barış manço

patates gibi adam.
sevmeyenine rastlamak neredeyse imkansızdır.

herkesin sevdiği sanatçı.
bıkmadan usanmadan albümleri dinlenir. saygılar iletilir. dinlerken insanın içi rahatlayabilir.
şarkılarında birazda kendini poh pohlar ama adam kral hakkını yememek lazım.

sağ gösterip sol sallar, bir omuz atayım sağdan soldan.

sarı çizmeli mehmet ağa diye tanıdığım sırma saçlı bir sanatçı.

başlığı görünce duygulandım, bir kez daha özledim barış abiyi. öldüğü gün ne çok ağlamıştım. aileden biri, bizden biriydi, bu toprakların yetiştirmiş olduğu en kıymetli insanlardan biriydi. 90 larda çocuk olanlar çok şey borçlu barış abiye. huzur için de uyusun.

(bkz: kurtalan) lı büyük sanatçıdır. aşkı, özlemi, sevgiyi ve güzelliği en naif cümlelerle açıklayan kadife sesli abimizdir. gönül isterdi ki yaşadığı zamanlarda dinleyebilmek, görebilmek, tanışabilmekti ama ruhu şad olsun. her şarkısında anıyoruz..

barış der:
her bir yanı altın, gümüş, taş olsa,
dalkavuklar etrafında el pençe divan dursa,
sapa, kulba, kapağa itibar etme dostum.
içi boş tencerenin bu sofrada yeri yok.
paraya, pula, ihtişama aldanıp kanma dostum.
içi boş insanların bu dünyada yeri yok.
(bkz: halil ibrahim sofrası)ndan bir bölümdür.

tüm şarkılarını sevdiğim tek sanatçı.

barış manço moda. 81300

başka bir ülke sanatçısı olsa adına filmler diziler yapılacak bir isimdi. barış manço'dan bir tane daha gelmez. kendisini rahmetle anıyoruz.

ülkemizin yetiştirdiği az sayıdaki gerçek sanatçıdan biridir, dünyanın birçok ülkesinde konserler vermiştir.

gençliğinde geçirdiği bir kaza sonucu dudağı yarıldığında bıyık bırakma kararı vermiş, iyi ki de bırakmıştır. kendine özgü bir ruhu olan ender insanlardan biri.

nasıl anlatsam bilemiyorum, sanırım en iyisi ona karşı olan çocuksu bir hissini söylemek: keşke onun gibi olabilseydim...

goattır.

t: herkesin abisi

gençlik yıllarına tanık olmak isterdim. o zamanki hırçın karakterine şahit olmayı, zamanına damga vuran ama zamanının ötesindeki parçalarını yerinde dinlemeyi, yerli yabancı birçok grupla paylaştığı performansını görmeyi dilerdim. olmamış, geç kalmışım biraz.

kendisinin ikinci dönemini yakalayan çok ama çok, cidden çok şanslı kesimdenim. durulup kendisini farklı bir çizgiye taşıdığı, olgunlaştığı döneme şahit oldum. çocukluğum onu izleyerek geçti. "barış abi" oldu benim için, her daim de öyle kalacak. çocukluğumdaki mutlu dönemde müthiş bir yeri vardır, ne zaman zihnimde ve kalbimde o döneme dönsem, mutlaka parçaların arasındaki büyük fotoğraflardan biridir barış abim.

çocukken bir yere kadar tanıyor herkesi insan, ne de olsa çocuk aklı, çocuk bakış açısı. büyüdükçe hayran olduğu kişi hakkında ayrıntıları öğrenince hayranlığı katlanıyor haliyle. benim için barış abide de öyle oldu. çalkantılı hayatına rağmen muhtemelen en büyük tutukusu olan müziği hiç bırakmayışı, yaşadığı olumsuzluklara rağmen kendisine dört elle sarılışı beni çok etkilemiştir.

"barış" ismini türkiye'de taşıyan ilk kişidir kendisi. müzik kariyeri birçok farklı tarzda gidip gelse de saykodelik rock tarzında ilk ürün veren de kendisidir. çok emin olamasam da belçika kraliyet akademisi'ni birincilikle bitiren ilk kişi de kendisi olabilir. olmasa da olur, eminim birincilik de yakışmıştır zamanında abime. türk müzik tarihinde birçok farklı türde çalışma yapan ilk insan olmayabilir ama çok azının arasındadır.

uzun süre yabancı kaynaklı beslenip, ürettikten sonra "kol düğmeleri" gibi yerli bir eseri çıkartabilecek nadir insanlardandır. ah be abim, ne yaşadın da yazdın sen bu şarkıyı. dönemini geçtim, aynı şeyleri yaşayanların muhtemelen kıyatemete kadar dinleyebileceği şarkıdır "kol düğmeleri". sonra da "dağlar dağlar"a imza atanlardan olmuştur. onu da tüm ülke sevmiştir zamanında. heyhat, bir süre önce ülkeye müziğini icra etmek için geldiğinde kendisini fransız sanan ülke insanından, hep bir ağızdan "dağlar dağlar"ı söyleyen ülke insanına...

