anlaşılmak

günümüzde bir lüx

ben hiç anlaşılmadım, hiç doğru anlaşılmadım ve buna rağmen şansımı inatla zorluyorum.

anlaşılmak kaygısı mı ? hayır, hakkıyla anlaşılmamak daha güzel elbette. saçmalamalıyım dibine kadar. "gecenin kör örsünde tunç cümleler dövmek" demeliyim mesela. ya da "gökyüzüne kumral hasır çekip yas uykusuna yatmak" demeliyim. sonra doyuncaya anlaşılmayıp keyfimce gülmeliyim, hah ha haa..

ortak bir paydayı yakalayıp, "oh be yalnız değilmişim" demek içindir. fakat bir yanılsamadır, konuşan, dili kullanan varlıklar birbirini anlayamaz.

anlaşılmak başlı başına zor mesele. çünkü iki kilit noktası var. kafandakiyle dilindekinin eşleşmesi ve karşındakinin duyduklarından anladığının senin kafandakiyle eşleşmesi. velhasıl zor.

her bünyenin başaramadığı aslında çok da kolay olmayan yalnızlığın en yakın arkadaşı.

anlaşılmak için önce anlamak gerekir.

yanınızda biri olmasına rağmen sessizliğinizin bozulmadığını fark ettiğiniz an.

anlamak kelimesinin kişileştirilmiş halidir. kişiye, duruma ve zamana göre değişken olup kişinin kendisini anlatmasıdır.

herkesin isteyeceği bir şeydir ama zordur.
ne demiş mevlana: “sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.”

murathan mungan'ın dediği gibi bazen akışına bırakmak gerek;

"yürüyüp geçeceksin,hep yürüyüp geçeceksin. ben hep öyle yaptım, hep yürüdüm. herkesin herşeyi anlamasını bekleyemezsin. sen yürüyüp gideceksin. anlayan anlayacak, anlamayan anlayamayacak. dünyanın hepsine yetisemezsin ki "

bilirsin ben iyi yürürüm.

bugüne kadar ihtiyaç duymadığımdır. hiçbir şeye ihtiyacım olmaması gerektiği gibi anlaşılmanın da anlamsız olduğunu, kimsenin beni anlayabileceğini düşünemeyen birisiyimdir. yazılanların aksine getirisinden çok götürüsü vardır. düşüncelerle baş etmek kolaydır ama duygularla baş edebilmek için yalnız kalırsınız. bunun yükünü bile isteye yaşamak zordur. gün geçtikçe daha da yalnızlaşır, duygularla daha da çok cebelleşmemek için kaçmaya başlarsınız. fakat bazen bir şeyleri paylaşmak, ya evet doğru cevabını almak bile anlaşılmaya yeterdir.

kendini ifade etmek konusunda berbat olan indigonight için oldukça zor olan eylem.

göbeğimin üzerine koyduğum kahve bardağından seken serseri düşüncelerimin sebebi gereksiz insanları hayatımdan çıkarmaya başladığımda belki bir şeyler değişir. evet ben süslü kelimeleri, cümleleri seviyorum. ve hatta kelimeleri karıştırmayı, çarpıştırmayı, olmayanı oluyormuş gibi yapmayı, gerçeklikten bir nebze olsun kaçmayı ve bir sineğin perdeyle seviştiğini hayal etmeyi seviyorum. şimdi masamın başında oturmuş, boş sürahiyle küçük hoparlörlerin muhabbetine kulak vermeyi, kurumuş kahvenin kokusunu burnuma çekip çocukluğuma dalmayı, sigara paketlerinin üzerindeki jelatinleri biriktirmeyi… koca koca şeffaf kulelerden binaların orta katlarında yaşayan gerginleri merak ederim mesela. ya da uzaktan şehre bakıp yanıp sönen ışıkların gerçekten yanıp sönmediğini bildiğim halde oyun olsun diye yakıp söndüren deli insanları hayal ederim. neden kendimi mi anlatıyorum? konuşmazsak kim anlar bizi? anlaşılmak değil mi derdimiz? hadi değil diyelim ve konu kapansın.
t: bir ihtiyaçtır.

(bkz: insana yaşadığını hissettiren şeyler)

eksikliği hissettiğimiz bir nimet.

ölmeden önce bir kez dahi deneyimlemek istediğim.

bence yemek yemek barınmak kadar bir ihtiyaç bu anlaşılmak. sanki zaman zaman gözlerimiz azcık sevgi görünce üzerimize sürünen kuyruğunu kaldıran kediler gibi anlaşılmak arzusuyla en ufak ilgi kırıntısına saldırıyoruz.

muhakkak daha iyi hissettirenleri de vardır. yalnız, bir başkası ile ortak duygu ve düşüncede var olduğunu anladığın an, o zamana dek dikkatini dağıtarak ve sorumlulukların gereğince etrafa dağılmış varlığını tek bir noktada yoğunlaştırmayı, yüklerini terk etmeyi mümkün kılar. gerçek dediğimiz böyle bir şey olmalı dersin. yapmacık hallerin ve benzer işaretler taşıyan yüzlerin arasında giderek seyrelirken bir başka o an için daima gelişkin bir olasılık vardır.

bu devirde zor zanaat, ama anlamak daha zor.

gerçekleşmediğinde gemileri yaktıracak güce sahip olan eylem.