doğum günü

yaşlanmaktan nefret ediyorum şu günden çıkmamıza şükür ki son 10 dk
keşke bitince önceki yaşa geri dönebilsek gkamfmammfs

benimki bugün. şimdi şöyle bir durum var; babam askere geç gideyim diye 4 ocakta nüfusa kaydimi yaptırmış. o yüzden 4 aralıkta doğduğumu pek bilen yoktur. canım anamın aramasıyla hatırladım bugün doğum günüm olduğunu. yine ne varsa anamda var. gerisi hikaye.

geliyor gelmekte olan ve çok güzel bir hediye aldım bir arkadaşımdan. hem de neredeyse 30 olmama rağmen. bugün de buna seviniyoruz. evet.

bazı günlerde acı içinde göğsümü yırtarak bir matruşka gibi doğuyorum sanki kendi içimden. ama matruşkanın tersine, küçülerek değil de büyüyerek.

doğum günleri anlamlı günler olsaydı gerçekten büyüdüğümü hissettiğim o günlerde doğum günümü kutlardım. iyi ki doğdun derdim ağlamaklı bir sevinçle. doğum hissini sadece anneler hissetmez. kan ter içinde bağırış çağırış doğurdum seni. iyi ki doğdun derdim, iyi ki doğdun!

hiç sevmezdim ben doğum günlerini.

hiç unutmam, ilkokulda ''bugün benim doğum günüm, hepinizi bekliyorum okuldan sonra...'' dediğim arkadaşlarım 1 nisan şakası yaptığımı düşündükleri için gelmemişlerdi, o günü ailemle tek başıma geçirmiştim... o günden sonra bi uzaklaşıp kaçmıştım doğum günlerimden, travma olarak kalmış demek ki bende, bir huzursuzluk, hayal kırıklığı vardı... gerçi insan büyüdükçe fark ediyor aslında, aileyle, özellikle sizi seven ve her zaman desteklemiş bir aileniz varsa en güzel doğum günleri onlarla geçen doğum günleriymiş, geç fark ediyor insan... uzaklaştıkça, uzak kaldıkça fark ediyor.

geçen yıla kadar doğum günlerimi kutlamadım ben. o gün kimse aramasın sormasın diye kapatırdım telefonlarımı... geçen yıl ilk kez bana ailem kadar yakın biriyle girmek istedim yeni yaşıma, bu yeni yaşımda da yanımda o insan var. öyle farklı ve iyi hissettiriyor ki anlatamam, kelimelere dökemem bunu.

iyi, güzel insanlar tanımak insana sevmem diyeceği ne varsa sevdiriyormuş. aşk insanın hayatını değerli kılıyormuş hakikaten...

ben çevremdekilerce hiç hatırlanmadım. ama ben hatırlarım. hatırlanmak da hatırlamak da güzeldir.

gün ve an itibariyle hayatımda 28 yılı geride bıraktım, belli bir heyecan var mı, sanırım biraz var. yaşama arzumun çok olduğundan emin değilim. lisedeyken daha bir yaşamaya ilgim vardı. üniversiteye gittim, bu liseye göre daha da azaldı. sonra işe girdim, biraz bir dengeye girdi derken. son 2-3 yıldır galiba yaşamaya dair ilgimi kaybettim, bugün benim için ne gibi bir kut sebebi bilmiyorum, emin değilm. yalnızca doğmuş olmamın çok da büyük bir haz ve enerji getirdiği hissinde değilm.

umarım daha güzel, daha yaşanılası ve daha bir kendimde yaşam sevinci taşıyabildiğim bir yaş olur benim için.