bir ömür nasıl heba edilir sorunsalı

aşık olarak. o 2 sene 10 sene geriye götürdü beni. neyse.

başkasının düşüncesini kendi düşüncenmiş gibi yaşayarak, çok güzel heba edilir.

bir şeyleri akışına bırakarak. bıraktık, hiçbir şey olmadı yaşlandık la.

benim son 10 yıldır yaptığım gibi yaparsanız heba ediliyor. benim gibi olmayın.*

yanlış kararlar vererek.
doğrudan sürekli kaçarak da diyebiliriz.

bir kaç yıldan bahsedilseydi hayallerini, maddi-manevi imkanlarını, özgürlüğünü başkasının eline teslim ederek derdim. bir süre gidip duvara çarptıktan sonra akıl baş gelirdi.

ama ömür olunca daha büyük bir körlük gerekiyor. bir şeyin olacağını ve olmayacağını kabul etmeyip bıkmadan usanmadan kendi fikrinde ısrar ederek heba edilir.

ığneden ipliğe her şeyi çok kafaya takarak, anı yaşamayarak heba edilir.

otomatik pilottan çıkmayarak.
hani envai çeşit deneyde kullanılan fareydi, sincaptı, tavşandı, maymundu vs var ya. onlar gibi olup biteviye dürtüsel ve tamamen kollektif bilinçdışıdan gelmiş bilgiyle hareket etmek.

hayatı üç beş atasözü, slogan ve veciz söz çerçevesinde yaşamak.
kendine ait tek bir tespit olmadan yaşamak.

zaten bu anlattığım şekilde kendi algoritmasını geliştiren yapay zeka çok daha “insan” kalmış oluyor.
bir insan tek bir allah’ın günü, ya ben buna şimdi “hayır öyle şey olmaz” dedim ama buna “hayır” dememdeki gerekçeyi nereden biliyorum, bu bilgi bana kimden geldi diye sormaz mı?
vallahi hayret ediyorum.

başkalarını mutlu etmeye harcayarak.

oku-çalış-evlen-üre-emekli ol-öl döngüsü var ya, bence bu sistemin içindeki herkesin hayatı heba oluyor. bir sıkıntı var bu sistemde arkadaşlar.

gecmisin golgesinde yasayarak.

topluma ve elaleme endeksli yaşayarak.

gönül almayı bilmeyene emanet ederek heba edilir mesela. rutinlere hapsolarak, kendimize değer vermeyerek, vakit ayırmayarak, sevmediğimiz ortamda anlaşamadığımız insanlarla yaşayarak da ömrümüzü heba ederiz.

kanat güner'in "eroin güncesi"ni okuyun. en güzel cevap orada.

zevk vermesi gereken her şeyi bir göreve, ödeve, zorunluluğa çevirerek. oku-çalış-evlen-üre-emekli ol-öl diyor ya arkadaş. işte normal hayatın hepsini göreve dönüştürmüş ve sıkıcı buluyor. çünkü görev olarak idrak edilen her zevk acıya dönüşür. her şeyi göreve dönüştüren insan her şeyi heba etmiştir. çünkü elin s.k. ile gerdeğe giren güvey değil gelin olur. bunlar da elin verdiği görevlerle her şeyi yaptıkları için her zaman s.k.len olacaklardır. bu böyledir. medeni insan sadece israfdır. her anlamda israfdır.

kapitalist kaygılar ile yaşıyor iseniz eğer, cevabını şu şekilde vereceğim bir soru :

1. kariyersiz, mesleksiz bir asgari ücretli olarak yaşayın.
2. evlenmeyin ve yaşlanıp bekar kalın.

işte böylece hayatınız ...... olmuştur. artık toplumların ekonomik açıdan bir adet malısınız. arkadaşınız olmaz, çevreniz olmaz, yalnız olduğunuz için zaten sevgiliniz falan da olmaz.
bu çeşit lanetlenmeler ile ilgili çeşitli yardımsılara ve inançsal açıklamalara itibar etmeyin. toplumların insanları heba etmediği, kişi ve grupların spesifik hatalarının kendi hayatlarını mahfettiğini söyleyenlere inanmayın. toplum denilen şeyde hiçbir şey tesadüfen yaşanmaz. toplumlarda, yaşamınızın geldiği noktalar, planlı ve programlı şekilde serpiştirilir yeryüzüne, tesadüfler hatalardan ve tecrübelerden ibarettirler ve toplum yöneticileri hata ve tecrübelerin insanları hangi noktalara getirmesi gerektiğinin hesabını önceden yaparlar. kapitalist toplum halktan kişileri kurtarmaya çalışmaz. yalnız ve fakir kaldıysanız, zengin ve çapkın ya da çapkın ve popüler bir fakir olmanız istenmediği içindir. bu düzeneği bilimsel olarak çözümleyemeyen düzen insanlarının kişisel inançları hiçbir geçerliliğe sahip değildir. tesadüf, bir inanç olarak hurafedir.

hayatınızın heba oluşu, yukarıda verdiğim örnekten daha farklı bir şelilde gerçekleşti ise de aynı şeyleri yine aynı mantık ile düşünebilirsiniz.

bir baltaya sap olamayınca bir ömür de yitip gider.

kendi değerini bilmeden sürekli başkalarını mutlu ve memnun etmek için uğraşmak.

elbette sorumluluklarımız var ve bunları yerine getirmeliyiz ama insan bazen de önce ben diyebilmeli.

bu dünyaya yalnız geldik, giderken de kuvvetle muhtemel yine yalnız olacağız.

yani esasında yol her birimiz için şahsi tasarlanmıştır hayatımıza girenler hayatımızdan çıkanlar, bizden olanlar veya olmayanlar.

hepsi ana senaryoyu destekleyecek unsurlardır bana göre. hâl böyleyken tabii ki bencil olmamalıyız ama bu hayat bizimse kendimizde arka planda durmamalıyız.

hepimizin yaptığı gibi akıllı telefonların karşısında ... gerçekten bunu okuduktan sonra bir durup mandıra filozofu gibi bir etkiyle daha ne kadar vaktiniz kaldığını düşünecek misiniz? merak ediyorum.

birkaç farklı cevabı olan soru. tabii ki de: