bir yakınını kaybetmek

ölüp kaybetmek mi yoksa yaşarken kaybetmek mi daha zor bilemedim.

kolunuzu baltayla kesmişler gibi bir his olduğunu söyleyebilirim.

yaşarken kaybetmeyi tercih ederim . ölüm halinde sende bırakacağı hasar daha ağır oluyor. hayatta olsa uzakta olur en azından arada saydırıp rahatlarsın.

acıdır. uzakta olsa da nefes aldığını bilirsin ama öldüğü zaman onu bir daha asla göremeyecek, duyamayacak ve dokunamayacak olmanın ağırlığı altında nefes almaya çalışırsın.

murat.
30 yılı aşkın ne zaman tanıştığımı hatırlayamadığım çocukluk arkadaşım.
hayatına son verdi. 5 yıl oldu. ben çok uzun süre toplayamadım kendimi. kabul edemedim, anlayamadım ve yakıştıramadım da.
mutlu haberi verdiğinde verdiğim tepki;
-olum nasıl lan murat olum o nasıl ölür lan olmuştu.
bir süre sessizleşip ağlamıştık telefonda. arkadaşım çıkmıyor aklımdan. berbat bir his.

kaybetmeden nasıl değerini anlarız?

pazarda eli bırakılmış çocuğun korkmuş, kaybolmuşluk hissi...

ne kadar yakın olmasıyla acı ve şaşkınlık dereceleri farklılaşır ...
orng- sevdiğiniz değer verdiğiniz bir insan öldüyse " o artık yok " düşüncesi bedeninizi sarsar ve acıyı iliklerinize kadar yaşarsınız ...
ama tanımadığınız birinin ölüm haberini duymak ( camii anonsu) size ölümü hatırlatır derler ki öleceğini bilen tek canlı insandır , bu hatırlama sizi incitir yaralar ve şaşırtır.
yani birinde giden için üzulsunuz diğerinde gideceğiniz için .. öyle yani

aslında tarifi olmayan ruhsal bir acı. içinize işleyen, her duyguyu yıkan büyük bir çaresizlik hissi. yaşadığınız iyi ve kötü tüm anıları hatırlatan görülmez bir film şeridi.

en fenası da bu acıyla yüzleşmek. bu acıyı yaşatanı kendi ellerinizle o çukura koymak, yerine yatırmak, üzerini toprakla örtmek. bir daha görüşmemek üzere o çukurdan ayrılmak.

kadife kumaşa dokunamazdım ben.. tabuta yapışık kaç saat geçirdim bilmiyorum.. biri başsağlığı dilerse gerçek olduğunu fark ederim diye telefonları açmadığım kimseyle konuşmadığım durum. halen hastanede olduğuna ve eve geleceğine inanmayı seçiyorum.

çok yakın bir zamanda yaşadığım durum. gece 6da ablamın çoruma gel, biz de gidiyoruz demesinden hayır çıkmayacağını anlamıştım, zaten bi yüzünü yıka dediğinde ellerimin titremesinden doğru düzgün hareket edememiş içime doğsa da inkar etmiştim ilk duyduğumda. her ne kadar yurt çıkış saatine kadar beklemiş olsalarda 3 saat boyunca otobüs olmaması ve sürekli olarak varmaya çalışmak berbattı. vardığımda da cenazesinde üzülmemem için çok içeride tutulmadım. iki gün cenaze için köyde durup üniversite okuduğum şehre geri gönderildim. eşyalarını ben olmadan topladılar. hattını ve telefonunu ben bakmadan kapattılar. hala ölmemiş de canlı gibi geliyor. sanki beni birazdan arayacak da bizim eve gelmiyor musun salak diyecekler gibi. içtiğim ilaçlar sayesinde mi bilmiyorum ama sanki hayat o gece yattığım ve iyi olsun diye dua ettiğim yatakta durdu ama aynı zamanda hiçbir şey değişmedi. hala eğleniyor, hala arkadaşlarımla buluşuyorum. neredeyse hiçbir şey değişmedi ama yine de onun olmadığını bilmek, onu aradığımda cevap verilmeyecek olması aniden suratıma çarpıyor. bilmiyorum, ne hissettiğimi ben bile idrak edemiyorum. hem en yakın arkadaşım, dostum, adeta diğer yarım hem de kuzenim olması nedeniyle hayatım boyunca hep vardı ve olacaktı. ama yok işte. en yakın arkadaşım, diğer yarım diyorum böyle ama bunu söylerken bile acaba böyle demem onun için doğru muydu diye düşünüyorum, acaba sonradan kaybedince değerini anlayan insanlar gibi miyim diyorum, acaba onun için yeterince orada mıydım diyorum ama bunların hiçbir anlamı yok artık. çünkü o yok artık. aslında onun gidişinde bile bencilce düşünüyorum, hayatımda değişen tek şey onun yokluğu. başka hiçbir şeyi değiştirmedim diye kendime kızıyorum. insanoğlu böyle işte, yalnızca bencil.

