birini anlamak ve anlaşılmak

umrumda olmayan iki şeydir. anlaşılma çabam hiç olmadı zaten. birilerini anlamak için fazladan efor sarfetme ihtiyacı da duymadım şimdiye kadar.

kendini anlatabilmek karşıdaki kişinin anlama kapasitesiyle ilgilidir.
anlamak senin kapasitenle.
ama sadece anlamak yetmez. anladıklarından sonuçlar çıkarman gerek.

şu aralar birinci öncülü yapmaya çalışıyorum... bir anlasam her şey daha düzenli olacakmış gibi geliyor...

tahammül azizim.

çağımızın sorunu anlamak ve anlaşılmanın önemsenmemesinden geçiyor bence. ya çaba sarfetmek istemiyoruz anlamıyorsak boşveriyoruz ya da bıkmışız anlatşılmayınca neyselere sığınıyoruz. peki neden yapıyoruz bunu? bana kalırsa bunun altında yorgunluğumuz yatıyor, peki bu yorgunluğa bizi iten sorun yine anlaşılmama ve anlamama durumuysa? yeniden başa sarıyoruz. ama ben anlaşılana kadar anlatma ve anlayana kadar dinleme tarafında olmamız gerektiği düşüncesindeyim. bizi bu sonsuz döngüden kurtarma ve saflığa erme durumunu yaşamak istiyorum.

anlaşılmak dünyanın en özel hissettiren duygusu bana göre.

düşünebiliyor musun? birisi var ve seni, tam olarak olmasa bile ne demek istediğini anlayabiliyor. seni anlayabiliyorum, yorma kendini, anlatma; ben limanın olayım sus ve dinlen sadece diyor.

bu dünyaya ait olamayacak kadar ütopik.

büyük bağımlılık yaratan, arada görünmez bağlar kuran, tanrı’ya dair bir duygu bu.

dostluk ve aşk anlaşılma kaygısının ortadan kalkmasıyla mümkün oluyor olmalı...

şu aralar sadece hayal olan ikili.

anlarken öpüşmek, anlaşılırken sevişmek.*

iki kişi akıllı olursa aynı yola gidilmez
iki kişi deli olsada aynı yolda gidilmez
biri akıllı olur diğeri deli olursa yol gidilir
akıl ile hayatını idame ettirirsin deli ile hayatın keyfini alırsın.

birilerini anlamak için sabır gereklidir. ancak bu sabır yine insanları anlamaya çalışırken harcanan çabayla insanlar tarafından tüketilmektedir. genellikle insanlar anlatmaya bayılırlar, bu konuda haklıdırlar da. çünkü birilerini dinleyen insan bulmak zordur. hal böyle olunca, anlayarak dinlemeye çalışanların tüketildiği bir döngü ortaya çıkar. insanlar artık sadece bir derdi olduğunda size gelir. kendinizi anlatacağınız birileri de olmadığı gibi bir de başkalarının dertleriyle dertlenip iyice şişersiniz. sonra başlarım böyle işe deyip resti çektiğinizde, insanlar sizdeki değişimi sorgular. anlaşılamaz hale gelirsiniz. sonra da yalnızlaşırsınız. kafanızın içinde kalmaya başlayıp buna alıştıktan sonra anlaşılmaya ihtiyacınız olmadığı bir evreye varırsınız demek isterim ama bu olayın sonunu ben de kestiremiyorum.

bende anlaşılmak aldı bu versusu.