çocuk sahibi olmak

enteresan bir deneyim.
bundan sonra yazacaklarım üzerinden istisnalar çıkarabilirsiniz ama onları dahil etmeyin.
doğduğu andan itibaren hayatın boyunca sırtından hiç indirmeyeceğin bir çantaya sahip oluyorsun. ağırlığı sadece fiziksel değil üstelik, ruhunda da aynı ağırlığı taşıyor vaziyette yaşıyorsun.
maddi varlığını koşulsuzca, bekkentisizce önüne seriyorsun. sorumluluk denizinde bir kulaç kendin için bir kulaç da onun için atıyorsun.
dünyada ondan değerli kimse yok, hayatının odağı, anlamı, direği her şeyi çocuğun oluyor aniden.
o mutsuzken hüzünlü, o sevinçliyken mutlu, o açken aç, o tokken toksun ötesi yok.
başarılarıyla gururlu, başarısızlıkları ile kendini suçlu hissediyorsun.
büyüyor, özbakım becerilerini kazanıyor, giderek manevi ihtiyaçları dışında sana yükü kalmıyor bu sefer de üzülüyorsun. evden gittiği gün için eziliyor, döndüğü gün bayramın oluyor.
birini seviyor, kıskanıyorsun. birisi onun canını acıtıyor düşman kesiliyorsun. o düşse senin canın yanıyor.
tuhaf bir deneyim sahiden.

27 yaşımdayım. arkadaşlarımın çoğu evlendi. kalanlarda bu yaz evleniyor. bazıları ikinci çocuklarını bile doğurdu. onları gördükçe deli cesareti varmış bunlar da diyorum. ben kendimi hala anne olmuş, evlenmiş çoluk çocuğa karışmış bir şekilde hayal edemiyorum. sanırım sorun bende ama yapacak bir şey de yok. gerçi şu an bulunduğumuz düzende çocuk yapmak, büyütmek büyük cesaret. başarabilenleri tebrik ediyorum.

dünyanın en güzel hissi olmalı ama bazı örneklerine bakınca bu kadar da kolay olmamalı diye düşündüren durum.

çok ama çok istediğim bir şey , her şeyin üstünde bir deneyim olarak görüyorum,gerçek ve sahici

bazen özeniyorum sonra kendime geliyorum.
bir insan evladını büyütmek artık kolay değil.

bir bayan olarak ergenlikten beri sıkça maruz kaldım evlilik, çocuk konularına. ciddi ciddi düşünmeye ise yaklaşık bir yıldır başladım. her ne kadar kaybetmeye dair endişelerim olsa da bir yandan da sahip olmak istiyorum. şöyle 33-34 yaşıma geldiğimde ciddi anlamda bir çocuğa sahip olmayı istiyorum. bir erkeği sevmek, evlenmek cidden zor bir karardı benim için. şimdi de onun kanından, canından bir parça istiyorum. gerçek sevginin bu boyutunu da tatmayı istiyorum. tabii sadece istemek yetmiyor. kendimi ruhen ve davranışsal olarak da buna hazırlıyorum. bakalım hayırlısı.

eğer bir gün çocuk sahibi olursam onu gerçekten seveceğim ve sevdiğimi sık sık söyleyeceğim. yakın davranmaya çalıştığında ben içimden severim böyle sululuklari sevmem hele hele sürekli opulmekten hic hoşlanmam demeyeceğim.