kaybettikten sonra ne kadar acı geldi aslında yakın gibi rol yaptığımız.zaten ismimi de unutmuştun,önemli değildi benim için ama o gün cenazende herkesin rol yapması battı.herkesi bir anda kovmak istedim.ben ilk defa o zaman yakın hissettim.uzağım yakın, yakınım uzak olmuştu.hoşçakal diyemedim.

harbiden en acısı da bu duyguyla çocuk yaşta tanışmaktır. çocukluğu yaşayamamak da denilebilir çünkü ben yaşayamamıştım. hep bir şeyler kaldı içimde. bir doğum günü kutlayamamak bile yaradır çocuk kalbimde. o zamanlar en istediğim buydu ama büyüdüğümü söyleyip kutlamamışlardı. ben büyümemiştim, büyümeye zorlanmıştım üstelik on bir yaşındaydım.

ölümle hep burun buruna olmak canımı sıkıyor ama artık bu duruma öyle alıştım ki bazen hissetmem gereken duyguları hissedemiyorum. etrafımdaki insanları kaybedecek olma korkusuyla büyüyorum...
hep yarım kalıyorsunuz bu olayı yaşadıktan sonra ve umarım hiçbiriniz yarım kalmazsınız.

içimi söktü giderken. beni de alıp götürdü yanında.

cenazede değil belki ama sonrasında sevdiğinizin kazağını sandalyeye asılmış şekilde görürsünüz ya işte o an yüreğinize bir öküz oturur..

gitme diye çok ağladım çok da çabaladım ama gitti.

parmaklarından birini kopmuş gibi hissettirir. ya da kolunu, kafanı, artık en sevdiğin uzvun neresi ise orası yok gibi gelir.

hiçlik ve kabulleniş arasında yalpalatır.

kafayı kırdıran bir durum.

son günlerde yaşadığımız elim olay. kimi fiziken yakın kimi ruhen yakın ama kaybettik . nice can yitirdik .yitirdiğimiz sadece bedenler değildi aklımızı yitirdik, duygularımızı yitirdik, vicdanımızı yitirdik daha nice nicelerini yitirdik.
hepimiz kaybettik bu sefer hepimiz yakınımızı canımızı kaybettik.

haberini alınca, başka birinden bahsedildiğini düşünüyor insan, asla asıl kişiyi değil.

hepimizin yaşadığı ve yaşayacağı bir durum. duygusal olarak anormalite gibi gelse de, insan doğasının gereği bu..

birisi ölür, yenisi doğar. jenerasyonlar böyle ilerliyor. hepimiz, bizden öncekilerin genetik mirasıyız. bunu mümkün olduğunca normalleştirmek gerekiyor ki bu yaşandığında, duygusal bir buhran oluşmasın. bazı insanlar ölüm duygusunun verdiği “ kayıp” hissini uzun yıllar aşamayabiliyor. işte bunlar hep kendinize psikolojik dengenizin kontrolünü ele almama konusunda verdiğiniz izinle alakalı. siz beyninizi yönetmezseniz, o sizi yönetmeye başlar.

yakınlık derecesine göre hayatınız şekillenir.
bir yakınınız dayınız, halanızsa bu durumda ölümü hayatın normal akışı olarak görüp kaldığınız yerden devam edersiniz.
babanızsa kayabettiğiniz, kalan hayatınızın hiç bir zaman eskisi olmayacağını bilerek, yeni bir başlama noktası bularak hayata devem etmeye çalışırsınız.