ayrılık

pek bilinmez ama bu muhteşem azeri türküsünün en iyi yorumcularından biri barış manço'dur.

cem adrian'ın ciğerleri kül etmeyi hedeflercesine söylediği parçadır.

dağılmış saçlarım gönlünün yatağına,
uyandırma.
sabah olsun ben giderim,
sen kal rüyamda.

çakılıp kaldığı yerden zorla sökülen paslı çivi gibi zorlar bazı ayrılıklar. her ayrılık ayrı bir koma hali kadar ağır geçer kopamayana. uyandığında hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır artık.

yarım kalmış bir kitap gibi ben bir yandayım,
sulanmayan bir çiçek gibi sen bir yandasın,
yerinden olmuş yaprak gibiyiz, düşüyoruz,
baştan yaşarım sorsan ama sen hiç olmamışız farzet.

farzet hiç tanışmadık,
buluşmadık,
hiç dönmedin o köşeden.

farzet hiç yanaşmadık,
koklaşmadık,
hiç içmedik o şişeden.

farzet o fallar tutmadı,
yıldızlar barışmadı,
hiç yorulmadık öpüşmekten.

senle bir rüya gördük,
herkesin gözü önünde,
kimse bilmez ne oldu sahiden...

f a r z e t... *

ciğerimin sızısının sebebidir. 1 ay olmuş sözlük biz ayrılalı daha doğrusu o benden ayrılalı. canım çok yanıyor kimseye söyleyemiyorum. her şeye rağmen onu çok özlüyorum. böyle zayıf olduğum için çok üzülüyorum ama bundan vazgeçemiyorum da. sevgi bir anda başlamadığı gibi kolayca da bitmiyor. insan canının özünü çıkarıp atamıyor, parçalayamıyor. bu gece kalpler yine çok kırık. :')

ahh bu ayrılıklarıınnn gözüü kör ollsunn

ömür boyu sonbaharı yaşamasıdır en sevdiği mevsim ilkbahar olanın.

kış gecesi ıssız sokakta üşürken,yüreğinde çöl ateşini hissetmektir ayrılık.

travmalara sebep olan durum. terk eden veya terk edilen olmak pek bir şey fark etmiyor. ölüm de bir ayrılık. sevdiğin birini kaybetme de büyük travma. öyle bir durum ki bu, vücudunun belirli bölgelerinde belirli hastalıkları tetikleyebiliyor. travmaların psikolojik altyapıları hakkında destek alıyorum çünkü sebep olduğu hastalıklar beni yıpratıyor. her şey stres de değil aslında. hastanelerde görüntüleme sıralarında kadın yoğunluğuna rast gelmek canımı sıkıyor. öfkeyi içimizde dindirmek lazım. bir de erkeklere rica ediyorum güzel ayrılın. kadınlar güzel ayrılmayı pek beceremiyor. çeşitli hastalıklarla dağılıp duruyoruz biz de. ayrılık sonrasında tehdit etmeyin veya baskı kurmayın. aldatma gibi durumlar varsa tertemiz bitirin. bu acılarla yüzleştirmeyin. kadına pozitif ayrımcılık yapıyorum evet. ama ne yapayım, ülkede kadın olmak bu kadar zorken güvendiklerimizden darbe yemek acıtıyor. egzamadan tut sedef gibi tüm üst deri rahatsızlıkları ile meme kanserinden diğer organlardaki kistlere dek uğraşıp duruluyor. birçoğu ayrılık travması ile ilişkilendiriliyor. vücudun sağ tarafı*baba veya eş ile ilgili sıkıntıların yaşandığı bölge oluyor. anneniz olsun, herhangi bir arkadaşınız olsun, sevgiliniz olsun, kardeşiniz olsun. kızmayın, kötü davranmayın, yormayın, üzmeyin, öfke veya üzüntü hissi oluşturmayın. kadınlar çok güçlü gözükse de çok hassas varlıklar.

atilla ilhan'in ayrılık sevdaya dahil şiirini hatırlatır.

sabah olunca yaşayacağım bir yol dönümüdür. sekiz aydır birlikte olduğum insandan vazgeçiyorum bu gece. mecburiyetten.

ikimizin harika bir uyumu var. çocuklarımla çok iyi anlaşıyor. kafalarımız bir, düşüncelerimiz bir. malum ikimizde başak burcu, yükselen boğayız. aynı anda aynı şeyi söylüyoruz çoğu zaman. çok seviyorum. öyle ki şu son sekiz aydır onu kaleme dökmedim. kıyamadım hiç. korktum mutluluğu yaşamaya. bana artık yetmeyen sevgisini de görüyorum.

hazırsan ama geliyor…

ama;

ailesi beni istemiyor. bizim onla arkadaş olduğumuzu ve vize için formalite bir evlilik yapacağımızı sanıyorlar. olası bir kalp yakınlaşması yaşanmasın diye sekiz aydır tembihliyorlar onu. benimle iletişimleri yok. tanışmıyoruz. sevgilimin beni övdüğü kadarını biliyorlar. onun şehrindekilere göre bir ismim yok. nickname’mim var.

iki çocuklu kadın

kız değil, kadın o. olmaz onunla. üstelik çocukları var.

benim ailemin bu formalite evliliğinden haberi yok. ileride bir gün aileler tanıştıktan sonra harbi bi’ evlilik yapmamızı umuyorlar.

