bir yakınını kaybetmek

kayıp hem soyut hem de somut manada gelişebilir ne acıdır ki ikisinin de acısı sürekli yoklar insanı..

hayatının en zor günü birini kaybettiğin gün değildir, ondan sonraki günlerdir
biri demiş. ama çok haklı

unutulmuyor ama alışılıyor.
beyninin bir yerinde gizleniyor ve ne zaman birinin ölüm haberini alsan, bir süre korlanıp sönüyor.

12 yaşındayken babam öldü, o gün bugündür tökezlerim hayatta.

allah korusun dediğim hadisedir.

kaskatı kesiliyorum,
delirecek gibi oluyorum bazen.

otuziki yaşıma günler sayan ben, çocuklar gibi tepinip hala seni çıldırmış gibi istiyorum. göğsümün topraklarına sensizliğin tohumunu ekeli 7 yıl oldu çiçeğim..

yüksek sesle 'anne' diyemiyorum, içimden çığlık atıyorum duyuyor musun? duy beni nolur. duymana, görmene, saçımı okşamana çok ihtiyacım var.

kokunu bulabileceğim hiç bir şeyim kalmadı. bana biraz kokunu gönderir misin anne?

annem öldükten sonra, kimse beni üzemez diye ne büyük konuşmuşum. ablaya anne yarısı demişler de, bir varmış bir yokmuştan bahsetmemişler hiç..

annem ölünce kolum kırıldı demiştim, meğer ablan ölünce kırılan kolun kopuyormuş.
canımın ciğeri ablam..

annem sıkıştıkça, al kızını git diye söylenirdi sana. ben senin kızınım.

idolümdün sen benim. vergi dairesinde beyan kuyruğu beklerken ilk muhtasarımı senle doldurdum. muhasebeci olmak istiyorum dediğim de, kalemimi sen verdin elime. yaparsın kızım deyip önümü sen açtın her defasında.

mesela, pizzanın ne demek olduğunu bilmeyen ben, ilk pizzamı bakırköy carusel de senle yedim. gece yarısı dondurma istediğimde, florya’da trene karşı dondurma yedik. merhameti, cesareti, dik durmayı, hakkını aramayı.. aklıma gelen herşeyi.

sen benim canımdın, ablam.

annemi toprağın altına bıraktığımız günün gecesinde, ben ne yapıcam demiştim sana. korkma kızım ben varım dedin.

sen gerçekten vardın abla. sen benim çocukluğum da, genç kızlığım da, hayatımın en merkezinde sen gerçekten hep vardın..

öyle bocalıyorum, öyle yoruluyorum ki annemden de senden de gelecek tek bir sese muhtacım. aslına bakarsan çok kızgınım, kırgınım size..

bu kadar mı özlüyordun? bu kadar mı çabuk kavuşmak istedin birbirinize?

49 yıllık ömrünü, 2 büyük çöp poşetine doldurduk, sana çok kızgınım zeko..

sen benim anne yarım değil, annemdin.
ben ikinci defa annemi kaybettim.
ciğerim yanmıştı,
sen kül ettin..

nasıl baş edeceğim konusunda korktuğum şeylerdendir.

bir yerde duydum bana ait bir aforizma değil bri yakının kaybettiğinde hele ki en yakınlarından biriyse bu üstü mum dolu bir pasta düşün sıcak sımsıcak sonra yavaş yavaş söner mumlar birer birer azalır azalır azalır ama o son mum asla sönmez

babam öleli 11 yıl oldu hala o son mum ilk günkü şiddetinde yanıyor ve 10 yaşındaki o küçük kız çocuğu da hala babasını özlüyor

bir ay olmadı. alışacak kadar kabullenemedim. hala nefes alıyor hala beni bekliyor gibi geliyor. ama gittim, hoş geldin demedi, kalkıp sarılmadı, ne istersin alayım sana demedi, öp bi bakayım demedi, bi yolcuk öpeyim demedi, gitme demedi. ama sanki hala toprağın üzerinde gibi, arayacak gibi, neden açmadın telefonu diyecek gibi, ben telefonumu hiç kapatmam diyecek gibi. şimdi kapandı telefonu, gözleri gibi, sonsuza dek.

içten içe mahveder; dıştan ise "dostlar sağ olsun" deyip geçmek zorunda kaldığın bir olay.

dönüm noktası büyümek pişmanlık ve hala yaşıyor gibi bahsetmek

hep korkusu ile yaşadığınız durumdur. korktuğunuz başınıza gelince de hayatınızın artık eskisi gibi olmayacağını düşünüp bir süre sonra herşeyin eskisi gibi olmaya başladığını gördüğünüz de yüreğinizin yandığı nadide bir durumdur.

içindeki acının hiç bir zaman geçmeyeceğini bilmek ve buna alışıp yaşamaya devam etmek

çocuk denilebilecek yaşta birisiyse eğer, açtığı yara hiç kapanmıyor. anneciğini her gördüğümde kanayan yarası, benim de içimi yakıyor. unutmuyorsun kaybettiğini, mecburen yokluğuna alışmaya başlıyorsun. o uzaklaştıkça bizden, biz ona yaklaşıyoruz deyip avunmaya çalışıyorsun. insanoğlunun en büyük acziyeti ölüm.

büyüdüğümü hissettim ben o gün ilk kez destek olmak için dik durmaya çabaladım korktum keşke dedim inanmadım rüyalarımda gördüm sonra alıştım

büyümek(!) dediğimiz olguyu insana en acımazısca öğreten hayatın sert yüzü.
maalesef sevdiklerimiz bizi bırakıp "giderler", ki bu onların tercihi değil genelde (eğer kişi intihar etmemişse)..
babama gliobastoma agresif beyin kanseri teşhisi konduğunda ve o zorlu süreçte geceler boyu acı çekmemesi için dua ettiğimi biliyorum..
bazen hayat bizi öyle durumlar ile karşı karşıya getiriyorki, bir yanınız yaşatmak için uğraşırken, bir yanınız, acıları dinsin diye ölüme dahi sığınabiliyor..
ve aslında büyüdüğünüz falan yok, bilakis hayatın katı kuralı karşısında, ezilip
un ufak oluyorsunuz..

yakın bir zamanda en yakın akrabam olan anneannemi kaybettik. benim için çok özel bir insandı her zaman görüşüyorduk ve eksikliğini çok fazla hissediyorum. kaybetme hissi hiçbir şekilde geçmiyor. evinin bulunduğu mahalleden bile geçemiyorum, fotoğraflarımıza bakamıyorum, onu kaybettiğimi sesli bir şekilde dile getiremiyorum bile. yani demem o ki, yakınını kaybetmek çok kötü bir his. umarım benim gibi kimse bu hissi bu kadar acı bir şekilde hissetmez.

allah kimseyi sevdiklerinin yokluğuyla imtihan etmesin. üniversite 3.sınıfta yakın bir arkadaşımı lupus eritematozus'tan kaybetmiştim. mezun olduğum yıl da liseden çok sevdiğim bir arkadaşımın kanserden vefat ettiğini öğrendim. allah ikisine de rahmet eylesin inşallah.ölüm genç, yaşlı tanımıyor. hayatı hakkıyla yaşayabilmek umuduyla.

t: ağır bir imtihandır. *her nefis ölümü tadacaktır.

bundan sonra tüm hayat sanki çok güzel bir yemeğin tuzunu unutmuşsun gibidir hep birşeyler eksik üstten eklesen aynı tadı vermez eklemesen zaten yok. geri dönüşü olmayan bi uçurum gibi sanki.