aşırı zor bir şey. yani insan kendini bile daha tanımamışken kendinden bir birey yaratmaya başlıyor. bez parası sütü oyuncağı kıyafeti bebek arabası slangi akraba baskısı karı koca kavgası bebeğin bir birey olması genel toplum algısı olduğun ülkenin ekonomik koşulları global dünyanın çeşitli getirileri derken derken başka bir boyuta giriyor. çocuk yapmak bu yüzden emek,sevgi, bolca saygıyı da üzerine bindiriyor. ama bu sadece bebeğe karşı değil kendine de çevrene karşı da öyle olmalısın. annemdeki en üzücü olay bizden sonra kendini sadece bize adaması olabilir. bir çocuğum yok yani en azından şimdilik ama yazdıklarıma rağmen yine de kolay değil. kimsenin mükemmel olamayacağı bir dünyada kendini kabullenmek ve affetmek, partnerinin de buna uygun olması da ayrıca önemli. yine de sevginizi her koşulda gösterin ebeveynler çünkü çocuklar en iyi sevmeyi biliyor.

sorumluluk alma meselesi. ben istemem, yaşlılığımda pişman olur muyum bilemem. en son ben bununla çocuk üretirim dediğim şahıstan 15 saniyede soğumuşluğum var. kafama eseni yapıyorum. çocuk sahibi olursam da %89.32 ihtimalle kötü bir baba olurum. ne gerek var? ulan bi deneyeyim nasıl bir şeymiş acaba diye de çocuk yapılmaz ki. yazık çocuğa.

önceden bir çocuğa uzun süreli tahammül edemeyeceğimi düşünürken ve hele de böylesi iğrenç bir dünyada yaşıyorken herhalde tahammül etsem bile bu dünyaya çocuk getirmek istemem diyordum.

şimdi ise bir çocuğunun olmasının ne denli güzel bir şey olacağını fark ediyorum.
birincisi sıfırdan, tertemiz bir sayfa. sizin ellerinizde şekillenecek, sizden bir parça olacak ve onun büyüyüşüne tanıklık edeceksiniz. elbette sorumluluktan korkan insanlar için bunun düşüncesi dâhi korkunç gelecektir. ama küçük bir ben görmek çevrede.. ne denli güzel olurdu.

bir de düşünsenize: hayat sizi çok yoruyor. artık çevreyi parlak renklerle göremiyorsunuz. ama bir çocukla beraber tekrar pasparlak, umut dolu bir dünyanın varlığına inanabilirsiniz. renkler yine canlı olur, yine hayal gücünüz geniş olur. bir çocuğa tanıklık etmek sizi ne denli değiştirir, güzelleştirir hiç düşündünüz mü?
hayatta yapılacak her şeyden tekrar ve ilk defa yapıyor gibi heyecan, zevk, tat alıyorsunuz.

küçük kardeşimle bugün akvaryuma geldim. 13 sene önce gelmiştim ama unutmuşum tabii. ondan kat kat heyecanlı olduğumu görünce düşündüm ki; evet, bir çocuğun olduğunda sen de yeniden doğuyorsun. hem de bu bilincinle yeniden doğuyorsun. hayat yine keşfedilmeye değer geliyor, heyecan veriyor. kardeşimle bile bunu hissedebiliyorsam kendi çocuğumda ne denli zevkli olur merak ediyorum.

kendi bilgilerimi ona aktarmak, benden ve babasından dolu dolu gelen, bir de üstüne kendisi koyacak olan bir evlat yetiştirmek de ayrı bir açıdan güzeldir. evde bıcır bıcır dolaşan bir küçük ben... aile ne kadar donanımlı ise çocuk da o kadar artı ile başlıyor hayata. ben de kendi bilgilerimi aktardıkça oluşacak olan şeyi hayal ettikçe heyecanlanıyorum. minik parmaklarıyla piyano çalmayı öğretirdim ona. belki daha doğumundan itibaren ingilizce konuşurdum. dans etmeyi öğretirdim, beraber kitap seçer okurduk. bir küçük ben inşaa ederdim. ona o kadar güzel bakardım ki...

