babaanne

babadan bile önemli olan. babanın ondan geldiği.

zaten kadındır zürriyeti devam ettiren. kadındır, anadır senin soyun.

yaklaşıyor sene devriyesi. 2019'un 15 ocak günü kaybetmiştik kendisini.

sanki hem dün gibi, hem de 50 yıl olmuş gibi. tanımlayamıyorum yokluğunu, güngör adındaki babaannemi.

bazan, "az mı yıkadım bokunu..." derdi. sende emeğim çok oğlum" derdi.

sadece bokumu yıkamadı, tüm güzel şeyleri öğretti bana. beni ne annem büyüttü ne de babam, onlar sadece beni yaptı, beni babaannem büyüttü.

ondan öğrendim her şeyi, terbiyeyi.
bilirsiniz ben rahmetli babannemden çok alıntı yaparım. nâzım'ın dediği gibi, kitap bilmezdi ama topraktan bilirdi.

bazıları sevmez babaanne. ben şanslıyım ki i, beni çok seven bir babannnem vardı. ben de onu çok sevmiştim. severim.

uzatmayayım ağlarım şimdi.

en çok da, babaanne ölünce, bir kapı kapanıyor hayatınızda, gidecek yeriniz eksiliyor ve çocukluğunuzu onunla mezara koyuyorsunuz.

varsa sevdiğiniz hayatta olan babaanneniz, gidin şimdi ona, öp öp öp onu, çok öp, sarıl ona, sarıl ki o yeter diyene kadar.

mesela yok şimdi, artık yok babaannem, gidip toprağına mı sarılayım?

babaannemle bir enstantane, yine çikolatamı elimden almışlar galibe. açım, babaannem yemek ver bana...

"gözün aydın kulakların manisa" sözüyle söz konusu iki şehrin komşu olduğunu öğreten, okuma yazma bilmesiyle beni hep şaşırtan, toz şeker dostu.

anneanneme karşın maalesef uzak kalan ama bir şekilde bana hep yakın olan.

hiçbir hayrını görmediğim, tersine ailemizde büyük yaralara yol açan, bir annenin yapmayacağını yapıp kendi evlatlarını birbirine düşürmeye çalışan fitne ve kötülük yuvası. anneme yaptıkları da cabası.
zamanında yaptıklarını düşünmeyip bugün olmayan hastalıklarıyla duygu sömürüsü yapması beni çileden çıkaran en büyük sorun. hayatımın hiçbir döneminde affedemeyeceğim kadın.

bazen kendime soruyorum, benim babaannemi yeseler ben nasıl hissederdim acaba?

babanın annesidir. çoğunlukla babaanne vs anneanne kıyaslamasında kaybeden taraftır.
anneanem öldüğünde daha 5 yaşındaydım o yüzden çok bir anım yok kendisiyle böyle bir kıyaslamaya pek girmek istemesemde annemden yola çıkarak bu karşılaşmayı anneanem şüphesiz kazanır. allah var babaannemin bana bir kötülüğü olmadı veya anneme de bir kötülük yaptığını görmedim, torunları arasında da en sevdiklerinden biri olduğum konusunda iddialıyım ancak babaannemin bir huyu vardı ki bir çok kişi ondan muzdaripti. aşlah rahmet eylesin, rahmetli pek ağzını tutmaz ne diyeceğini ölçüp biçmez ağzına ilk geleni karşısındaki kim olursa olsun söylerdi, o yüzden çok kişi ondan korkar, çekinirdi. e bana da lafla söylediği ettiği oluyordu elbet ama sevgisini de hissediyordum, bir ramazan günü ben seviyorum diye uğraşıp tirit yapmıştı, ilk ve son kez onun ellerinden tirit yemiştim, mutlu da etmişti. mesela bir de kuzenimle bana bir söz vermişti aklıma geldikçe gülümserim " şu yaşıma geldim kimsenin düğününde oynamadım sizin düğününüzde oynayacağım" demişti. kısmet işte kuzenim bu yaz evleniyor, benim düğüne daha çok var ama ikisini de göremedi. yani genel olarak anladığım kadarıyla bir çok insanda babaanneler tramva oluyor, umarım bu kutsal anneler daha fazla kimsenin tramvası olmaz, bilemiyorum ne kaygıları, ne korkuları var bunları yapıyorlar ama umarım daha fazla kimseye kötülük yapmazlar ve gönlümüze taht kurarlar.

rahmetli babaannemi yâd edeceğim, onu zaten birkaç üstte anlattım, iki gündür canımı sıkan başka bir şey anlatmam gerekiyor.

bürücek yaylası'na rahmetli babaannem tek çıkardı, bizler onu cumadan ya da cumartesinden ziyaret ederdik, yatardık birkaç gece, babaannem çok mutlu olurdu.

bir gün, günlerden pazar, artık dönüş vakti, ben vedalara gelemem, öpüştük koklaştık babaannemle, bizim evin bir yokuşu vardır ki, hani çıksanız soluk soluğa kalırsınız, oradan iki kere üst üste çıkılmaz, hele ki tembel bünyeye küfürdür.

biz çıktık, bir şey unutmuşlar, dediler bana git al, dedikleri an suratım şundan farksız:



ya kim inecek o yolu, kim çıkacak tekrar?

indim.

biz yayla evine bahçeden yaklaşınca huhuuuu komşuuu tarzı ses veririz,. annem der, "geldiiik geldikkk", babam der, "selamun aleyküm anne", biz deriz, "babaanneeeee".

geleceğimizi bilir amma, belki şekerleme yapmıştır belki hazır değildir, avluya şak diye inmeyiz.

yaşlı kadın sonuçta, ne olur ne olmaz.

rahmetli babaannem şimdi size pek anlatamasam da, tek kalınca, gözü dalınca, dudağıyla pıııırrıppp, pııııırrrrpppp, prrrrıppp yapardı.

indim aşağı, babaannemi bir gördüm sofada, tek başına oturmuş divana, pırp yapıyor, kalmış yine yalnız, elleri çemirli, o bekleyecek ki 6 gün daha geçsin, yeniden oğlum gelsin, gelinim gelsin, torunum gelsin. az önce dünyanın en mutlusuydu, şimdi tek başına.

şimdi size sahneyi ne kadar anlatabildim bilmem ama, daha bebeyim, canıma öyle dokundu ki onu öyle tek başına, boşluğa bakarken görmek, dönmek istemedim adana'ya. babaannemi terk etmek istemedim.

bu beni çok etkiledi ve hep babaannemin aslında ne kadar yalnız, "yaşlıları ziyaret edin sevaptır, onları hatırlayın, dualarını alın" demeleri biraz da kendineymiş meğer.

ben o an, ağlayarak döndüm yokuşu, durdum soluklandım, neredeyse 20 yıl geçmiş ama hâlen canımı sıkar bu hatıra.

*

bu kelime bana hayatımız boyunca bizim kötülüğümüz için bir şeyler yapan/yapmaya çalışan bir kadını hatırlatıyor

benden uzak allaha yakın olmasını dilediğim kişidir. kadın resmen şeytan muadili

babamın annesi. o kadar...

73 yasında ve hasta allah uzun omür versin ama gidici gibi durandır. çocukken az evinde oynamadım.

yakın zamanda kaybettiğim aile bireyi. yaptığı börekleri, evinde kaldığım ara tatilleri, beraber izlediğimiz çizgi filmleri ve soyup soyup yedirdiği meyveleri ile gönlümün özel bir köşesinin de sahibi.

ışıklar içinde huzurla uyusun.