çocuk sahibi olmak

gaylerin yarası.

büyük sorumluluk isteyen, olmadan önce uzun uzadıya düşünülmesi gerekilen tam zamanlı iş.
şu zamanda diğer adı devlete köle yetiştirmektir ama siz çok şey etmeyin.

bir kitapta okuduğum 'dövme yaptırmak gibidir, geriye dönüşü yoktur' cümlesi gibidir. daha da iyisi iki-üç çocuk yapmak olandır. 30lu yaşlarda yorucudur, 40 yaş sonrası için iyikidir. instangramda ideal olandır, apartmanda sitede ne olduğu bilinendir, cvde artıdır, zoraki kendini yenileme halidir. her canlının sahip olduğu içgüdüdür.

bu konuda ne kadar çok tavsiye veya nasihat duyarsanız duyun başınıza gelmeden gerçek anlamda idrak edemeyeceğiniz olay. ciddi anlamda sabır ve sorumluluk gerektiren bir hadise olup ufacık bir gülümseme ile çektirdiği eziyetleri silip süpüren bir durumdur. geceleri saat başı herhangi bir mücbir sebeple uyanirsaniz dünyayı yakacak derecede cinnet geçirebilirsiniz fakat buna sebep olan bir bebekse gıkınızı bile çıkaramazsınız . herşeyden önemlisi de bir çocuğa ebeveyn olabilmek herkesin harcı değildir ailenin yetiştirdiği çocuklar gelecekte o toplumun kaderini belirleyecek olup bu sebepten ötürü sahip olmadan önce ebeveynin bu ehliyete sahip olup olamayacağını ölçmek gerekir

sorumluluğun ne olduğunu bilmeyen,
çocuğa saygı duyarak bedenen ve ruhen istismar etmeden onun bi birey olduğu gerçeğinin asla farkında olmadan hunharca üreyen insanların bolca yaptığı bir durum,
farkındalık duygusu olan kendini bu duruma çok güzel hazırlamış insanların bir taneyle kaldığı ya da hiç yaklaşmadığı bir durum maalesef.

bu çağda,bu coğrafyada(yani iskandinav ülkesinde veya hippilerle yaşamıyorsan..),günah denilen kavramın vücut bulmuş hali.. gerçekten herşey daha da boka sarıyor öncelikli yapılması gereken derinlemesine bir temizlik daha sonra temiz toprağa güzel bir tohum ekmek...

herkesin çocuk sahibi olmaması gerekir. beceremeyenler anne baba olmasın lütfen, sonra sizin döl israflarınızla biz uğraşıyoruz.

türkiyede yapılmaması gereken eylemdir.

kesinlikle bağlanmalı diyorum
(bkz: çocuk yapmak ehliyete bağlanmalı mı sorunsalı)

allah isteyen herkese nasip etsin..

sayamayacağım kadar çok var. eskiden haberlere çıkardı 500 torunu var adlarını dahi bilmiyor diye. o dede bendim kabul ediyorum..

bir oğlum bu sitede yazar. onu bulmak için kayıt olmuştum. buldum da.. kendine sosyal medyada bir ev kurmuş, popiş olmuş eşek sıpası. nickaltından anladığım kadarıyla huyu suyu bana çekmiş, entellere giydirip, sözlük hagnımlarıyla arası lokum.

canım oğlum, affet. yıllar sonra aklım başıma geldi. akıllandım. döndüm sana...

içimizde bir can daha taşımak .öyle bir can ki candan öte.insanın hayata ikinci kez gelişi ve her gün evlat ile yeniden doğmak .bir ömür gece gündüz mesaili en güzel ama en zor meslek .insanın başına gelen en güzel yüce duygu çocuk sahibi olmak .ama şu dönem de evlat sahibi olmadan ehliyet verilse çocuk bakımı için insanlara.! gerçek aşk sorgusuz sualsiz hayatın boyunca bir cana ömründen ömür vermek .her şeye değer demek .

kötü bir şey.

çocuk sahibi olmak yaşın kaç olursa olsun çocukluğunun bittiği noktadır.bu noktadan sonra bir cocuk olarak degil anne veya baba olarak hayata devam edersin.hicbir şey eskisi gibi olmaz.olumsuz bir durum mu,kesinlikle hayır.cocuk sahibi olmak dünyanın en erişilmez mutluluğu.

(bkz: geceye bir sanat eseri bırak).

öncesinde çokça düşünmeniz gereken , hazır olup olmadığınızı sorgulamaniz gereken durumdur.

diyelim ki bu şekilde olmadı (olması tercih edilir ), allah aşkına teknoloji çağındayız açın okuyun, araştırın ve lütfen çok ince davranın canlarınıza. geleceği inşa ettiğinizi unutmayın. tüm bunları geçtim çocukla ilgili tek mottom şudur: siz çocuğunuzun çocukluk anılarını oluşturuyorsunuz. lütfen o anılarda güzel yer alın. buna göre davranırsanız zaten gerisi en güzel şekilde geliyor.

son olarak çocuk sahibi olmak , anne-baba olmak ince bir kalp sızısı derdi annem. garipserdim , öyleymiş. hem çok müthiş hem de çok sorumluluk isteyen, yakan bir şey çocuk sahibi olmak. umarım bizler çocuklarımızın anılarında hep güzel yer alırız.

günümüzde yapılmaması gereken. ne oynayacak kadar vaktimden, ne de ihtiyaçlarını karşılayacak kadar paramdan verebilirim bir çocuğa. günümüz dünya şartlarının çirkinliğinden bahsetmiyorum bile. ayrıca evimin içinde koşup bağıracak bir varlık istemem, tamam çok tatlılar falan ama gıcık ediyor beni bastıbacaklar. ben almayayım hiç canım, kalsın.

şimdilik ölümsüzlüğün tek çaresidir, gen aktarımıdır.

kesinlikle herkesin olmamasını gerektiğini düşünüyorum ya. kuzenim olucak kişinin bir kızı oldu. çocuk 6 yaşında. aşırı şiddet yanlısı. artık evdekileri ısırmaya falan da başlamış. yani iş bu noktaya gelesiye kadar hem annem hem ben o kadar dil döktük ki çocuğu bir psikoloğa götürün, belli ki bir derdi var, biz anlamıyoruz diye. yok götürmediler asla. benim kızım deli değil dediler. laf anlatamadık. sonra geçenlerde geldi. zeynebi psikoloğa götürücem, nereye götürelim diye. o kadar mutlu oldum ki. ama sonrasında akıllının teki "psikoloğa gidip napıcaksınız? şu hocaya götürün, okusun üflesin." demiş, hocaya götürmüş onlar da. tabii bir gelişme yok. çocuğun psikolojisi de hayatı da mahvoldu. annesi de babası da ne ilgi ne sevgi gösteriyorlar. nefret ediyorum ikisinden de.

çocuk sahibi olmak tükenmişliğinizi bitirir çünkü hayatınızın 2. evresidir. yeniden doğmuş olmazsınız ama geleceği olan, en azından iyi bir gelecek ihtimali olan ve size bağlı, muhtaç bir birey yetişiyor. eskilerin tamagotci oyunu gibi sadece maması ver büyüsün değil. elinizde bir hamur var ve onun geleceği sizin ellerinizde. bu da yaptığınız işlere, hırslarınıza ve değerlerinize yansıyor.