gerçekten bazen aşırı derecede istiyorum bunu. çevremdeki kişilere, insanlara en ufak bir dokunuşum bile beni çok mutlu ediyorken temelden bir çocuğu güzel yetiştirmek kim bilir ne denli mutlu ederdi beni. kendimi övmekten dolayı söylemiyorum kesinlikle. ama annelik konusunda kendime güvendiğimi söyleyebilirim. özellikle de erken olgunlaşmış bir yapım varken çok küçük yaştan itibaren çevremdeki ebeveynleri gözlemler olmuştum. ebeveynlik hataları, bir çocuğun gözünden, bir gencin gözünden, bir büyüğün gözünden dünya... kendi ebeveynlerim, başka ebeveynler... küçüklüğümden beri yazdığım günlüklerim... hepsinin katkısı çok büyük. küçükken kendime verdiğim söz hâlâ geçerli: iyi bir ebeveyn olmaya çalışacağım! kendi gözümden değil, çocuğumun gözünden bakıp onu anlamaya çalışacağım.

çocuğumla geçireceğim zaman için sabırsızlanıyorum. onunla tekrrar doğmaya sabırsızlanıyorum. allah hayırlısını nasip etsin.

22 yaşında anne oldum su an kızım 3 yaşında ,çok zor ,her şeyin en iyisini en güzelini en doğrusunu vermek isterken koşulların hiç bir zaman yeteri kadar iyi olmadığını düşünüp kendini devamlı pişmanlık içinde bulmak,ama tüm dünyayi değiştirmek istemek ve değiştirmeye yetecek güçte hissetmek ... insan doğru zamanda doğru insandan çocuk sahibi olursa harika bir his tüm bu zorluklara rağmen ,ama tek başına ustlenirse iki tarafında sorumluluğunu çok ağır çok yıpratıcı ,allah kolaylık versin bu cagin anne babalarına ve anne baba olmasını becerememislerin evlatlarına.

1-2 saatlik zevkin bir ömre yayılmasıdır.

hakkıyla evlat yetiştireyim derseniz, çok masraflıdır. öte yandan, helal olsun bee.

paranız yoksa girmeyin bu işlere. hayat hem o cocuga hem size zehir olur. bencillik etmeyin.

hiçbir zaman düşünmediğim eylem. belki bir evlatlık alırım evlenince.

2018 de bir sempozyum izledim. adamın biri dedi ki; bir ülke mültecileri yönlendirmez ya da kontrol altında tutmazsa (doğum kontrol, tampon bölge, bilem ne )o bölgeden terör örgütü çıkar. konu ile ne alakası var derseniz sizin kaygı duyup iliklerinize kadar hissettiğiniz ekonomik krizde mültecilerin aile başı ortalama 5 çoçuk yapmasıdır (ülkenin ortalaması 2). çocuk iyi yaa tabii...

sorumluluktur.

bakamayacak, düzgün bir şekilde ilgilenip gereken sevgiyi veremeyecek, en ufak şeyde bağırıp çağıracak hiç kimsenin yapmaması gerektiğini düşündüğüm eylem.

dışardan bakınca yakın çevreme yakıştırdiğım ama kendimde düşününce garipsediğim bir durumdur.kendime çok bir güvenim yok bu konuda,her türlü manada.o yüzden ilerdeki çocuğuma sesleniyorum burdan.annen birazcık kendini toparlıycak,olgunlaşacak,hem kendine hem de sana yetebilcek seviyeye gelince en kısa zamanda tanışmak isterim evladım.seni güzel yetiştircem bunda kuşkun olmasın yeter.

dünyanın en zor şeyi bence çoğu insanın çocuk rıskıyla gelir düşüncesi sen yap bakarsın zaten kafası yüzünden hayali olmayan, ne yapacağını bilemeyen , aktivitesi sosyal hayatı olmayan ozguvensiz çocuklar yetişmeye devam ediyor anne baba olmak çok büyük bir sorumluluk ve fedakarlık gerektirir çocuğunun hayatını iyi bir hale getiremedikten sonra onu mutlu edemedikten sonra böyle bir hayata getirmenin hiçbir anlamı yok çocuğa imkan verebilmeli aile yoksa yazık sadece.