enes kara

saatler olmuş. başlığı açılmamış. bu terbiyesizlik son bulsun istedim. bu çocuğun bir adı vardı.

(bkz: cemaat baskısından dolayı intihar eden tıp öğrencisi)

kaldığı tarikat yurdunda gördüğü baskıya dayanamayarak intihar etti.

vefatının ardından babasının dedikleriyle herkesin anne-baba olmaması gerektiğini daha iyi anlayabilirsiniz.

pırlanta gibi bir gençti. kesinlikle intihar son çare olarak bile düşünülmemeli. lakin milyonlarca gencin arada sıkışmışlığına bir mermi sıkar gibi isyan etti gitti. 3 gün sonra unutacağız. hapsedildiğimiz sanal mahallelerimizden birbirimize b.k atmaktan başka bir halt etmiyoruz zaten arkasından. zavallılığına yabancılaşmış bireyler güruhu olarak yaşamaya devam edeceğiz. bizden toplum olmaz. bu halimizden ancak bireyler güruhu olur.

bu pırlanta gibi çocuğumuz gitti. 38 yaşında bir abisi olarak kanını ellerimde hissedecek kadar sorumluluk taşıyorum. ama ben de bu zombi güruhun bir üyesi olarak ancak ağlayabiliyorum.

sevgili genç dostlarım. ne olursunuz umuda sarılmaya devam edelim. yepyeni iyi bir toplum yaratabiliriz. hepiniz benden çok daha zeki ve harika çocuklarsınız. size verebilecek bir aklım yok. ama enes arkadaşınız gibi bir eylem geçerse aklınızdan lütfen öncesinde bana yazın. tüm abileriniz ablalarınız size samimiyetle yardımcı olur bu sözlükte. yanyana her şeyi ama her şeyi yeneriz.

son zamanlarda fazlaca kafayı taktigim bir konu vardı ki o da toplumsal kurallarımızin,ezber yaşantıların,sorgusuz sualsiz kabul edilen ve yaşamakta ısrar edilen gidisatimizin kutsanmış bir kitap gibi toplumun merkezinde yer almış olması sorunsaliydi. bu acı düşünceler içinde boğuşurken üzerine enes kara olayı yarama tuzu nasıl bastı anlatamam. o kadar icerledim ki bilemezsiniz.

babanın söylediklerini okuyunca dilimin ucuna şu sözler geldi. eğer bir allah varsa, kimseyi kendi oğlunun ölümüne sevinir hale getirmesin.
eğil kalk, eğil kalk, eğil kalk... bu kadar eğilmeye beyne yine de kan gitmiyorsa, ya beyin yoktur ya da kan...

benim onun yaşlarında çocuklarım var. enes kara'nın önce mektubunu okudum sonra da bizimle dertleştiği videosunu izledim dün gece.
sabaha karşı 04.07'de uyandım. aklıma ilk gelen enes'in yüzü ve sözleri oldu. sonra da bir daha uyuyamadım zaten.
anne olarak kendimi kıyasıya eleştirdim onun sayesinde. dedim ki, kaç yara açtın şimdiye kadar evlatlarının ruhunda?
bunun cevabını bilmek mümkün değil, belki de yıllar sonra bir bardak çay içerken içi benim yüzümden cızz edecek.
enes'in kaybından herkes başka bir ders çıkaracak muhtemelen, kısacık hikayesi ile balyoz gibi suratımıza çarptı yaşanan çarpıklıkları.
babasının umursamaz tavrı da aklımda hep kalacak. bugün 27 yaşında trafik kazasında ölen ahmet, eski nişanlısı tarafından vurulan 29 yaşındaki dilara, 20 yaşında hayattan bıktırılan enes için ayrı ayrı üzüldüm.
her ölüm erken ama bunları çok daha erken sanki. dünyada bulamadıkları huzuru gittikleri yerde bulsunlar diliyorum.

