bir yakınını kaybetmek

5 ay olacak babamı kaybedeli ve şimdi dönüp bakınca her şey rüya gibi geçip gitti sanki. hastalık dönemi, hastaneden gelen o telefon, cenaze süreci... sanki hiç yaşanmamış gibi. ama her şey bittiğinde mezarın başında toprakla bakışılan o an gerçekten hiç kimsenin yaşamasını istemediğim bir acı

bir yakınımın ölüsüne kalp masajı yaptığımda kaybetmenin kelime manasını tam anlamıyla anlamıştım.

hırka

insanın dünyasını alt üst eden, gerçekten zor olan bir durum.

bunun dünyanın bir gerçeği olduğunu fark ettiğimde ergenlik dönemimin ortalarındaydım.

kabullenmem yaklaşık bir buçuk ay sürdü ve daha sonrasında ne yazık ki insanların da ne denli kötü olduklarını görmeye başladım. aslında ilk kaybım değildi ama aklımın erdiği dönemde yaşadığım ilk kayıptı, etkileri hala sürüyor diyebilirim.

birini kaybedeceğini bilip de onunla barışmak için yanına gitmek de çok zor bu arada. sonsuza uğurlayacağımız günü bekleyerek uyuyup uyanmak da...

yaşamaktan en çok korktuğum ancak bir gün başıma geleceğini bildiğim hayatın en acı gerçeklerinden sadece biri

hiçbir zaman hazır olamayacağımız ancak kabullenilmesi acı gerçek.

kendini kaybetmekten farkı yoktur aslında sonradan anlıyorsun ki onunlaylen aslında hayattaymışsın onsuz zaten hiçbir şeysin

kendini kaybetmekten farkı yoktur aslında sonradan anlıyorsun ki onunlaylen aslında hayattaymışsın onsuz zaten hiçbir şeysin.

boğazınız düğümlenir alıştığınız o insanın olmayışı sizi depresyona sürükler özlersiniz görmek istersiniz göremezsiniz nolur rüyama gelsin diye dua edersiniz rüyanıza gelir mahvolursunuz canınız yanar yalnız hissedersiniz kimi zaman bir eşya kimi zaman bir insan kimi zaman bir hayvan ne olduğunun önemi yok sizi üzen onun size yakın olması . arkanızda kaybettiğiniz bir düzine yakın olacaktır olsun kendinizi kaybetmeyin en kötüsü o olur.

yalnız onun yanındayken içimi müthiş bir korku, onu kaybetmek korkusu sarardı.
kürk mantolu madonna, sabahattin ali.

2 sene önce dedem vefat etmişti. o sırada ramazan bayramının ilk günü olduğu için erken kalkmıştık o yüzden uyuyordum. kuzenim beni sarsarak uyandırdı ve selin kalk dedemiz öldü dedi. evden hiçbir ses gelmiyordu. herkes oturmuş olayı kavramaya çalışıyordu. bir dakika sonra yan evde oturan dedemin kız kardeşi ağıt yakarak geldi. o an noluyo falan diye anlamaya çalıştım. hemen gidip bir köşeye kıvrılıp hiçbir ses duymamak istedim. sadece oturmak ve beklemek. başka bir şey değil. dedemin kız kardeşinin sesini duyunca vücuduma bir titreme gelmişti. 1 saat sonra kendimi hünhür hünhür ağlarken bulmuştum. o bir saatte ne yaşandı hiçbir fikrim yok. bilmiyorum.. hatırlamıyorum...

dedem..bir gece boyunca tabutuna sarılarak durmuştum öyle,cenaze aracına tabutu koyarken annanem yerim yurdum yıkıldı kimsem kalmadı benim demişti. kendi acımı unuttu osanki yüreğim o an, annaneme yanmıştım günlerce. ne zaman anımsasam yüreğim acır.

hayat döngüsünün kaçınılmaz gerçeği. eskiden anne babamın ölümünü görmekten korkardım, şimdi onların benim ölümümü görmelerinden korkuyorum. ana babanın acısıyla yaşanıyor ama evlat acısıyla yaşanmıyor abi, onlar çekmesin ben çekeyim. dindarlar derler ya;allah sıralı ölüm versin diye, en doğrusu da bu...

5 sene oldu babam gideli. ilk zamanlar nasıl olacak diyorum ama; zaman geçti, herkes yine kendi hayatını yaşamakla meşgul, giden gitti.
bu kayıplara dayanma gücümüz imanımızdan geliyor, onun farkına varmış oldum. inancı olmayan bir insan kaldıramaz ölümü, kabullenemez bir türlü.

babam
son görüş 99 senesi ve ellerinle mezara koymak. sonrasında hiç bir cenazeye üzülmüyorsun.

bazen bir anda gelir aklına yolda giderken durup bağıra bağıra ağlamak istersin .

dünya o gitti diye dursun istersin.
kimse nefes almasın, o kalsın.
bencil olduğun nadir anlardandır.
ama o gider ve dünya dönmeye, sen nefes almaya hatta zaman geçtikçe yemek yemeğe, gülmeye bile devam edersin.

insana hayatın anlamını sorgulatan şeydir. genelde 30 yaşından itibaren başlar bu süreç, dededen babaanneden başlar ve günün birinde anayı babayı da koparır hayatından... günden güne olgunlaşırsın, günden güne mala mülke daha az bağlanırsın.... bunlar olmuyorsa eğer kişiliğinde bir problem vardır kesinlikle! eskiden karşıyaka mezarlığına gidince sadece dedemin mezarını ziyaret ederdim, şimdi mezarlıktaki tüm yakınlarımı ziyaret etmek için bütün günümü harcamam gerekiyor.

sanki hiç gitmeyecekmiş sevdiklerin hiç ayrılmayacakmışsın onlardan gibi geliyor bazen insana ama sonra aniden hayata gözlerini yumduklarında dünya tersine dönüyor bu hayatın ne kadar kısa ve değersiz olduğunu sevdiklerinin kıymetini onlar hayattayken bilmen gerektiğini kalp kırmamak gerektiğini anlıyorsun zor çok zor sevdiğini kaybetmek ama hayat devam ediyor sen de zor da olsa ayağa kalkıyorsun en zoru da sevdiğini toprağın altında bırakıp yaşamaya devam etmek oluyor

yakın zamanda yaşadığım olay. bir sürü evresi vardır. önce şoktan gerçeği anlayamazsınız, sonra insanlar gelmeye başlar, en son da yakınınız gelir, helallik almaya. herkesin kabullenişiyle beraber siz de gerçeği anlarsınız ama kabullenemezsiniz. zamana bırakırsınız ve yokluğuna alışmaya başlarsınız.