çeyiz düzmek

benim canım annemin yapmadığı şey, o zamana yenileri çıkar şimdiden neden koyayım diye düşünüyormuş. sanırım umudu pek yok.

zamanında annemin benim için yaptığı.
dantel olanları kullanıyorum, ütüsüz büyük dantel örtü hoş geliyor gözüme.
tülbent de kullanıyorum. renkli kocaman oyalı olanları.
(bkz: kaneviça) da kullanıyorum.
yeni olana moda olana tutulmayan için önceden olan hazırlık.
iyi bir şey bence. anılar falan.

büyük emekler harcanıp sonrada koca sandıklarda sakladığımız gereksiz eşyalar. en güzel çeyiz sevgidir kendinle sevgini götürürsün ve sonrada sevdiğinle paylaşırsın. ne eskir nede saklanır.

çeyiz; cehâz (cihâz) arapça’da “yolcunun, gelinin ve sefere çıkacak ordunun ihtiyaç duyacağı eşya, gıda maddesi, silâh vb. malzemeler” anlamına gelir. türkçe’ye cihâz şekliyle geçen kelime ayrıca çehiz ve çeyiz olarak yaygınlık kazanmış ve gelinin baba evinden götürdüğü elbise ve benzeri eşya için kullanılmıştır. çeyiz hazırlamak, dinî hükümlerin değil sosyal yapının bir ürünüdür.

geçmişte anne ve kızın zaman içinde birlikte hazırladıkları bir şeyken günümüzde çoğunlukla ya annelerin kızları için hazırladığı ya da satın aldığı şeylerden oluşmaya başlamıştır.

çeyiz, tüketiminin devinim hızının bu kadar yoğun olduğu bir dönemde modası geçecek eşyaları yığmaktan başka bir şey değildir. günün koşulları içinde en iyi şey, çeyiz hazırlığı amacıyla gözden çıkarılan paranın 1/2 gr, 1 gr, çeyrek altın vb. miktarlarda değer yitirmeyecek bir birikim olarak saklanması ve evlilik öncesinde bu altınların bozdurularak gelinlik kızın evi için ihtiyaçlarının karşılanması şeklinde olanıdır.

geri dönüştürülebilir çöp düzüp o çöpleri hurdacıya götürmek daha faydalıdır.

kuzenlerimin deli gibi tüm vakitlerini alan hede. bütün gün çeyiz hazırlamakla geçiyor her gün havlu işlemek filan. sanki evlenince havluyla yatıp kalkacaklar allahım ne kadar çer çaput meraklısı bu insanlar. bi de ben yapmıyorum etmiyorum diye bana bulaşıyorlar. zaten bir sürü gayet gerekli olan şey var da alınır da. gayet kanaviçe dantel vs seven bi insanım ama yeterli ve gerekli miktarda. kullanmayacağım eşyanın şerrinden allah’a sığınırım....

ızdırap sıçtıran gelenek.

ocağa incir ağacı diktirir.

20 yaşına geldim tek bir çeyizim yok çünkü neden olsun boşuna zaman ve emek kaybı.annelerin o bin bir emekle yaptığı danteller sandıkta kokuyo patiklerde aynı şekilde ,çeyizin var mı diye soranlara benim çeyizim kitaplarım diyorum ve deli muamelesi görüyorum :/

kafayı mı yediniz siz ya, bu çağda ne çeyizi çabutu? ota b*ka ne zaman ne de para ayırın. evlenecek gençler de kimseye ne bir şaşalı düğün,ne de yemekli çalgılı organizasyon yapın, b*k yesinler. sabah eşinle kalktığında sofranda bir acı zeytin eşlik edecek size. kimse kalmayacak. onun için kimse için para harcamayın. bir olun, beraber kazanın, yeyin, için, gezin. ciğeri beş para etmez insanlar için ömrünüzü yazık etmeyin. ayıp olur, aman ne derler bilmem ne. ne zıkkım dedikleri umurunuzda olmasın sakın. evlendikten sonra adam akıllı yaşayacağınız şurada en fazla 25 30 sene, onu da dört aptal için harcamayın.

çeyize hallenen birinin haberi başlık olarak açılmış sandım ilk okuyunca.

21. yüzyılda kız çocuklarını evliliğe özendirmek ve hazırlamak için kurulan tuzak.

tee küçücüktüm, istemediğim halde anacağızımın inatla dantel ıvır zıvır örüp ilerleyen yıllarda da üstüne tencere tava bilmem ne almasıyla yaptığı eylem.

hayır öyle şeyler vardı ki ne işe yaradığını bile bilmiyorum. sonra balıkesir’e taşındım, içlerinden çoğunu dağıttım, kimisini annem aldı, tencere tabağı da kullanmaya başladım. anam tabii bu duruma itiraz etse de ikna olmak zorunda kaldı. babam bile dedi “bırak çocuk(!) kullansın”. iyi ki de kullanmaya başlamışım. yepisyeni her şey, negzel.

son olarak, yârim olacak kişiye de kafa sözlük aracılığıyla sesleneyim; kullanıyor olmamı dert etmeyeceksen, özel eşyalarını al gel. fazla fazla her şeyimiz var. sen mutlu ol yeter. cağnım yârim.**

benim çeyizim yazdığım notlar, akademik ve biraz okumalık kitap, 2 battaniye o kadar. ay kalemlerimi unutmuşum, gerçi onların ömrü kısa. anacığımın evlendirmeye niyeti olmadığı için lifler, patikler ondan kalma duruyor. bana özel değil yani hahahahahahaha
üniversitede aldığım kitaplarla bir kütüphane kurmak istiyorum mezun olunca. yani çeyizim bu, isteyen varsa evlenebiliriz. hem ben tutumlu biriyim, pahalı şeyleri almam....

(bkz: kaderde varsa düzülmek neye yarar üzülmek)

o düzülen çeyiz olmuyor da neyse şimdi...

düğün zamanı toplu almak anlamsızca maliyetli olduğundan, azar azar alım şeklidir sanırım. benım çeyizim yoktu mesela.tam teşekküllü ev kurabilmem 1 yılımı aldı.

gereksiz..! o sandığın içindekileri dağıttım, üstüne örtü serip çiçek koyup ambiyans yaptım, ee tabi ben menopoza yaklaşınca umudu kesilen anacığuuum seyrebaktı*

annemin ben daha portakalda vitaminken yapmaya başladığı eylemdir.
azıcık akıllılık etmiş, tabak tencere tava, çarşaf yorgan falan almamış *
onlarca dantel örtü, ıvır zıvır havlu bilmem ne yaptı. keşke yapmasaymış ama.
evlenirken içinden sadece düz, dantelsiz olan havluları alıp kalanını ben bunları kullanmam yerim de yok diye bıraktım kendine. abime de yapmıştı bana yaptıklarından, o da yurtdışında evlenince ona yaptıkları da kaldı. *

düzmek değil dizmektir o, düzmek olsa yerinde duramazsın