(bkz: ölü ozanlar derneği)
filmini anımsatan bir sona varmış kişi.

siyasal islamcıların şahlandırdığı cemaatin baskısı üzerine canına kıymış olan pırıl pırıl bir tıp öğrencisiydi. yaşasaydı da ülkenin en iyi doktorlarından olabilirdi. ailesi de, kaldığı cemaatçiler de son derece leştir. babasının paylaşımını okudum fakat sinirlerim zıpladı resmen. adamın çocuğu canına kıymış o halen cemaati korumak için elinden geleni yapıyor lan. benim aklım almıyor bu durumu ya.

yahu kardeşim bir insan ne olursa olsun iyi bir aileye sahip olacak, iyi bir aileye sahip olmadın mı hayata karşı her zaman bir sıfır yenik başlarsın. yani şu genç ister miydi lan ölmeyi, canına kıymayı? bariz bir şekilde baskı oluşmuş üzerinde ve ailesine durumu bildirmiş olsaydı da hiçbir zaman olumlu sonuç alamayacaktı. dünden beri yemin ediyorum çok mutsuzum lan çünkü intihar eden edene, gündemde olumsuz olaylar sürekli fink atıyor. şöyle ülkede hakikaten mutlu olmanın imkanı yok kardeşim. gerçekten yok be…

çok üzüldüğüm yavrum.
ıçime dokundu be çocuk.
niye ettin böyle.
gençler,
sözlük sadace kakara kikiri yeri değil.
bilgi yumağı hiç değil.*
ama şu bir gerçek, burda bir köy gibi, bir mahalle gibi olduk.
bir bağ oluştu aramanızda.
hele bir kaç yazar var, sanki karşı komşum.
bazıları komşunun çocuğu, bazısı mahalle bakkalı.
aileyiz güzellemesine girmiycem çünkü çok yalancı bir güzelleme,
biz varya bir mahalleyiz, hemde en sıcağından.
sanal manal, hikaye yani.
biyolojik 3 evladım, 3 kardeşim var, gönlüm bir çok evlada, kardeşe açık.
gençler hiç bir mahalle için, hiç bir okul için, anne için, baba için, sevgili için, ıdeoloji için sakın yarınınızdan geçmeyin.
hiç bir şey sizden kıymetli değil.
ne ise hallolur.
halledemediğiniz anda yardım isteyin.
bir dm kadar uzağınızda olacağım.

haberi okudukça tüylerim diken diken oluyor. nasıl olur da bir çocuk anne babası tarafından böyle bir topluluğun eline verilerek "proje çocuk" haline getirilebilir, özgürlüğü elinden alınabilir? özgürlüğüm elimden alınmış gibi hissediyorum, diyor. böylesine cahil bir toplumun içerisinde enes özgürlüğün ne demek olduğunu keşfediyor ama daha sıkı bir baskıya maruz kalıyor. babası hangi kilit eline geçerse enes'e vuruyor. aklım almıyor

unutulmaması gereken çocuktur.

katili bellidir. bu çocuk intihar etmedi. tarikat ve cemaat denen şer yuvaları bu gencin ölümüne neden oldu.

bu ülke derhal bu yapılardan kurtulmalı. bu gençler derhal bu korkunç yapıların tuzağına düşen kurtarılmalı.

(bkz: cemaat ve tarikatların ülkemiz için büyük bir sorun olması)

kafatasının içerisinde bulunan organdan yoksun bir anne-babanın, kendini geliştirmiş belli fikirlere sahip olmuş sonrasında bu fikirler yüzünden yalnızlaştırılıp baskı kurulmuş çaresiz genç. umarım kardeşlerin için en iyisi olur bu hayatta ama o aileden alınmadıktan sonra o da zor gibi be enes...

cemaat ve dindar aile kurbanı genç.

kanla abdest alanların ve timsah gözyaşı dökenlerin adını ağzına almaması gereken can, evlat...

yazıp yazıp siliyorum sabahtan beri.

küfür etmeden bir şeyler söylemek zor, hatta imkansız gibi.

tarikatlar ve cemaatler kapatılsın! okullarda din kültürü dersi yok mu sanki? ne gerek var bu şer yuvalarına? zırt pırt böyle haberler okuyoruz, hani bir kereden bir şey olmazdı? kaç bir kere oldu, sayabildiniz mi? daha kaç pırıl pırıl çocuk ölecek, istismar edilecek?

ruhun şad olsun çocuk, mekanın güzel olsun.
sözün bittiği yer burası, umarım unutulmazsın.
tek endişem var bu topraklar adam olmayacak, olamayacak.
bu örgülü ve örgütlü cehalet hiç kalkmayacak.
çünkü bu iş topyekün bir mesele ve sadece sac ayağının bir tarafına bakılarak çözülmesi imkansız, bu toprakların kaderi bu. eğer bir gün siyaset, kurumlar ve ülke insanı doğruyu, adaleti, bilimle ve dini de vicdani hürriyetle birlikte yanyana getirirse ve hatta bunun için çaba sarfederse yol alacağız.
ne zaman vatandaş olarak sen, ben, o, bu ve şu sadece aç karnımızı doyurmakla mükellef olan bir devlet ve onun siyasi yöneticilerini değil de, insan gibi müreffeh bir topluma dönüşmeyi talep ederse ve tüm insani haklarını talep ederse, hepsini alamasa bile onu zorlarsa işte o gün her şey düzelecek.
diğer türlü benim ümidim çok ama çok düşük.
maalesef evladım gibi olan çocuk gerçekten üzgün olmaktan çok daha fazlasını yapmamız ve talep etmemiz gerekir.

