyor üstümüze
özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır
eflatuna çalar puslu lacivert bir sis kuşattı ormanı
karanlık çöktü denize
yanlızlık çakmak taşı gibi sert elmas gibi keskin
ne yanına dönsen bir yerin kesilir fena kan kaybedersin
kapını bir çalan olmadı mı hele elini bir tutan
bilekleri bembeyaz kuğu boynu parmakları uzun ve ince
sımsıcak bakışları suç ortağı kaçamak gülüşleri gizlice
yalnızların en büyük sorunu tek başına özgürlük ne işe yarayacak
bir türlü çözemedikleri bu ölü bir gezegenin soğuk tenhalığına
benzemesin diye özgürlük mutlaka paylaşılacak suç ortağı bir sevgiliyle
sanmıştık ki ikimiz yeryüzünde ancak birbirimiz için varız
ikimiz sanmıştık ki tek kişilik bir yalnızlığa bile rahatça sığarız
hiç yanılmamışız her an düşüp düşüp kristal bir bardak gibi
tuz parça kırılsak da hala içimizde o yanardağ ağzı
hala kıpkızıl gülümseyen sanki ateşten bir tebessüm zehir zemberek aşkımız

attila ilhan

ilişkinin bitisi.

hayatıma giren adamlardan hep aynısını duyuyorum:
-dort dortluk bir sevgilisin. beni cok mutlu ediyorsun. ama senden ayrılmaya mecbur bıraktılar.

uleyn kim ne yapıyor adamlara hala bilmiyorum:(
bir gun umarım gitmeyecek bir babayigit cıkar. hep bunu umuyorum.

''ayrılık, örselenmiş duyguların kurtarıcısıdır'' demiştim dün bir yazar arkadaşla konuşurken, oha ne güzel bir laf senin mi dedi. evet benim dedim tebrik etti. tabi ki her ayrılık için geçerli bir söylem değil. örselenmiş bir ruha en yakışan şey ayrılıktır. fazla yıpratmadan, hırpalamadan kurtulmak. dağıtmadan, parçalamadan...

gülseven medar ...

bana cok cok agır gelen.
su hayatta en zor atlattıgım sey ayrılıklar.

uzak olur umarım uzunca sure.