bir günlüğüne suç işlemek serbest olsaydı

hız sınırını aşardım.
kırmızı ışıkların hepsinde geçerdim.

saçma sapan istekleri olan insanlara ne düşündüğümü açık açık söylerdim.

daha önce hiç silah kullanmadım. muhtemelen normalde kullanılması yasak olan bir açık alanda ilk denemelerimi yapardım, hani çünkü poligon biraz şey.

benim vizyon misyon bu kadar.

sanırım gizlilik adı altında olan şeyleri araştırdım.

cumhurbaşkanına hakaret ederdim.

beni durduran, kanunlar olmadığı için bende bir şey değişmezdi.

evet memur bey. bu başlık.

banka soyardım.

bisey yapmazdim

değil mi zaten?

arınma gecesi adlı film serisi ve de tv dizisinde anlatılan olaydır. gerçi orada yarım gün bu süre.

...qälbiniži chàlárďîm...

neyiz biz arınma gecesi mi?
ki bence şu an serbest. çok bir farkı olmaz.

#3321248

alelacele suç işleyemem ben.
kara cuma indirimleri gibi koştura koştura suç mu işlenir.

sakin sakin işlemek lazım suçu.
sakinliği severim.

bir günlük suçun ömür boyu bedeli olur. belki karanlık tarafa geçip kahvede şakir'e çay yok diyebilirim.

deliye her gün bayram.

(bkz: bir günlüğüne akpli olmak)

evimden çıkmazdım.

hiç şüphesiz o gün, otoriteler tarafından edebi bir dille süslenerek ‘arınma gecesi’ ilan edilirdi…*

69 doğumlu senarist ve yönetmen (bkz: james demonaco) da bu konu üstüne kafa patlatıp 2013 de senaryosunu kendi yazdığı bir filmi çekerek başlattı her şeyi… benim için yani…

(bkz: arınma gecesi)

doğada suç diye bir şey yoktur. çünkü doğa da iyi ya da kötü diye bir şey de yoktur. sadece denge vardır. sadece denge…

suç dediğimiz şeyi yine insanoğlunun yarattığı otoritenin yasa dediği şeyler belirler… peki yasayı ne belirler? mesela yasanın suç olarak nitelediği bir şeyi, yine aynı yasa ceza olarak uyguladığında, gerçekleşen eylemin niteliği neden değişir?

bir insanı o ya da bu sebeple alıkoyarak bir yere hapsetmek, özgürlüğünü kısıtlamak suç iken; bunu ceza olarak otorite uyguladığında onu suç olmaktan çıkaran şey nedir mesela?

konu, “şöyle de yapardım, böyle de yapardım” diye sığ bir bakış açısı ve çocuksu bir heyecanla üzerinde ahkam kesmek için bana göre fazlasıyla ciddi ve derin bir konudur. sadece bana göre de değil, düşünüldüğünde vicdanı olan her insana göre aslında ciddi bir konudur…

ne diyor victor hugo?
“vicdan, insanın içindeki tanrıdır…”

bir gece, eyleme geçirdiğin bir suç fiili, otorite o gece için serbest bıraktı diye, vicdan yükümüzü gerçekten de hafifletir mi? hadi diyelim ki hafifledi diyebilecek kadar şaibeli bir vicdan muhakemeniz var… e o zaman da şu soruyu sormam gerekiyor, o şaibeli vicdanı o geceyle sınırlayacak şey nedir? caydırıcı yasalar mı? yasa caydırıyor madem, bu geceye niye ihtiyaç duyduk?

ya da suç işlemeyi bir kenara bırakalım ve şu açıdan düşünelim…

temiz bir vicdan sahibi bir insan olarak bu geceye katılmayı reddettiğinizi düşünelim bir an için…
böyle bir gecede başımıza gelmesi muhtemel olaylar nedir?
öldürülmek, katledilmek, işkenceye maruz kalmak, belki şiddet, belki gasp hatta belki taciz, tecavüz…

öyle bir günde ne olacak bu insanlara?
bir şey olmayacağının garantisini kim veriyor?
hadi diyelim kendilerini korumak için bazı tedbirler aldılar, niye müsebbibi olmadığı, gerçekleşmesi için en ufak bir çaba göstermediği, parçası olmak istemediği bir gece onu mecbur bıraktı diye, ömür boyu gerçekleştirdiği eylemi, kendi içinde “ama korudum” savunması ile baskılayarak aklamak mecburiyetinde olsun?

muhtemelen böyle bir şey ilan edilseydi, sahip olduğum her şeyi satıp savarak başka bir ülkeye göç ederdim…
ölmek değil mesele…
ölüm, gitmeyi düşündüğüm hiçbir yerde kaçabileceğim bir gerçek değil…
ama kalırsam maruz kalabileceğim suçların potansiyeli ürkütüyor beni… fazlasıyla riskli benim ve sevdiklerim için…

birisi kesin beni öldürürdü. arınalım derken bok yoluna giderdim.

bu haliyle yeterince kötü mk.