enes'in sadece sarılıp birinin omzunda ağlayabilseydi bu durum olmayacağına o kadar eminim ki.
sadece anlaşılmaya ihtiyacı vardı. biri sesini duyup keşke çıkarabilseydi, onun durumunda olan birsürü kişi var.
devlet destekli yurtlar çoğaltılsa idi..
tanrı umudu da kalmayınca maalesef böyle sonuçlandı.

sokakta yatsa nolacaktı onu düşünüyorum, yine polis gelip bulacaktı. ailesinden bir ton baskı görecekti.

hiçbir şey düşünmemiş gibi de yüzlerce insan konuşur anca. her şeyi kafasında hesap etmiştir enes.
bu çocuk tıp kazandıysa onları da hesap eder.

duyar kasılmasına anlam veremediğim öğrencidir. kendi isteğiyle kimseye zarar vermeden intihar etmiş oturup ağlayalım mı? sanki intihar bir çözümmüş gibi altı yaratılıyor. öyle insanlar var ki elo ayağı gözü görmüyor ama yaşamak için direniyor.

huzur bulmak icin ölümü tercih edip huzuru bulamadigini dusundugum genc. cocukcagiz zaten notunda belirtmis. ait olmadigi bir yerde yoruldugunu, ikilemlerde kaldigini ifade etmis.
ölümü üzerinden siyaset yapan 2 taraf var. ıkisinin de cani cehenneme. babasina ayri parantez acmak lazim. bir insan oglunun vefatinin ardindan bir seyleri aklamak icin oglunu suclar mi ya ? vallahi imdat, billahi imdat.

türkiyede bir genç düşünelim ateist bir aile tarafından yetiştirilen ve dindar olduğu için baskı gören bir genç. bu genç intihar etseydi ve ölmeden önce bunları belirtseydi, ateistler belli bir grup oluşturmayıp, ortak bir rehberleri olmamasına rağmen çok büyük sapkın damgası yerlerdi ve halihazırda var olan nefret de bu bahaneyle üzerlerine kusulurdu. hele bu ailenin "çocuğumuzun aklını müslümanlar karıştırdı" gibi bir ifade kullandığını hayal bile edemiyorum.
neden çocuklara sobayla yapılan konuşmalar, ülkenin kurucusuna hakaretler içeren kitaplar okutulan yurtlar(!) din kisvesi altında bu faaliyetleri yürütebiliyorlar? neden bir şeyin sebebi olarak din gösterildiğinde o şey sorgulanamaz oluyor ve sorgulaması saygısızlık kabul ediliyor? zamanında ülkeye darbe yapan da cemaat olduğu söylenen bir terör örgütü değil miydi? sorgulamadan inanmanın öğretildiği bu kadar büyük gruplar oluşturmak ülkenin geleceğine tehdit oluşturmuyor mu? en önemlisi de bir şeyin ülkeye tehdit sayılması için önce sayın başkanın koltuğunun sallanması mı gerekiyor?

(bkz: algı kasmak)
bir takım zerzevat olayı cemaat ile sınırlandırıp işi küçültemeye çalıştılar.
günlerdir bu böyle sürüp gitmekte.
ama esas olay islam denen zehirdir.
bu din öyle bir zehir ki kişiyi uyuşturur ve zamanla kaynayan sudaki kurbağa misali hissizleşir.
işte böyle insanların arasında kalarak yıllarca yaşamış ve en sonunda dayanamayacak noktaya gelip intihar etmiş çocuktur.

ben bu zehirden çok çektim.
kuran okudum.
mevlit okudum
yasin vb sureleri ezberledim.
sabah kalkıp soğuk su ile abdest aldım.
hiç birini isteyerek yapmadım.
taki bıçak kemiğe dayanıp ehhh s... sizin dininizi deyip tatar ramazan gibi olana kadar.

çocuklarınızı bu zehirden koruyun.