sevgilim ne zaman annesiyle telefonlaşsa kadın benim hakkımdaki endişesini dile getiriyor. o da yalan söylemektense hiç konuşmamayı veya kısa konuşup kapatmayı tercih ediyor. bir ara tr’de, onun şehrinde ponçik anneyi doldurdular. onların evliliği gerçek olacak, seni kandırıyorlardır. yoksa şimdiye (sekiz aylık süreçte) çoktan evlenip, boşanmışlardı. annemiz bunu kaldıramıyor ve ne olacaksa olsun evi terket “o kadınla”da arkadaş dahi olma istiyor. ağlıyor, kaldıramıyor bu fikri.

sevgililer gününde ayrılalım, zirvede bırakalım istedim. mantıklı olan buydu çünkü. onlar için artık avrupa değildi mesele. sevgilimin acilen kurtulması gereken iki çocuklu kadındı. peki onların hiç umrunda olmayan kalplerimiz? işte burada çuvalladık!

oturduk, iki yetişkin olarak ailesinin rahat etmesi ve bizimde huzurlu ve mutlu olmamız açısından ayrılma kanaatine geldik sonunda. ama tabii, ikimizde overthinker yapılarımızdan dolayı bir çıkış yolu bulduk kendimizce. güya o vizeyi aldıktan sonra, yanlarına gidecek ve beni sevdiğini söyleyecek, onlarda ponçik aşkımın gül yüzüne dayanamayıp, gelinimiz de yanımıza gelsin hadi, heyyoooo diyeceklerdi.

kuzenleri, iş yerindekiler dahi, tüm çevresi bu formalitenin gerçeğe dönüşmesinden korkuyorlar. ailem, benim istenmediğimi biliyorlar ve üzüleceğimden eminler.

bir gün belki bir mucize olur diye, diye sekiz ay geçirdik. hararetli bir kavgamız olmadı. mükemmel bir uyumun içindeydik. ta ki başıma gelen son entry’mdeki olayda bana inanmayışına kadar. bu beni çok kırdı. ne olduğunu bile bilmediğim korkumla beni başbaşa bıraktı. üstüne hastalandı ve neredeyse bir hafta yatak döşek yattı. bende ona baktım tabiiki hiç gocunmadan. henüz iyileşemeden işe gitti iki gün üstüste ve iletişimimiz sınırlıydı. ona kırıldığımı ben söylemedikçe anlamıyor bile. en çokta bu üzüyor beni.

küçük çocuğumun doğumgününü kutlamak için iyileşmesini bekledik. iyileşti. işe gitti. sabah sekiz - akşam onbir. normalde bugünde gitmesi gerekirdi ama patronuna türlü yalanlar söyleyip, evde kalmak ve ne zamandır ertelediğimiz doğumgününü kutlamak için.
bu sekiz aylık süreçte çocuklarıma, kendi babalarından daha çok babalık yapmış olan aşkımdan vazgeçmek zorundayım.

hemde çocuğum için evde kaldığı bugünde.

edit: sabah konuşmamı yaptım. o n’aptı? yeni çözümler buldu. yine ayrılamadık. bu adamı sevmeyip n’apim ha? içim eriyor içim.

birçok insanın beceremediği durum.
hayatında biri var onunla olmuyor ama ondan da ayrılmak istemiyor. bu sırada geçmişte olduramadığı bir ilişkisine kafası takılıyor. sorun şu ki onunla da olmuyor. çünkü kendisi ilişki gibi ayrılığı da beceremiyor. fakat iletişim kurmaya çalışıyor. tabi onsuz da olmuyor. belki yeni olduramadığı ilişkisine ayrılık bahanesi falan arıyor. sonuç olarak kimseden ayrılmadan hepsiyle devam ediyor.

sezen aksu'nun dediğine göre, ölümden de yaman olandır.

ılişkinin basına gelen birşey, kalan üzülür ama bilmez ki gidende üzgündür. giden birseylerden yorulmuştur, kalbi hala kalan için çarpsada artık ilişkinin dalgalı sularında yüzmek kimi zaman kırmak kimi zaman kırılmak ona zor geliyordur.belki kalanında hatası buradadir, sevgilisinin yorgunluklarını anlamış ona göre kendini duzeltmis olması gerrkiyordur.belki giden kalanla arasındaki farkları görmüstür, imkansızlıklardan yorulmustur yükü agırdır.kızmamak gerekir gidene her ne kadar kalan daha haklı olsada.kalan güclenip toparladıkça kendini giden dağilir.

ayrılınan kişinin gözlerini bir daha göremeyecek olmaktır.
o gözleri bir daha göremeyeceği için ölümden beter olmaktır.

çünkü sezen aksu'nun da dediği gibi ayrılık ölümden yamandır...

ayrıldığımız kimselerden büsbütün kopamayız.
günün her saatinde onlar hatırlatılır bize. kiminde kuvvetlidir bu duygu kiminde zayıf, fakat büsbütün kurtulan yoktur bu duygudan.

knut hamsun

selda bağcan çok güzel anlatmış;
youtube

barış manço yorumu dinlediğim en güzel introlardan birine sahip. kısacık ama öylesine vurucu. rahmetli ne de şahane söylemiştir bu türküyü.

ayrılınan kişinin yokluğunda onunla yeniden tanışma evresi, ondan koptuktan sonra başka biri olmak durumu.

t/ ayrılmak.