bir günlüğüne suç işlemek serbest olsaydı

bu gücü iyi şeyler için kullanmak isteyen birçok yazar varmış. fakat bana da birilerinin hak vereceğini düşünüyorum.

kesinlikle hırsızlık yapardım...

10-11 yaşlarından beri sorumsuz bir babamın olduğunun farkındayım. sadece iki kardeş olmamıza rağmen bir türlü idare olamadık. ailesi için çabaladığını görsem ona hak vereceğim ve bu kadar sert şeyler söylemeyeceğim belki ama o bizim elimizdekini bile yiyen bir adam. babanızdan 3-5 kuruşunuzu saklamak ne kadar kötü bir şey... 10-11 yaşlarından beri kira, faturalar, masraflar, giderler vs. düşünmek beni genç yaşta olgunlaştırdı. çocukluğumu yaşamam gereken yıllarda annemle tarlalarda, ev temizliklerinde çalıştım.

sadece bu yüzden benim de param olsun istiyorum. en azından hastaneye giderken "acaba çok mu para alırlar? acaba gitmesem mi?" diye düşünmek istemiyorum.

(bkz: orji ritüeli)

türkiye'de farklı bir gün olmazdı. her gün duyduğumuzdan farklı bir haber duymazdık. her gün hissettiğimiz endişe ve korkudan fazlasını hissetmezdik. hayatımızda değişen bir şey olmazdı. av olduğunu anlamayan geyikler gibi günü yaşardık. önümüzdeki otu ezince de kendimizi güçlü sanırdık.

kimin cidden iyi olduğunu görebileceğimiz olay.

akşam saate bakmadan sahilde yürüyüşe/koşuya çıkardım.

dünyada her şey çok normal,ülkede hiç sıkıntı,şiddet yok, akşam haberlerinde yayınlayacak haber bulamıyoruz bir günlüğüne serbest olması fikrini düşünelim haydi. dünyadaki şiddet oranı çok düştü çünkü... bu oranı vahşi toplumlar seviyesine çıkartmamız lazım.
haydi hayal kuralım...

büyük ihtimal böyle bir şey olsa değişik düşünce akımlarını takip eden insanlar topluluklar kurarlardı, ben de öldürülmesi gereken insanları öldüren bir topluluğa katılırdım, devletin cezalandırmadığı ama cezalandırılması gereken insanları infaz etmeyi kendime görev edinirdim.

olmasın. ağzınızı hayra açın. mevcut durumda öyleymişçesine yaşıyoruz zaten. şimdi ve şimdiden sonrası güzel olsun, insan gibi yaşayalım diyelim.

suç işlerdim.

genetik olarak suça yatkınım. çocukken en büyük isteğim araba hırsızı olmaktı. sahiden çok isterdim, dualar ederdim araba hırsızı olmak için. büyüdüm, hâlâ içimde bir yerlerde yaşatıyorum o hırsızı. biri bana hadi şöyle güzelinden klasik araba çalıp bebek sahilde gezelim dese, risk almaktan nefret ettiğim için saçmalama derim ama 2 dakikalık ikna sürecinden sonra çok net kalkarım. çok şükür böyle insanlar tanımıyorum da henüz hapis cezası almadım.

bu nedenle araba çalardım. sonra gider bi de midilli çalardım, atardım çalıntı arabaya. sabaha kadar gezerdik midillim ile birlikte, sonra sanayiye gider arabayı okutur, midillim ile birlikte yerdik parayı.

hatta 3 midilli birden çalardım. ikisini satardım sonra. param yok çünkü. çok fakirim. hayalî bir şeyleri satmak üzerine kurgulayacak kadar parasızım. üzücü bir şey.

eve kapanır her yeri kilitlerdim

türkiye'de nüfus yarıya inerdi.

ıçimde bir katilin kol gezdiğini bu başlığı görünce anladım.* kimi öldürürdüm bilmem ama kesin birini öldürürdüm

kesinlikle vatana gidip kendime pc toplardım

beni kim üzdüyse allahtan bir şekilde cezasını buluyor. suç işlemeye gerek yok bence.

banka soyardım.

tecavüzcüleri, tacizcileri ve şiddet uygulayan kişileri öldürür, donlarından sokak tellerine asardım.

çabuk çabuk amsterdam yapıp gelirdim.

hayvanlara işkence yapıp göstermelik bir gözaltı tiyatrosundan sonra serbest bırakılanlardan birini tespit ederdim öncelikle. şehrin dışında eski bir depo kiralar ve bu bok çuvalı adamı oraya kaçırırdım. günler boyunca tarihten bildiğim her türlü işkenceyi yapardım. değil mi ki o gün suç işlemek serbest, işkenceler sırasında canlı yayın yapardım.

suç işlemek serbest olmadığı için değil, vicdanımızdan ve yaratıcımızdan ötürü suç işlemiyoruz.

türkiye'de her gün serbest olan önermedir. deliye her gün bayram misali.