hiç yılmamıştır. avrupada kariyer yaparken ayağına çelme yemesine rağmen pes etmemiştir, daha da hırslanıp müziğine sarılmıştır. trafik kazası geçirmiştir, dudağında iz kalmıştır. sorun değildir abim için, bıyık ne güne duruyor. al sana tarz, hem de yıllar boyunca sürecek ve kendisiyle bütünleşecek bir tarz.

bir yazar arkadaş söylemiş, başarısını anlamanız için sadece "dönence" şarkısına bakmanız yeterli diye. hak veriyorum. müzikten pek anlamam ama parçadaki farklı katmanlardan sound geçişlerine, kullanılan enstrümanlardan çekilen klibine, zamanının çok ötesinde olmasına kadar çok farklı şey var "dönence"de sevdiğim. ara ara girip youtube'da yabancıların "dönence" için olan reaksiyon videolarına bakarım. yabancılar kendisini dinlerken orgazm oldukça bir kere daha takdir ederim abimi. "a turkish legend" diyorlar, hadi ulen oradan, kendisi "a universal legend"dır benim için. "abarttın ha, o da insan, hatası, günahı vardır" demeyin, kalbinizi kırarım.

tv programlarıyla da zirve olmuştur. gezdiği ülke sayısını hatırlamam mümkün değil ama gittiği her yerde ama her yerde o ülke insanıyla olan iletişimini unutmam da mümkün değil. ismini sadece taşımamış, yaşamıştır da barış abim. hem ülkesinde hem de yaban ellerde böyleydi. siyahmış, sarıymış, beyazmış, insan ayırmazdı abim. insanın hasıydı. insanlığı onda görüp özümsedi şu satırların sahibi çocukken. çok şansılıydım derken lafın gereği söylemedim bunu.

"kırkıncı yıl" bestesine söz yazamadan aramızdan ayrıldı. yakından tanımadığım halde öldüğünde göz yaşı döktüğüm ilk insandır. belki kendisi söz yazmak istemiştir ama bence böylesi daha güzel. o kadar yaşanmışlıktan, o kadar güzel şeyden sonra söze möze hacet yok güzel abim. senin yaptıkların, hayatın söz olup birçok insanın kalbine aktı zaten, varsın son bestende söz olmayıversin.

abim benim...

hiç unutmadığım bir çocukluk anısına sahip olmamı sağlayan insan.

yıl 80’ler sonu 90’lar başı. ben çocuğum. izmit kapalı spor salonunda konseri var, ve evet o zamanlar böyle konserler oluyordu. zeki müren’den ibrahim tarlıses’e herkesler gelir, bir gece boyunca program yapar dönerdi.

neyse efendim, babam o zamanlar hayatta, e memur bir de kendisi. almış beni götürmüş konsere. böyle en önlerde protokolün oralarda bir yerlerden izliyorum hayran hayran.

sonrasında babamın konserin bitiminde beni kulise götürdüğünü hatırlıyorum. o upuzun saçları, rengarenk yüzükleri ile koca bir gece canlı performans yapan heybetli adamla birebir tanışmıştım. hızlı hızlı konuşması, konuşurken gözlerini devamlı kırpmasını hala hatırlıyorum. tanışma ve sohbet faslının bitmesiyle kendisinden imzalı resmini istemiştim.

sağa bakındı, sola bakndı yok. yardımcısına sordu, arabaya gönderip baktırdı yok. benim suratım düştü tabii ama adam bulmak için çırpınıyor. maalesef bulamadılar.

o vakit, benden adresimi yazmamı istedi. ismimi de sordu. ben sevinçle ezbere bildiğim adresi söyledim not aldı.

ve inanır mısın sözlük, tam 5 gün sonra barış manço moda 81300 yazılı zarf aps ile evimize ulaştı. içinde kendi ıslak imzalı boy fotoğrafıyla.

şimdi o fotoğraf nerede hiç bilmiyorum, umarım eski belgeler arasında bir yerlerdedir

ama o zamanlar küçücük bir çocuğu sevindirmesinin hissi hala kalbimde.

umarım gittiği yerden biz mutlu ettiği çocukları izleyebiliyordur..

birinin ölümünden dolayı ilk olarak ağladığım kişi.

çocukluğum.

tüketilemeyecek parçalar üretmiştir. bu toprakların değeridir. kendi dilimden böyle büyük sanatçıları zevkle dinleme şansına sahip olduğum için mutlu oluyorum. kendimi şanslı sayıyorum.

"dönence" parçasının yeri başkadır.

"simsiyah gecenin koynundayım, yapayalnız..."

böyle mükemmel bir şarkının sahibidir.

ölümü çok ince anlatmıştır. sanki o an yazarken yaşamışçasına..

bana müziği sevdiren zat.

hak ettiği değeri görmeyen gerçek bir sanatçıdır. şuan günümüzde sanatçı geçinen zavallı aciz tiplere bin basardı.

barış manço moda/81300 istanbul.