dostu olmayan insan

buradaki dost arkadaştan da öte kanka anlamındadır. benim öyle sırtımı dayayabileceğim her şeyimi paylaştığım bi kankam yok. filmlerde görüp özeniyorum böyle sıkı dostluklara falan ama benim hiç olmadı. isterdim olsun öyle biri ama yok. yapacak da bişey yok bu yaştan sonra

benim. arkadaşlarımız elbette var ama dost kavramına ulaştığımızı düşünmüyorum.

eskiye ve eskilere nazaran güncellenmiş hayat koşulları ve şartlar, dostluğun eski kavrama göre karşılıksız bağlılık aksine. bugün karşılıklı çıkar düşüncesi maalesef hepimiz bu kavramı arar olmuşuz.
aslında belki de arayış biçimimiz farklıdır, çünkü insan doğup büyüdüğü kök kültüründen yetiştirilme biçimi ve bilinç altına yerleştirilen iyi kötü tanımları hayatının oluşturan prensip bildiği her unsur! bugün yaşadığı ve farklı köklere sahip bir insana uyarlaması zıt düşebiliyor.
örnek: dut ağaca kalem atıp erik verdirmek gibidir kökü dut ama dalı erik, görüntü erik ama tadı farklıdır.

tanım: dostluk kişinin düşünce ve prensibine ortak eylemleri olan kişidir, olmayan ve biten her dostluk, iki tarafın kendisine ihanete uğradığını düşünür.

ek tanım: dostum yoktur, ama samimi arkadaşlarım vardır, netice de fikir ayrılıklarımızın olma ihtimali her zaman pozitiftir bu nedenle, çok samimi olduğum *dost* denilecek kadar yakın olan insanla bile, zıt kutuplarımızın arasına perde tutmanın arkadaşlığın selameti açısından yararlıdır.

sırdaşı, yoldaşı, birlikte saçmalayabileceği, yanında rahat olabileceği bir insan hayatında olmayan insandır. hayattaki tek dostu kendisidir. bazıları kendisiyle bile dost değildir.

bunun yüceltilecek ya da yerilecek bir tarafı yoktur. gayet olağan bir durumdur ve tercih meselesidir.

belki de dostlarından hep kazık yemiştir. sonuç olarak yalnızlığı tercih etmiştir.

aslında dostum,dostlarım var sanardım ta ki zor günümde yalnız kalana kadar.
ama boylesi daha iyi eminim ki kaliteli bir yalnızlık tüm fake dostluklara bin basar.

zamanında çok iyi bir dost olmuş insandır.

kiminim dostu kiminin dosto'su vardır dediğim başlık . bem dosto'su olanlardanım.

kendin ne güne duruyorsun? dost dediğin nedir sanki? çoğu tost çıkıyor zaten.
en çok kendine güven.
fazlalığa gerek yok.

öznenin ötekiler ile arasında duvarlar örmesidir. bazen kibirden. bazen hassasiyetten. bazen de anlaşılamamasından ötürü başkalaşır fakat bu içine düşmediği, tercih ettiği bir konumsa kendisine yakınlaşır. aksi taktirde acı kaçınılmazdır.

çok huzurludur. norveçli balıkçılar tarafından onaylandı

zor be. arkadaşsız dostsuz yaşanır mı. yaşanmaz bence.

(bkz: laz ziya)?

o efsane repliği hatırlattı. dostum olmaz, hasmım yaşamaz.

dost hayatı yaşamak istemeyen insandır.
(bkz: selahattin akşam lokele geliyon mu aşkısı)

şu anki ben. benim için normal bir durum. hayatta çok fazla şeyi mahvetmiş birisi olarak elbette insanlarla olan ilişkilerimi de mahvettim. kırgın olduğumu hissediyorum ama hak veriyorum insanlara.

pek bir şey kaybetmeyen insan.
benim var mesela birkaç tane. ama ne özel günlerinde yanında olurum ne dert anlatırım. borç istemem. duygusal bir paylaşım yapmam. insan dostuyla başka ne yapar bilmem. kötü gün dostuyumdur daha çok. berbat zamanlarında beni ararlar. soğukkanlı olmaya çalışırım ondan herhalde. iyi zamanlarını paylaşmayı sevmem. mesela birlikte tatile gittik, olmadı. daha keyifsiz geçemezdi. anladım ki arkadaşla dostla geçmiyor sandığın gibi zaman. dostun arkadaşın olmasa da olur.

şu zamanda ne doğru düzgün bir dost ne de aşk kaldı. o yüzden kediler vardır.

kusursuz dost aramış ve dostsuz kalmıştır. ilkokulda bunu öğrettikleri için ben kusurlu olunca içimden gıcık olup yüzlerine gülüyor ve ikiyüzlü davranıyorum.

uzun yıllardır yok.

yokmuş yani, baktığım zaman geçmişte "dost" kalıbı içine koyduğum birkaç kişi de zaman içinde seyreldi. belki ayda bir-iki telefonla da olsa görüşüp konuşma, zor zamanda yanında olma gibi destekleri devam ediyor olsa da "candan öte" diyebileceğim kimse yok.

o zaman dost değil arkadaşmış hepsi diyorum. hatta arkadaş dediğim bazıları arkadaş bile değilmiş. bunda benim de soğuk, belki seçici, sevimsiz hatta eskilerin tabiriyle "sinâmeki" bir kişilik olmamın da büyük etkisi vardır belki. ne bileyim, yaş da ilerledikçe insan daha da bir seçici oluyor veya gereksiz buluyor böyle şeyleri. yani sanırım bundan sonra da olmaz.

hayat bu her şeye gebe, her şey mümkün. hayatı piyangodan çıkan büyük ikramiyeye benzetirim hep. bir defa yeryüzüne geldik ve bu en büyük ikramiye, en büyük ikramiye nefes alıyor olmak ama birbirinden kıymetsiz ve ahmakça onlarca nedenden dolayı bu ikramiye çarçur olup gidiyor... yok dostum falan, kimsenin kendine ait bir sözü dahi olmadığı şu dünyada daimi iktidar hırsıyla hareket edip olmadık işler yapması, bu uğurda insan olmak gibi sahip olduğu tek vasfı yitirmesi yeter sebep benim için. bu nedenlerden yalnızca bir tanesi, çokça sayılabilir elbet ama ne gerek var sanki. yokluktan dolayı hayatıp hep yoksunluklar üzerinden tarif eder olduk, eh haklı nedenimizi ağıt yakar gibi olmayan bir şeyin yokluğuna sıralamayalım...

şikayet ediyor değilim bundan. benim yalnızlığım kıymetli bir yalnızlık, şikayet ettiğim şey insanların niteliksizliği.

şiir bitti! söndü içtenliğin güven ateşi
sevgilin zehrin kılabilir gizemli anıları
dostun katilin olabilir
nefret hırçın, şefkat uyuşuk, merak sinsi
acının sırdaşı ayrılıklar uluorta kudurgan..

nihat behram

ayaklanma çağrısı'ndan bir bölüm